Bunker Hill. Jaargang 4 (nrs. 12a-15)

[p. 12]

Adriaan Jaeggi
Het verschil tussen vrijen en neuken

Een wijze oude man heeft me ooit gezegd: je kunt beter een mooi wijf hebben dan een lelijk gedrocht. Hij zei ook dat als je elke morgen een handje aarde eet je nooit bang hoeft te zijn om dik te worden. Het was zo'n wijze oude man waarvan je het meeste wat hij zegt beter kunt vergeten, als je de goede dingen maar onthoudt. Ik dacht dat ik de goede dingen had onthouden.

Ellen was zo mooi dat er in de kroeg lesbische meisjes maar haar toekwamen en vroegen of ze meeging. Ellen haalde dan haar stinkend mooie schouders op en zei: ‘Goed, maar dan moet hij ook mee,’ en dan wees ze op mij. Dan keken die lesbische meisjes naar mij en ze waren eigenlijk al van plan om Nee! te zeggen, maar dan keken ze nog eens naar Ellen, lieten nog een keer hun ogen over dat gezicht en die lippen en die armen en die stinkend mooie benen gaan en dan zeiden ze, ik zweer het je, dan zeiden ze altijd Oké. Of Vooruit dan maar.

Vóór Ellen had ik het nog nooit met twee vrouwen tegelijk gedaan. En toen ik met haar was ook niet want dat kan helemaal niet, het met twee vrouwen tegelijkertijd doen. Met één vrouw neuken en tegelijkertijd een beetje aan de andere zitten, dat kan, maar het tegelijkertijd met allebei doen, dat kan niet. Met de ene vrijen en met de andere neuken, dat kan.

Je moet wel het verschil weten. Vrouwen vinden het belangrijk dat je tenminste weet dat er verschil is.

Ik heb Ellen nooit bedankt voor die meisjes die we meenamen naar mijn huis. Ze kwamen voor haar, niet voor mij, en ik vond ook dat ik haar niet hoefde te bedanken voor het gevoel waarmee ik wakker werd na zo'n nacht, dat ik niet echt bestond. Dat ik weliswaar gewoon in bed lag maar er niet was, alsof ik vanachter de spiegel keek naar Ellen en zo'n meisje

[p. 13]

die aan de keukentafel zaten en vruchtenyoghurt lepelden of de was ophingen. Ellen waste altijd mijn kleren, maar denk nou niet dat ik haar daar ooit om gevraagd heb. Als ik in bed lag en keek naar Ellen en het lesbische meisje met haar zwarte stekelhaar en haar opgevouwen gezicht dat even openging als Ellen een grapje maakte maar zich meteen weer dichtvouwde als ze naar het bed keek en mijn grote voeten tussen de lakens uit zag steken, had ik weer het gevoel dat ik op een helling lag en heel langzaam weggleed, weg van Ellen die een peinzende uitdrukking op haar gezicht had en van het lesbische meisje dat niet naar me keek terwijl ik steeds verder gleed, langzaam maar onafwendbaar naar de rand van de afgrond, waar mijn voeten inmiddels overheen hingen.

Ellen wilde altijd weten hoe ik de nacht gevonden had.

‘Ze kon goed pijpen,’ zei ik dan, al was er niet een van die meisjes die me ooit gepepen heeft. Ze wilden veel voor Ellen doen, maar haar vriendje pijpen was daar niet bij.

‘Ze heeft je helemaal niet gepepen,’ zei Ellen dan. ‘Dat was ik.’

‘O, sorry,’ zei ik.

‘Goh,’ zei Ellen. ‘Maar je ging er dus wel helemaal in op, anders had je dat wel gemerkt.’

‘O ja, ik ging er helemaal in op.’ Soms was er weinig voor nodig om Ellen gelukkig te maken.

Na zo'n nacht was de dag erna al verloren voor hij begon. Ik ging nog wel naar mijn atelier, ik zette soms zelfs een doek op, of knutselde wat aan de design-lampen waar ik mijn geld mee verdien - koperen buizen, brokken marmer, halogeenlampjes, veren, veel geld - maar deed voornamelijk helemaal geen kut, wat een iets preciezere omschrijving is van mijn worsteling met de kunst. Meestal lag ik urenlang op de hete vloer van mijn atelier en kneedde oude bolletjes verf tussen mijn vingers.

Als de schaduwen mijn atelier binnenkwamen en elkaar omhelsden en nieuwe schaduwen voortbrachten die zich meester maakten van mijn mislukte schilderijen en halfvoltooide lampen stond ik op, sloot de deur af en fietste naar huis. Soms zag ik in winkelramen een spiegelbeeld voorbijschieten dat vaag op het mijne leek.

