Bunker Hill. Jaargang 4 (nrs. 12a-15)

[p. 47]

Donald Barthelme
Chablis

vertaling: menno hartman

Mijn vrouw wil een hond. Ze heeft al een baby. De baby is bijna twee. Mijn vrouw zegt dat de baby een hond wil.

Mijn vrouw wil al heel lang een hond. Ik ben degene geweest die haar moest vertellen dat het niet kon. Maar nu wil de baby een hond, zegt mijn vrouw. Dit kan waar zijn. De baby is erg close met mijn vrouw. Ze gaan altijd samen op, elkaar stevig vasthoudend. Ik vraag aan de baby, het is een meisje: ‘Wiens grote meid ben jij, ben je pappa's grote meid?’ De baby zegt: ‘Mama,’ en ze zegt het niet één keer, maar achter elkaar, ‘mama mama mama’. Ik zie niet in waarom ik een hond van honderd dollar zou kopen voor dat rotkind.

Het soort hond dat de baby wil, zegt mijn vrouw, is een Cairnterriër. Deze hondensoort, zegt mijn vrouw, is presbyteriaans, zoals zij en de baby. Vorig jaar was de baby doopsgezind - dat wil zeggen, ze gingen twee keer per week naar het Moeders-Dagje-Uit van de Doopsgezinde gemeente. Dit jaar is ze presbyteriaans omdat de presbyterianen meer schommels en glijbanen en dat soort spul hebben. Ik vind dat nogal schaamteloos, en dat heb ik ook gezegd. Mijn vrouw is legitiem, levenslang presbyteriaans, en ze zegt dat het daarom o.k. is; lang geleden, toen ze kind was, ging ze naar de Eerste Presbyteriaanse Gemeente in Evansville, Illinois. Ik ging niet naar de kerk, omdat ik het zwarte schaap was. Bij ons thuis hadden we vijf kinderen, en de jongens rouleerden in de rol van het zwarte schaap. De oudste was het zwarte schaap een poosje toen hij in z'n dronken-in-de-autoperiode zat, of wat dan ook, en toen werd 'ie grijzer toen 'ie een baan kreeg of in millitaire dienst was of iets dergelijks, om uiteindelijk een wit schaap te worden toen hij ging trouwen en een kleinkind kreeg. Mijn zus was nooit het zwarte schaap, omdat ze een meisje was.

[p. 48]

Onze baby is een prima baby. Ik heb m'n vrouw jarenlang verteld dat ze geen baby mocht omdat het te duur was. Maar ze matten je af. Ze zijn ontzettend goed in je afmatten, zelfs al duurt het jaren, zoals in mijn geval. Nu hang ik rond bij de baby en knuffel haar zo vaak als ik de kans krijg. Ze heet Joanna. Ze draagt Oshkosh-overalls en zegt ‘nee’, ‘fles’, ‘buiten’ en ‘mama’. Ze ziet er het liefst uit als ze nat is, als ze net in bad is geweest en haar blonde haar is helemaal nat en als ze in een beige handdoek gepakt is. Soms als ze televisie kijkt vergeet ze dat je er bent. Dan kan je gewoon naar haar kijken. Als ze tv kijkt ziet ze er stom uit. Ik vind haar leuker als ze nat is.

Dat hondengedoe is nogal een onderwerp aan het worden. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Nou heb je de baby, moeten we nou ook nog zo'n klotehond?’ De hond bijt misschien iemand, of raakt kwijt. Ik zie mijzelf al door de buurt lopen, rondvragend: ‘Heeft u een bruine hond gezien?’ ‘Hoe heet 'ie,’ zullen ze zeggen en ik zal ze ijzig aanstaren: ‘Michael.’ Dat is hoe ze hem wil noemen: Michael. Dat is een rare naam voor een hond, en ik zal op zoek moeten naar deze, mogelijk dolle, hond, en mensen vragen: ‘Heeft u een bruine hond gezien? Michael?’ Dit is voldoende om een scheiding te overwegen.

Wat gaat die baby met een hond doen wat ze met mij niet kan doen? Stoeien? Met mij kan ze stoeien. Ik heb haar meegenomen naar het speelplein bij de school. Het was zondag, er was niemand en we hebben gestoeid. Ik rende en zij waggelde achter me aan in een lekker gangetje. Ik hield haar vast terwijl ze van de glijbaan gleed. Ze zocht tastend haar weg in een stuk pijpleiding dat ze daar in beton hebben vastgezet. Ze raapte een veertje op en keek er lang naar. Ik maakte me zorgen dat het een besmet veertje zou zijn, maar ze stak het niet in haar mond. Toen renden we nog wat over het kale, verdorde softballveld en door de boog die de tijdelijke houten klaslokalen - waar de gele verf van afbladdert - verbindt met het hoofdgebouw. Op een dag zal Joanna naar deze school gaan, als ik dezelfde baan houdt.

Ik heb een paar honden bekeken bij het Huisdieren-Huis, waar ze vogels, knaagdieren, reptielen en honden hebben, allemaal in topconditie. Ze lieten me de Cairnteriërs zien. ‘Waar zijn hun gebedenboekjes?’ Die vrouw begreep niet waar ik het over had. De Cairnterriërs deden 95 dollar per stuk, met papieren. Ik wilde vragen of er onwettige kinderen waren voor minder geld, maar ik zag dat dat zinloos was, en dat de vrouw me toch al niet mocht, was duidelijk.

[p. 49]

Wat is er mis met mij? Waarom ben ik geen natuurlijker persoon, zoals mijn vrouw het wil? Ik zit klaarwakker, 's ochtends vroeg, achter mijn bureau op de tweede verdieping van ons huis. Mijn bureau kijkt uit over de straat. Half zes 's ochtends, de hardlopers zijn al op, individueel of in tweetallen, rennend richting boers-rode-gezondheid. Ik nip aan een glas Gallo Chablis met een ijsklontje, rook en maak me zorgen. Zorgen over dat de baby een keukenmes in een stopcontact ramt terwijl ze nat is. Ik heb van die plastic pluggen in alle stopcontacten gedaan, maar ze heeft geleerd ze eruit te wippen. Ik heb de waskrijt gecontroleerd. Ze hebben waskrijt gemaakt dat veilig is om te eten - ik heb het hoofdkantoor in Pennsylvania gebeld. Ze kan een hele doos waskrijt eten en er zal haar niets gebeuren. Als ik geen nieuwe banden voor de wagen koop, kan ik de hond kopen.

Ik kan me de keer herinneren, dertig jaar terug, dat ik de Buick van Hermans moeder een maïsveld naast de Beaumont Highway in reed. Op mijn rijhelft reed een wagen, die ik niet raakte en die mij niet raakte. Ik herinner me een draai naar rechts, in de sloot belanden en er weer uit door de afrastering en tot stilstand komen in het maïsveld, en toen eruit om Herman wakker te maken en samen gaan kijken naar wat er van de vrolijke drinkers in de andere wagen geworden was, in de sloot aan de andere kant van de weg. Dat was toen ik een zwart schaap was, jaren en jaren terug. Dat was vakkundig gedaan, vind ik. Ik sta op, feliciteer mezelf in mijn herinnering, en ga naar de baby kijken.