Bunker Hill. Jaargang 3 (nrs. 9-12)

[p. 26]

Kiki Coumans ~

Het bakstenen gebouw vol mensenlevens
dat zijn hitte uit de grond schept, buiswaarts stuwt
van deur tot deur, de lichamen erachter
warm wrijft en hun geluiden meeneemt tot bij mij,
genot en geweld reiken het verst.

Het hinnikvormige hijgen in de onderbuik van het huis,
trappen vol kinderen die harder gillen dan hun leeftijd
Achter deuren een vuistslag op hout of mensenhuid
en op de zolder een trage man met veel hersenen
die naar zijn oude land luistert en praat,

in een stad waar alle straten recht zijn
en overal iemand kan lopen

[p. 27]

De ramp

 

Je was een jongen kleiner dan je eigen lichaam

 

maar groot genoeg om door je vader

 

meegenomen te worden en naar de plek,

 

naar waar het gebeurd was, te gaan kijken.

 

 

 

In de auto keek je naar het gezicht van je vader,

 

hoe hij naar de weg keek,

 

en nog dichterbij, naar iets wat alleen zijn ogen zagen,

 

iets wat gevangen was in hun waterig glanzen.

 

 

 

Op de plek was heel veel water gebeurd.

 

Een boerderij en haar lage boom lagen daar.

 

Rondom was een weide naar zijn eigen bodem gezonken,

 

zwommen nu vissen waar vroeger honden joegen.

[p. 28]

 

De dingen kennen mij hier:

 

het geduld van de spullen om me heen,

 

het uitzicht dat voor de ramen hangt,

 

mensen die boven mijn hoofd

 

dingen en woorden heen en weer schuiven

 

en opvouwen tot lawaai dat in mijn muren vlucht.

 

 

 

En ondertussen jouw wegzijn hier

 

dat weigert zijn stilzwijgen te verbreken.

 

 

 

Lichtstraal schenkt een herinnering in,

 

hoe in een andere stad dezelfde zon je hand kwam zoeken,

 

je kamer hoog tussen zinken dakgoten.

 

De mensen en de letters in de straten lezend,

 

bladzij na bladzij

 

 

 

Terwijl de vermoeide stadszon

 

- de middag was al bijna af -

 

zijn afgekoelde blauw achterliet op

 

de ijzeren krullen van het balkon,

 

de letters van je boek,

 

 

 

de huid van je hand die een pagina omslaat.