Ik wil best toegeven dat het een opluchting was als Ellen op zo'n dag op me zat te wachten en me omhelsde alsof er niets aan de hand was, alsof ik niet de hele dag in opgeloste toestand had doorgebracht. Ze kuste me

[p. 14]

gulzig, liet haar tong door mijn mond gaan alsof ze iets zocht en drukte haar gezicht tegen me aan. Vrolijk zei ze: ‘Huu, prikbeest,’ en raspte met haar nagels over mijn stoppels. Daarna liet ze me los en liep naar de spiegel. Ze fronste. ‘Hè, mijn haar zit al de hele dag niet zoals ik het wil.’ Ze plukte een beetje aan haar haar dat ze een week daarvoor donkerbruin had geverfd, omdat ze ‘het zat was de hele tijd voor dom blondje te worden aangezien’. Ik had gevraagd of het veel uitmaakte of je voor dom blondje of voor domme brunette werd aangezien.

Ik rook dat ze gekookt had. Ik vroeg haar nooit om voor me te koken. Als ik het me goed herinner had ik haar juist gevraagd om niet voor me te koken.

Ellen bracht haar gezicht dichter bij de spiegel en trok haar lippen op. Ze krabde met een nagel over een tand. Daarna stak ze haar tong uit naar zichzelf en huppelde naar de keuken. Ze riep over haar schouder: ‘Raad eens wat we eten? Je lievelingskostje!’

Ik liep haar achterna. In de keuken stonk het naar knoflook.

Uit de koelkast pakte ik een fles cola en zette hem aan mijn mond. De cola was ijskoud en het koolzuur raasde door mijn keel- en neusholten. Ik dronk door tot de tranen in mijn ogen sprongen. Ik zette de fles op het aanrecht. Ellen legde de pollepel neer, pakte de fles, nam de dop uit mijn hand, schroefde hem op de fles en zette hem terug in de koelkast.

Ik zei: ‘Kip met gebakken aardappels en appelmoes.’

Ellen keek verwonderd op van de uien die ze aan het snijden was. Haar ogen waren rood. Ze had expres het grootste, meest onhandige mes gebruikt voor de uien.

‘Shoarma,’ zei ik. ‘Rode bietjes. Zuurkool. Saté. Mosselen met bier. Nasi goreng. Tosti's.’ Ik zocht naar meer eten.

‘Wat zeg je nou toch allemaal?’ lachte Ellen.

‘Ik moest toch raden? Laat me dan raden, verdomme! Lever met gebakken uien.’

‘Oóóóóh!’ Ellens gezicht klaarde op. ‘Nu begrijp ik het! Nee joh! Ik zei toch je lievelingskostje.’

Ik pakte haar pols vast. Het mes wees in mijn richting.

‘Ik heb geen lievelingskostje.’

Ellen glimlachte. ‘Jawel hoor. Weet je dat niet meer? Ik heb het al eens voor je gekookt. Je vond het zo lekker toen.’ Met haar vrije hand pakte ze de punt van het mes en legde het voorzichtig op het aanrecht.

[p. 15]

‘Ik wíl geen lievelingskostje.’

Ellen wrong haar pols uit mijn hand en wees naar de snijplank.

‘Roergebakken pasta met cashewnoten en broccoli en blauwe kaas,’ zei ze zegevierend. ‘Wacht maar, je zult het heerlijk vinden.’

Naast de snijplank lag een brok blauwe kaas dat harder zweette dan ik, en een plastic bakje cashewnoten. Ik pakte de noten en liep ermee naar de huiskamer, liet me op de bank vallen en pakte de afstandsbediening. Ik keek naar het nieuws op tv en propte mijn mond vol met cashewnoten.

‘Liefje?’ klonk het uit de keuken. ‘Heb jij de nootjes meegenomen? Niet allemaal opeten hoor, ik heb twee handjesvol nodig voor de pasta.’

Ik liet nog een hand noten in mijn mond vallen.

‘Liefje?’

Ik kauwde.

‘Liefje, hoor je me?’

Ik sprong op en rende naar de keuken. Ze had de wok op het vuur gezet. Knoflook en rode peper lag te knisperen in de olie. Ik boog me over de wok en spuugde een mondvol cashews in de pan. Spetters vlogen in het rond. Ellen sprong met een gilletje achteruit. Ik spuugde de laatste resten cashewnoten uit.

‘Liefje, wat dóe je nou?’

‘Roerbakken, godverdomme. Dat wou je toch?’

Ze keek me met opengesperde ogen aan. Ik zag hoe haar ogen verkleurden van blauw naar donkergroen, hoe ze begonnen te glinsteren en hoe haar mondhoek begon te trekken, alsof iemand er een touwtje aan bevestigd had. Ik wilde me omdraaien maar het was te laat. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en boog haar hoofd. Vanachter haar dikke bruine haar vielen druppels geluidloos op de vuile keukenvloer.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar vast terwijl de walm van verbrande knoflook en pepers om ons heen steeds penetranter werd. Mijn ogen begonnen ook te tranen. Ik stak mijn hand uit, tilde de wok van het vuur en mikte hem met een korte polsbeweging, alsof ik zelfverzekerd de eerste streek op een nieuw doek zette, uit het keukenraam.

Na een seconde hoorden we de pan op de binnenplaats kletteren. De hond van de benedenburen begon woedend te blaffen. Ellens stinkend mooie schouders begonnen te schokken van het lachen.