Bunker Hill. Jaargang 4 (nrs. 12a-15)

[p. 44]

Richard Steegmans ∼

Zij wil soms verlaten en verliest hem
uit een oog, wat het ander
vertederd door eenzelfde schaduw
niet eens opvalt.

Zij komt maar eerst, nadat hij
uit zijn afgrond een nacht heeft geplukt
en hij zich de schaamlap rond het geslacht
voor de geest haalt.

Als er iets met een lichte voldoening
op haar betrokken raakt, wat andermaal
past uit haar teruggetrokken wordt,
verliest zij zich doorgaans in zijn ogen.
Daarin verschijnt dan lang geen ander,
van het verpinken moe naar haar op zoek.

Zij verliest in haar ogen de glans,
maar schermt met hun beider harten
- waar zij hem tegen opstookt -

die aan verstening mogen weerstaan,
voor een liefdesduur langs het bloedspoor
ontsnappen, diep en zichtbaar,
in het meer dan meesprekend lichaam.

[p. 45]

Augustus

 

Op het punt binnen een blinde

 

kring van bomen te verdwalen,

 

op een tijdstip dat alleen maar

 

in het voortstappen zou bestaan,

 

je in de regen zien neerhurken

 

bij de bosvruchten op hun best.

 

 

 

Stelpend blauw en van jou

 

de mond als bestempeling,

 

hoe plots een trage wandeling

 

liefdeslang kreeg aangemeten.

 

 

 

Geklaarde hemels verder,

 

met een bosrand daaronder,

 

kon de avond toegewenst,

 

minder besmeurd dan bezegeld

 

in een regen van vallende sterren.

[p. 46]

Schouwburg

 

Ik ging als laatste en keek achterom.

 

Het gordijn zette geen domper op de vocals waarvoor ik mij de oren strijkend

 

had opgemaakt.

 

Boven de warmgelopen plaatsen in de lege schouwburg

 

nog een stem, rondzwevend, als verdrukte tong

 

op zoek naar een weemoedig hoofd -

 

om zich daarin met levenslange

 

naklank te laten uitsterven.

 

 

 

Die stem op scheuren uit wist zich

 

voordien zo vertoonbaar ingekleed

 

toen een pedal steel door hemelse

 

muren een zomerwolk stuwde.

 

 

 

Ik hoorde een concertgangster

 

op straat het gesprek aanknopen.

 

Door haar huis geroepen zei ze na

 

dat muziek anders ook de vondst is

 

van een instrument dat barsten drijft

 

en ondervangt.

 

 

 

Niemand zou nog instaan voor de zanger die zijn stem uitlaat, mooi zijn duif voor

 

een merel terugkrijgt.