Bunker Hill. Jaargang 4 (nrs. 12a-15)

[p. 8]

Wanda Reisel
Telemeisje

Er zijn er die zich vreselijk uitsloven. Die niet begrijpen dat veel soms gewoon veel te veel is. Die komen om een of andere reden altijd te vroeg, meestal door een grimmige ziekte, in hun kist terecht. Er zijn er natuurlijk ook die nooit iets doen, die nog bij een verdrinking staan te kijken alsof ze een worm zien kronkelen. De slovers en de ballenwarmers, zoals ik ze maar noem. Ik ken ze allebei. Niet alleen beroepshalve. Maar met allebei heb ik niet veel op. Ik word er doodnerveus van. Ik zeg tegen mijn chef dat ik vooral de ballenwarmers niet zie zitten. Ze zijn arrogant met hun gezwijg en ik vermoed dat het geen goede mensen zijn. En met geen goede mensen bedoel ik niet iets in de christelijke zin maar gewoon in mijn eigen zin: iemand die ik niets toe zou vertrouwen. Mijn chef zegt dat ik weinig te willen heb. Er is een markt en er is dus vraag en aanbod. Ik zeg niets terug en probeer me te concentreren op een boek dat Where you are heet dat geschreven is door een Amerikaan die Bobby Ray Charmer heet, een warme naam. Het boek is me aangeraden door de boekverkoper. Ik zei dat hij me aan moest kijken en dan moest zeggen welk boek hij bij mij vond passen. Ik zag er gisteren overigens heel neutraal uit, het was mooi weer, dus niet te veel make-up. De boekverkoper liep een trapje af, waar de Engelse boeken uitgestald liggen en kwam teruggesneld met dit Where you are van Bobby Ray Charmer. De boekverkoper is mijn type niet maar ook niet onaantrekkelijk.

‘Hmmm... Bobby Ray Charmer,’ zei ik alsof ik die naam allang kende, maar in werkelijkheid wilde ik zijn naam op mijn tong proeven, lezen is iets anders dan spreken tenslotte. Ik lees veel Engels, meestal Engelse magazines en ik draai alleen maar Engelstalige muziek. Al vanaf mijn jeugd onthoud ik complete Engelse songteksten, van de Stones en Queen en u2 natuurlijk maar ook van Bon Jovi en zelfs van songfestivalliedjes.

[p. 9]

Niet dat ik een fotografisch geheugen heb, denk dat maar niet.

Op de achterkant van Where You Are staat te lezen en ik vertaal maar even vrij: ‘Dit verhaal is doordrenkt van het gevaar, de opwinding, het mysterie en de alledaagsheid van het leven...Charmers proza is van een wonderlijk medelijden en meedogenloze eerlijkheid, zijn meesteroog gericht op het beschrijven en onthullen van de wereld zoals hij die ziet. Zijn oog is zo helder dat het bijna je hart breek.’ Ik ben er klaar voor om mijn hart bijna te laten breken door een meester. Dus lig ik op een divan met twee kussens onder mijn hoofd.

Het fijne van het beroep van ‘Escortee’, zoals ze op het bureau een Telemeisje noemen, is dat je veel kan lezen. Ik heb altijd al van lezen gehouden. Vroeger waren er twee dingen die ik wilde: lezen en stem worden. Ik wilde omroepstem worden op een vliegveld. Die stem. En lezen kan als je omroepstem bent, want je hebt veel tijd tussendoor. Het is er op een of andere manier niet van gekomen. Ik heb nooit een advertentie gezien voor omroepstem op Schiphol. In die tijd had ik een vriendin, Kootje, die wij altijd Kutje noemden, en die wilde priesteres worden maar ik weet nog steeds niet of ze dat geworden is, en of dat wel kan als vrouw.

Ik ben in ieder geval niet veel geworden. Een soort hoer, bij een escortbureau dus. Ik ga uit eten met mannen in grote hotels, en dan het gebruikelijke ritje. De hotellift. De hotelbadkamer. Het hotelbed. Ik denk altijd aan Jane Fonda, in de film Klute, met Donald Sutherland. Ik hou veel van Donald Sutherland. Hij is niet knap volgens de regels, maar ik vind van wel. Hoe hij in die film die papieren zakken met boodschappen vasthoudt, daar krijg je mij plat mee om het zo maar eens te zeggen. Dus als ik met een klant ben denk ik altijd aan Jane en aan Donald. Dat maakt het goed. En het geld natuurlijk. Het geld is lekker, want daar doe je het voor. En voor het lezen. Ik zou ook wel nachtportier kunnen worden, maar dat lijkt me toch vermoeiender dan Telemeisje. Ik zeg altijd Callgirl. En Jane als ze vragen hoe ik heet.

