Bunker Hill. Jaargang 4 (nrs. 12a-15)

[p. 40]

Rob van Essen
Iemand anders

Toen ze in de kast ging wonen wist ik dat het een kwestie van tijd was voordat ze bij mij weg zou gaan. Ook wist ik dat het niet helemaal normaal was dat iemand in een kast ging wonen.

De kast stond in onze slaapkamer. Ik zat op de rand van het bed en probeerde met haar te praten. Als ik vroeg wat ze aan het doen was antwoordde ze dat ze nadacht. Als ik vroeg waarover zei ze: over van alles. Heb jij vroeger nooit een boomhut gehad, vroeg ze. Alsof een jongetje dat zijn vrije woensdagmiddagen in een boomhut doorbrengt te vergelijken is met een volwassen vrouw die in een kast woont. Bovendien had ik vroeger geen boomhut gehad. Ik vroeg haar hoelang ze in de kast dacht te blijven wonen, en ze zei dat ze dat niet wist.

Telkens als ze de kast uit kwam om naar het toilet te gaan, om een nieuw boek te halen of om een rondje in het park te rennen speelde ik met de gedachte om de kast uit elkaar te halen, of de deuren dicht te timmeren. Maar in plaats daarvan kroop ik voorzichtig naar binnen, om te zien hoe ze zich had ingericht. De kast was zo groot dat er een matras in paste, en verder had ze zichzelf voorzien van een leeslamp, en van pennen, papieren, potloden en etenswaren.

Ik bracht steeds meer tijd door in de slaapkamer. Ik lag vaak languit op bed met haar te praten. Meestal liet ze de kastdeur op een kier staan.

Soms dacht ik dat ik iemand moest bellen, maar ik wist niet wie, en zelf zei ze dat er niets met haar aan de hand was.

Toen er op een avond vrienden langskwamen zat ze in de woonkamer naast mij op de bank, en kon je niets aan haar zien, behalve dat ze er met haar gedachten niet helemaal bij was. Zodra ik de vrienden uitgelaten had rende ze naar boven. Ik liep achter haar aan, ging op het bed zitten en vroeg of het een test was, om te kijken hoe ik reageerde. Uit de kast klonk zacht gelach.

[p. 41]

Hoe langer ze in de kast bleef wonen, hoe vervelender ik het vond. Ik miste haar. Op mijn werk kon ik er met niemand over praten. Toen ik vroeg of ze haar werk niet miste zei ze dat ze onbetaald verlof had opgenomen. Ik wilde weten voor hoelang, maar dat wou ze niet vertellen.

Terwijl ik op het bed zat en met haar praatte kreeg ik de indruk dat ik door het juiste woord te zeggen de situatie in één klap terug zou kunnen brengen naar normaal. Maar het juiste woord wilde mij niet te binnen schieten, en aan haar kon ik het niet vragen.

Ik nam steeds vaker vrij, en bracht hele dagen door in de slaapkamer. Vaak lag ik te lezen, en zij ook, soms sloegen we tegelijk een bladzij om. Als ze de kast uitkwam om een douche te nemen keek ik haar na, en vroeg mij af hoe lang het nog zou duren. Als ze mijn blik ving glimlachte ze, op een gelaten, matte manier, die mij de mond snoerde, en alle vragen die ik wilde stellen deed inslikken.

's Nachts schoof ik het bed dicht tegen de kast aan, zodat we elkaar konden verstaan zonder dat we onze stemmen hoefden te verheffen. Ze antwoordde niet op mijn vragen over hoe ze zich voelde, en wat ze dacht te gaan doen. Als ik haar vroeg naar de toekomst zei ze dat die nog niet bestond. Soms las ze iets voor, en ik probeerde een verband te zien tussen de situatie waarin wij verkeerden en de passage die ze voorlas, maar de passages leken willekeurig gekozen, en haar zachte, uit de kast opklinkende stem maakte mij altijd slaperig. De scènes die ze voorlas verweefden zich met mijn dromen, waarvan ik het precieze verloop meteen na het ontwaken weer vergat.

Als ik passages voorlas uit de boeken die ik aan het lezen was ging dat niet goed, omdat ik er te veel mee wilde bereiken. Ze onderbrak mij met overdreven snurkgeluiden, of ze zei: boeken weg, en dan stelden wij elkaar vragen en vertelden elkaar dingen waarover wij het jaren niet hadden gehad. We vertelden over vroeger, hoe we opgegroeid waren, en hoe we liever opgegroeid zouden zijn; we hadden het over geluk, wat dat nou precies was, en over verdriet. Ze vertelde mij jeugdherinneringen die ze mij nooit eerder had verteld, en waarvan ik mij afvroeg of ze wel van haar waren. Ze legde mij uit waarom ik nooit een boomhut had gehad. Soms lagen we te praten tot het licht werd.

Op mijn werk merkten mijn collega's op dat ik er moe uitzag. Ik nam aan dat ze gelijk hadden. Onder het werk keek ik uit naar de met het geluid van onze gedempte stemmen gevulde nacht, maar als ik van mijn

[p. 42]

werk thuiskwam hield ik er rekening mee dat ze weg zou zijn. Ik wist dat ze niet weg zou gaan als ik aanwezig was, en misschien was dat wel de voornaamste reden dat ik nog naar mijn werk ging; ik wilde haar niet tegenhouden.

Op een middag was het inderdaad zover. De kast was leeg. Niet alleen was zij er niet meer, maar ook de meeste kleren die in de kast hadden gehangen waren weg. Ze had geen briefje achtergelaten, maar het zou mij verbaasd hebben als ze dat wel had gedaan.

Ik bleef min of meer in de slaapkamer wonen. Ik voelde mij leeg, maar rustig. Ik vertelde tegen vrienden en kennissen dat ze bij mij weg was, maar ik vertelde er niet bij dat ze voor ze vertrok wekenlang in een kast had gewoond. Daarom was het net alsof ik het over iemand anders had als ik over haar vertelde, en op een vreemde manier leek dat het gemis minder te maken.

Ik belde regelmatig naar haar werk, en na een paar weken kreeg ik haar te pakken. Het was vreemd om haar stem te horen. Ze zijn blij dat ik weer terug ben, zei ze, ze hebben me zelfs opslag gegeven. Ik vroeg waar ze nu woonde, zodat ik haar de kast na kon sturen, maar ze begon te lachen en zei dat ik de kast mocht houden.