Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 34]

Jan Kostwinder ~

Meneer De Vries I

Je staat voor het bord in krijtjespak.
Wat is er mis Meneer De Vries, wat is er mis?

Vuurwater heb ik nodig
uit de jaren dat ik niet meer was

dan een vlek in een rorschachtest
die zichzelf tracht te duiden -

vader die zichzelf in mij herhaalde
zit vanaf zijn wolk verbijsterd toe te kijken.

‘Pappa vies! Pappa vies!’ Zweet
uit al zijn poriën maar verder is er

niemand mis met Meneer De Vries.

[p. 35]

Meneer De Vries II

Wat hij wil, is bijna onzichtbaar
zijn, als een heel dunne nevel

's morgens vroeg over de velden

en geen functionaris op de fiets,
links knikkend rechts groetend -

een vriendelijke meneer
maar wat doet hij hier.

Ja, wat moet hij hier.

[p. 36]

Meneer De Vries III

In zwart pak fiets je door de velden.
Wat is er mis Meneer De Vries, wat is er mis?

Zijn zieke ogen en de tedere handen
die mij opnamen zijn nooit voorgoed verdwenen

uit dit leven. Hij wroet als een mol
in het vergeten. ‘Kijk maar,’ zegt hij, ‘ik

ben er toch: kijk dan.’ Naar het Platland
ben ik teruggekeerd om met die ogen

te zien maar verder is er niets
en niemandal met Meneer De Vries.

[p. 37]

Bij een verjaardag
(Meneer De Vries schrijft een gedicht)

Dag Thomas.
Hier spreekt je vader.

Nu ben je vier.
Het wordt al later.

Je wordt een grote
stoere jongen

met een racemotor
of een sportwagen.

Pa is een lul.
Pa is een kwal.

Dan ga je trouwen
en ben je een man.

Maar wat men dan
ook zeggen zal:

ik zal je missen,
ik mis je al.

[p. 38]

Bezoek I

Het bezoek is toch nog laat
vandaag. Meneer De Vries gaat

taarten kopen en wodka drinken
in de kroeg op de hoek van de straat

en vraagt zich af hoe
ook deze dag weer door te komen.

Weegt de liefde
dan toch niet tegen alles op?

Zal hij zichzelf eens
goed gaan verwennen

met de nieuwste Beatles-cd?

[p. 39]

Bezoek II

‘Hé, wat leuk dat jullie zo vroeg zijn!’
Meneer De Vries neemt de jassen aan,

zet koffie, snijdt taart en blijft
zolang mogelijk in de keuken dralen.

Eenmaal bij het bezoek in de kamer
gezeten overvalt die oude vrees hem weer,

het zweet breekt hem werkelijk uit.

Er is een angst niet te begrijpen
maar wat doe je eraan.

't Is het Zondagmiddaggevoel:
tijd van verveling,

kristal van pijn.