Een keer in de maand ga ik naar m'n vader. Die zit in een bejaardenhuis in Amstelveen. Mijn vader lijkt op Donald Sutherland. Ik geef hem extra zakgeld. Hij houdt van sigaren en kijkt altijd naar de borsten en de benen van de verzorgsters. Hij zegt dat dat het enige is dat hem nog op de been

[p. 10]

houdt. Een zoen is genoeg voor hem. Seks is een allang gepasseerd station maar de lust is er nog. Met die sigaren en dat zakgeld is hij blij. Hij bestelt doordeweeks een taxi, gaat naar de videotheek en daar bekijkt hij op de seksafdeling alle omslagen met plaatjes. Ik heb hem een jaar of twee geleden een videorecorder gegeven. Hij geniet er van. Ik weet niet precies wat hij nog voelt, zo ver wil ik niet gaan, maar dat hij het prettig vindt om een pornofilm te zien geloof ik wel, hoewel we nog nooit samen gekeken hebben. Dat wil ik ook niet. Ik neem weleens zo'n blaadje voor hem mee, geen hardcore, onschuldig spul. Ik wikkel het in een Telegraaf of een Panorama, zodat hij het op tafel kan laten liggen.

Laatst kwam ik van een matinee, een lunch met naspel zal ik maar zeggen, het was in een hotel niet ver van mijn vaders verzorgingshuis vandaan. En toen kreeg ik een opwelling om hem te verrassen op die doordeweekse dag, want anders kom ik alleen in het weekend. Ik had m'n werkkleding nog aan, beetje open, beetje bloot, het is tenslotte zomer. Ik kwam zijn kamer binnen na een korte klop, hij zat daar naar de tv te kijken, niks bijzonders, een quiz of zo.

‘Hallo, pap.’

Hij keek me heel lang en wazig, heel Donald-Sutherlandachtig, aan en hij zei zacht: ‘Weet je wel dat je hele mooie borsten hebt?’ Ik wist niet goed wat ik moest zeggen maar ik zag ineens een treurige grimas over zijn gezicht gaan, alsof voor hem alles totnogtoe vergeefs was geweest, alsof hij nog nooit in zijn leven een mooie vrouw gehad had. Misschien deed ik hem aan mijn moeder denken toen ze jong was.

Er maakte zich iets weeks los in mijn maag dat naar boven probeerde te komen, de tranen stonden achter m'n ogen. En ik weet nog steeds niet precies waarom en misschien doet dat er ook niet toe maar ik bleef hem aankijken en kleedde me toen, helemaal, langzaam, voor hem uit. Hij bleef maar onbeweeglijk en triest naar me kijken, als een dier dat weet dat hij zijn langste tijd gehad heeft. Eerst keek hij lang naar mijn borsten en mijn schaamhaar en toen naar mijn gezicht. Olieachtige tranen kropen langs zijn neus zijn mondhoek in.

Zo, zoals ik was, ben ik bij hem op schoot gaan zitten en ik sloeg mijn armen om hem heen om hem te troosten. Hij omarmde mij ook stevig, ik voelde hoe zijn tranen mijn dijen natmaakten.

[p. 11]

Ik heb me aangekleed, hij heeft mij op mijn voorhoofd gekust en ik ben gegaan. De gangen roken dit keer niet naar oude mensen. Ik heb met mijn mobiele telefoon een taxi gebeld en heb buiten staan grienen tot hij kwam.

Ik moest diezelfde avond weer werken, maar ik belde af. En op het moment dat ik in mijn appartement de hoorn neerlegde, scheen de ondergaande zon paars-oranje op de muur, gefilterd door de vitrage. Ik zag mijn vader voor me, hoe hij naar mijn naaktheid had gekeken en dat geen man dat ooit zo had gedaan.

Ik ben verder gaan lezen in dat boek van Bobby Ray Charmer, die me gezelschap hield, op de bank, in dat paars-oranje licht, en ik weet niet of het door dat boek of door de gebeurtenis van die middag of door wat anders kwam, maar er was iets dat me licht maakte, een kleine duizeling, zoals wanneer je te snel over een hobbel rijdt, ik zweer het, iets maakte me echt zo licht als een veertje. Ik wist niet dat het kon.