Bunker Hill. Jaargang 3 (nrs. 9-12)

[p. 47]

*{ Dan Fante
Marmerman

vertaling: menno hartman

Ik was telemarketeer; je slaatje slaan door het kopen van olie- en gaspachtcontracten vanuit een snikheet kamertje op 14th Street in Manhattan. Enorme zwendel. Het geld dat ik verdiende hield me goed voorzien van gin en amfetamine. Mijn baas en zijn vrouw, een mooie, bijdehante joodse stoot uit Queens genaamd Irene, probeerden een appartement in de stad dicht bij het werk te huren, zodat ze niet de hele week vanuit Long Island heen en weer hoefden te pendelen. Op een middag was Milt druk bezig met sollicitatiegesprekken en vroeg me Irene-silico-nentiet te vergezellen om naar een mogelijke onderhuur in Brooklyn Heights te gaan kijken.

Het was de tweede verdieping van een herenhuis: een trek-in-en-neem-de-huur-en-alles-over-deal. Duur voor een slaapkamer: 2900 dollar. Het stel heette Donald en Kate. Donald was overgeplaatst naar Poughkeepsie. Een computerjongen. Net voordat Don en Kate van zijn overplaatsing hoorden, was de verbouwing van hun badkamer van vier bij vijf meter klaar. Elegante, dure toestand. Nieuwe tapkraantjes, blinkend chroom en glazen douche, nieuwe wastafel, mahoniehouten kasten en grote blokken gepolijst rood marmer in de badkuip die zich tot halverwege de ruimte uitstrekte. Don had de aannemer zelf geholpen met het timmerwerk en de uitbouw.

Om er te komen moest ik met Irene een taxi nemen over de Brooklyn Bridge tot diep in Brooklyn. Irene rookte achter elkaar Sherman-sigaretten en gaf bevelen aan de chauffeur.

‘Hé, hier afslaan...? We zijn laat, ja! Zeggen de letters F-O-O-I je iets?’

Dat soort gezeik. Zoals ze op de achterbank heen en weer zat te wiebelen, zat haar witte sportbroekje strak genoeg om haar schaamharen door de stof heen te kunnen tellen.

[p. 48]

Het was in de middag toen we aankwamen voor de bezichtiging. Don en Kate waren halverwege een fles tequilla. Don was een grote, kale neger. Hoog opgeleid. Een vijfennegentig of zevenennegentig en heel formeel in wat hij deed en zei. Vanwege zijn contactlenzen knipperde hij voortdurend met zijn ogen. Kate had lange benen en zag er goed uit met een minirokje en donkere eyeliner, blond Madonna-achtig haar en een spleetje tussen haar voortanden.

Hij was on-line op zijn computer aan het werk toen we binnenkwamen, dus Kate - aardig tetter van de colatequilla - liet ons de keuken zien en toen de berging. Toen we bij de badkamer kwamen giechelde ze en fluisterde tegen Irene: ‘Let maar niet op Donald. Hij heeft iets speciaals met marmer.’

Ze duwde de deur open en kijk aan: net een filmset of een glimmende foto uit een catalogus voor binnenhuisarchitectuur. Het had de barokke plee van de bruidsuite van het Waldorf kunnen zijn. Kate zette de douche aan. Uit drie verschillende krachtspuiten uit de muur spoot een straal te voorschijn.

Irene raakte als een idioot alles wat maar vast zat aan en reageerde nogal overdreven. Toen, om Kate te imponeren, begon ze te babbelen over haar uitgebreide kennis van marmer. Was het marmer in Kate's badkamer Boliviaans? Uit La Paz? Wist Kate dat het beste marmer uit Bolivia kwam?

Kate's marmer was binnenlands, uit Arkansas. Kate had nog nooit gehoord van marmer uit Bolivia.

Na de badkamer, na een lange gang vol antieke foto's van honderd jaar oude New Yorkse wolkenkrabbers - die Irene zeer bewust bewonderde en waar ze waanzinnig enthousiast over deed - stond Kate op het punt de slaapkamer te laten zien toen Donald erbij kwam, die mij en mijn baas' vrouw tequilla en cola aanreikte.

Don was net zover heen als Kate, dus toen Irene haar mond opendeed om veren in zijn reet te steken over hun elegante, decoratieve toiletverbouwing, kon hij de verleiding niet weerstaan ons terug te duwen de gang door om ons opnieuw die stomme badkamer te laten zien.

Ik zat op de rand van het bad terwijl Don vijf minuten doorratelde over het ontstaan van marmer uit gekristalliseerd kalksteen en de juiste manier waarop een oppervlak bewerkt moet worden om een passende marmerplaat te ‘verkrijgen’. Don liet ons weten dat hij persoonlijk elke week de badkamer boende. Wisten we dat marmer poreus was? Ik niet,

[p. 49]

maar Irene-zonder-bh wel. Als het erop aankwam, was Irene een expert in Boliviaans marmer of wat dan ook.

Volgens Kate leek ik precies op Larry-nog-wat, een motorcrosskampioen die ze nog van de New York Universty kende.

Ik werd onrustig, leegde mijn glas en stond op om aan de conversatie te ontsnappen. Ik vroeg Kate nog wat te drinken en vroeg haar de rest van het appartement te mogen zien. Werkte niet. Don gebaarde Kate voor ons allemaal nog iets te halen. Terwijl zij in de keuken tequilla inschonk, liet Don zijn ogen over mijn baas' vrouw gaan, en wilde hij weten of Irene aerobics deed, omdat ze zo slank was. Ik kende Irene's methode voor gewichtsverlies, het was dezelfde als die van haar man en mij: elke dag een gram cocaïne.

Donald deed een kast open, er zaten een stuk of tien gelabelde en opgepoetste stalen marmer in. Een paar uit Arkansas, een paar uit Italië. Een blok of twee uit Spanje. Geen enkele uit dat klote - Bolivia. Don begon de stenen aan te raken en te strelen en wilde dat ik er ook een vasthield om de structuur te voelen. Toen Don opgewonden raakte van het praten hierover begon-ie non-stop te knipogen en door half geloken oogleden te kijken, terwijl hij mij de stenen aanreikte en ik ze doorgaf aan Irene.

Kate kwam terug met de drankjes, gaf er een aan elk, slenterde naar de wc, trok haar rokje op, duwde haar slipje naar beneden en begon te plassen terwijl Don en mijn baas' vrouw badkameraccessoires en marmer en voegsel en poreusheid bespraken.

Donald loerde nu voortdurend naar Irenes kruis. Hij veranderde van onderwerp: timmerwerk. Verbindingen. Tong en groef. Zijn gereedschapskist.

Kate wilde weten of ik wist dat Don een uitstekende timmerman was? Voordat ik kon knikken of antwoorden, gooide Irene er iets tussendoor over hoeveel ze van timmerwerk hield. Haar neef Spencer, directeur van zijn eigen accountantskantoor op 54th Street, had de tafels van zijn kantoorlobby zelf gemaakt, in zijn vrije tijd, bij wijze van hobby.

Het werd warm in de badkamer. Donald wilde weten of iemand het erg vond als hij zijn shirt uitdeed.

Niemand vond dat erg.

Kate ging naar de gereedschapskist en deed hem langzaam open alsof er een museumtentoonstelling van fossiele struisvogeleieren in zat. Binnenin was de doos ruim, vlekkeloos, bekleed met vastgeplakt slagers-

[p. 50]

papier. Er zaten twintig soorten spijkers in. Elke soort had zijn eigen vakje. Alles perfect gerangschikt in helder plastic, glimmende transparante doosjes.

Het was duidelijk dat Kate dit spul fascinerend vond. Spijkers. Ze hield een paar plastic doosjes omhoog. Terwijl ze er een open deed, legde ze een aantal dikke spijkers op mijn hand. Ik bekeek ze, rolde ze rond, voelde de punten en gaf ze terug. Ze gaf ze aan Irene die deed alsof ze enthousiast en vereerd was ze aan te mogen raken.

Er zaten ook hamers in de gereedschapskist. Drie soorten, een balhamertje, een klauwhamer, en een kleiner afmaakhamertje. Ze zagen er allemaal perfect uit, ongebruikt, glanzend, met dikke zwarte, rubber handgrepen. Kate pakte de grote klauwhamer uit de kist zoals een chirurg een scalpel van het operatieblad pakt. Ze kon aan mijn gezicht zien dat ik geen reet om hamers gaf dus gaf ze hem direct aan Irene.

Toen, terwijl ze achterover op de wc zat, met de deksel naar beneden en haar slipje zichtbaar tussen haar benen, vroeg Kate aan Irene of zij zichzelf als een seksueel type zag.

Irene wrong zich in bochten, wriemelde haar strakke kruis recht, maar schudde van ja.

Kate lachte, en liefkoosde de handgreep van de klauwhamer. Had Irene weleens seks met een zwarte man gehad? Een echte, volstrekt verbijsterende negerminnaar?

Deze mensen waren hartstikke gek. Ik tikte mijn nieuwe drankje weg en wilde er nog een. Omdat Donald en Kate zo gul met tequilla waren, en zo druk bezig met Irene, stond ik op en ging naar de keuken.

Ik nam de tijd en maakte een goeie. Meer tequilla dan cola. Ze hadden een stevige glazen pot vol rozijnen en noten dus daar nam ik ook wat van.

Toen ik terugkwam was Donald naakt en ging de douche in om Irene te demonstreren hoe de drie simultane waterstralen werkten. De dames deelden de ruimte op de toiletzitting en keken toe.

Ik had nog nooit zo'n grote pik als die van Donald gezien. Het leek meer op iemands extra arm dan op een penis. Maar ik was absoluut niet geïnteresseerd in Kate of Donald of zijn badgewoontes of zijn poreuze marmer of zijn gereedschapskist. Ik vroeg mijn baas' vrouw of ze het erg vond als ik wegging en terugging naar de stad zonder haar. Irene nam een grote teug van mijn drankje, gaf het terug en zei dat het prima was dat ik ging. Zij bleef nog even hangen om de rest van het appartement te zien.

[p. 51]

De volgende dag vroeg ik Irene tijdens een pauze of ze besloten had het appartement onder te gaan huren. Ze had een kater, rookte een sigaret, had een rothumeur.

‘Schei uit,’ siste ze. ‘Te hoge huur, geen uitzicht.’

Toen verpletterde ze de sigaret met een witte, kniehoge laars en liep terug naar binnen.

‘Ik dacht dat je het marmer mooi vond,’ zei ik.

Irene keek me woedend aan. ‘Marmer uit Arkansas is binnenlandse troep. Rommel. Die twee weten er geen reet van. Ik heb toch gezegd dat er niets beters is dan Boliviaans marmer? Weet je nog?’

‘Zeker. Dat weet ik nog.’

‘Stel me dan niet van die stomme vragen.’