Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)(1997)– [tijdschrift] Bunker Hill– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 54] [p. 54] Pieter Boskma ~ Gewone vogels Je zat het liefst op de kast vol beddengoed, zacht en geweldig spelend met je vormen in het licht dat overstroomde, bang voor maden en voor torren en de afdruk van mijn mond, wars van diagnose je haren opgekamd tot een perfecte piramide. Daar zat je dan te stralen op de ingekiste lakens en noemde je té timide om je schouders op te halen en minstens het plafond te raken. Mij niet. Ik word al geil van water, van glas, een kledingstuk van wol. Laat staan je siddersimulatie van hoe naakt en horendol je eenmaal niet vermag te zijn. [pagina 55] [p. 55] Het doet me telkens minder. Ik ga gewoon het bed verschonen. De kast draait open als een kinderoog. Je jubelt als een vogel met te hoge boventonen. Traag kleed ik de matrassen aan en lok je met wat zangzaad neer. Je spreidt je veren radicaal tot benen, inspecteert aandachtig het glanzen van je vel. ‘Nooit gedacht,’ beweer je nu, ‘dat alles bij elkaar geteld niet meer is dan dit residu.’ We kruipen hijgend op elkaar, totaal normaal van datum, jaar, locatie, voor- en achternaam. En gaan weer op de handen staan. [pagina 56] [p. 56] Drie liedjes uit het zwarte water Proloog Cruiseschip Goethe stoomt de haven uit van Malcesine, zweeft over zonneschittering op het lange zwarte water weg naar Sirmione. De bergen aan de overkant duwen hun schedeldak in zachtoranje nevel en schurken zich behaaglijk onder de eerste warmte van april. Ik zie mij wonen aan het kiezelstrand met zeven kakelende nimfen uit het Zuiden. Wij drinken bij de lunch al wijn voor stevige siësta-seks, en lopen soms de bossen in, de steile weg van vrije mensen. 's Avonds slaan de honden aan wanneer een kiezeltje verrolt. Komeet Hale-Bopp loert met zijn staart van melkglas tussen hoge zwarte pieken naar het lange zwarte water. [pagina 57] [p. 57] Zulke dingen, eenvoudig en echt en omdat zij eenvoudig en echt zijn, ook goed. Er zijn vele goede dingen, alleen je ziet ze zo zelden zoals ze zijn, bevrijd van gedachten en context. Vaak staan er tranen in het raam en ruisen er oude en valse liefdes door de leegstaande huizen verderop. Het is een onevenwichtig gegeven, dit leven, en toch ook volslagen stabiel in de geest. Het gaat er maar om te blijven bewegen en achter te laten wat duistert en stoort en de hartslag doet razen van onmacht en haast. Heb geduld en lief tot het laatst. [pagina 58] [p. 58] We liepen in de schemer door het Vondelpark. Je zei niet veel, je dacht nog aan Amerika, Sedona Arizona, de rode kathedralen door God zelve neergezet, toen er nog sprake was van bladstil en lang geleden, en ik dacht aan sequoia's, zeehonden in de branding, het witte dekbed van de mist die aankroop uit de blauwe west, en waarom dus Maria diezelfde kleuren droeg. Je begreep het wel maar zocht nog naar een trefpunt in New Mexico, vanwege de visioenen van een dronken indiaan die op een avond zomaar voor je tafel had gestaan. ‘Alles is peyote,’ zei je bij het weitje aangekomen waar een ezel en een lama samen waren losgelaten, ‘heilige dieren blijven voor elkaar een droom.’ En je loste op in de schaduw van die droom. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd