Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 29]

Kevin Canty
Kleine Debbie

vertaling: Dirk-Jan Arensman

Ik weet waarover ze droomt: chocoladetaart en aardbeienvlaai, Franse friet en ijs, slagroom, vla, Devonshire-room en toast met boter. Ik weet wat haar opwindt. Het maakt me soms jaloers.

Ik zit in de stoel met de bespijlde rug naast ons bed en ik ben - laten we zeggen - aangeschoten, en ik kijk naar hoe haar lichaam rijst en daalt met haar ademhaling. Het licht van de lamp in de tuin komt door het open raam; blauw. Ik luister naar de krekels. Het is het einde van de zomer, nog te warm om de ramen open te hebben staan, maar Deb houdt er niet van opgesloten te zitten met de airco aan. Ze slaapt met alleen een laken onder de grote ventilator, heeft alleen een wit slipje aan waardoor ze nog bruiner lijkt dan ze al is, en het laken zit zo gedraaid en verfrommeld dat het niet veel bedekt. Het is beter dan Playboy.

De problemen beginnen als ze wakker wordt. Ze trekt het laken over zich heen en zegt: ‘Waar kijk je naar?’

‘Ik kijk naar jou.’

‘Laat dat,’ zegt ze. ‘Schei ermee uit. Ik was aan het slápen.’

‘Ga maar weer slapen. Ik wilde je niet wakker maken.’

‘Schiet op, jij,’ zegt ze. En dan een minuut later, als ik er nog ben, zegt ze het weer: ‘Schiet op! Ik vind het niet prettig.’

‘Wat niet?’

‘Als je zo naar me kijkt.’

‘Hoe?’

Ze zegt niets, staart me alleen aan, met haar armen stijf tegen haar ribben gevouwen, terwijl ze het laken tegen zich aan houdt, stevig. Ik heb hier niets te zoeken. Ik heb in de huiskamer ook niets te zoeken, zo ben ik hier überhaupt terecht gekomen. Maar het is dáárheen of naar bed gaan, en in het donker naast haar liggen terwijl ze slaapt en denken hoe

[p. 30]

het zou zijn om haar met mijn handen aan te raken, wat erop uitdraait dat ik dat ook doe, en dat Deb dan pissig wakker wordt. De slaap is een heilige zaak in ons huis. Soms denk ik dat haar droomleven, dat andere leven vol vlaaien en ijs, belangrijker is dan het leven dat ze met mij leidt. Maar dat is een niet te stellen vraag. Het is niet te ver-talen.

Dus ga ik een biertje pakken en dan - omdat ik verdrietig ben, omdat mijn vrouw me er net heeft uitgezet, omdat het morgen zondag is en trouwens: het het-kan-me-geen-reet-schelen-gevoel komt over me, wat dan ook, alles is goed - vis ik de Jim Beam achter uit de kast, pak ijsklontjes en schenk mezelf een bel in. ‘Ik zie je niet graag zo,’ zegt Deb altijd. Dat verklaart voor een deel waarom ze op zaterdagavond zo vroeg in bed ligt. Aan de andere kant, het feit dat zij op zaterdagavond zo vroeg in bed ligt en niet laat met mij opblijft, om lol te maken of naar satelliet-tv te kijken, is een belangrijke reden waarom ik aan de Jim Beam zit. Het is een vicieuze cirkel.

Ze wordt niet graag bekeken, omdat ze vroeger over de 130 kilo woog, en ik denk op een gegeven moment op de middelbare school 150 kilo. De foto's van haar eerste huwelijk zijn nogal indrukwekkend. Het is moeilijk te zien wat de bruid is en wat de taart.

We hebben niet veel foto's in huis, vergeleken met de meeste mensen. Ik bedoel: we hebben de kinderen van haar zuster op de koelkast hangen, maar grote, uitgebreide lijsten met skivakanties en kerstfeesten met de familie, vergeet het maar. Het is net alsof ze tot vijf jaar geleden niet bestond, als een volgroeide baby van 55 kilo, geboren uit die kolos van 150 kilo. Mensen gooien soms hun hele leven om, echt waar. Ik vertel mensen hoeveel ze vroeger woog en ze staren haar aan, ze stáren botweg, zoeken naar sporen van het dikke meisje. Ik weet waarom ze niet graag wordt bekeken.

Maar er zijn geen sporen, niet tot je haar aanraakt. Dan kan je soms van die kleine lijntjes of ribbeltjes onder het oppervlak van haar huid voelen, waar het is uitgezet en weer gekrompen, iets heel geks, als de geboorte van een kind. Ik bedoel: hoe kan zoiets gebeuren? Precies dezelfde huid waarin er ooit drie van haar hebben gezeten. Ze is een paar keer geopereerd, één keer om haar borsten op te hijsen - de gewichtsband of zoiets - en toen aan de onderkant van haar kin, geloof ik. Maar je kunt de littekens niet zien, je ziet niks, vooral niet als ze een kleurtje heeft, wat ze altijd heeft. Ik heb verleden jaar aangeboden met Kerstmis

[p. 31]

een zonnebank voor haar te kopen; ze heeft al een stairmaster en een Schwinn-hometrainer in de kelder staan. Maar ze zei nee, ze gaat graag naar de Tanfastic. Ze zit niet graag de hele tijd thuis, zegt ze. Hoezo dan? Ik weet het niet.

Ik denk aan hoe haar naakte huid voelt en ik mis haar. Ik zet kanaal 21 aan, het pornokanaal, en ik voel me nog eenzamer. Wat is er nou erger dan andere mensen zien neuken? Niet eens neuken, doen alsof. En de líchamen die die meisjes hebben, niet eens aangeraakt, niet eens gebruikt. Dat is een van mijn theorieën: mensen willen alleen dat ze een beetje bedorven worden, willen ze een beetje gebruikt zien worden, zoals zij gebruikt zijn. Ik heb een heleboel theorietjes. Dat heb je als je met je handen werkt, je hebt meer tijd om na te denken dan dingen om over te denken. Je realiseert je na een tijdje dat je verstand niet altijd de baas is. Ik zit hier bijvoorbeeld naar het pornokanaal te kijken omdat ik eenzaam ben en dat is precies datgene wat me nog eenzamer maakt. Ik zou naar een documentaire kunnen kijken over het oude Perzië of naar een cart-race. Ik sta bijvoorbeeld op om nog een bel Jim Beam te pakken. Deze specifieke beslissing verloopt als volgt: ik bent toch de lul, dus waarom niet?

Het is nog niet eens twee uur.

Ik weet niet hoe geweldig het met ons gaat.

Debbie is niet zóveel afgevallen alleen om mij te krijgen. Ze leeft op bronwater en wortels en botloze, ontvelde kippen; ze lijdt. Het zou me teleurstellen als ze geen grotere wensen en dromen koesterde: een paard, ik weet dat ze een paard wil, en wat nieuwe spullen voor de woonkamer die niet van Ikea komen dit keer. Maar dat is nog niet eens het begin. Iets drijft haar. Ik zie haar beneden op de stairmaster in het niets klimmen met een handdoek om haar nek om het zweet op te vangen en ze heeft die blik in haar ogen. Ze ziet me niet eens. Vroeger vond ik dat grappig, er is een zaak naast de Winn-Dixie waar zo'n vijftien van die trap-apparaten naast elkaar in de etalage staan en daar kan je de secretaresses en de meisjes van de universiteit in het niets zien klimmen. We maken er grappen over om die dingen te bedraden en de lampen erop te laten branden. Maar bij Debbie gaat die trap echt ergens heen. Ze is pas 28. Ik pak nog een borrel om haar succes te vieren.

Ik verzet een tuinstoel naar het midden van het gazon en steek een sigaar op. Ik barst van de goeie ideeën.

[p. 32]

De stoel is er zo een van dat buigzame metaal met een ronde rugleuning en maakt een geluid als ik ermee tegen de leuning van de veranda bots, en weer als ik hem buiten de schadelijke straling van het tuinlicht in de schaduw van het huis zet. Dat gele licht kan nooit goed voor je zijn. Maar in het donker kan ik het draaien en cirkelen van mijn sigarenrook niet zien, alleen de rode hommel van de askegel. Ze zeggen dat blinde mensen niet roken omdat ze het genoegen van het zien ervan niet hebben. En buiten die cirkel van licht ligt de hele wereld. Even uitglijden en je bent in Grand Rapids, Tampa, waar dan ook - je zou je zomaar kunnen losmaken, ontwrichten. Ik zou dat in elk geval kunnen. Ik ben hier niet opgegroeid. Ik heb een ex-vrouw en een dochter die Tiffany heet, een dag rijden hiervandaan. Vertel me hoe ik akkoord kon gaan met de naam Tiffany en je hebt de sleutel in handen. Hoe ik akkoord heb kunnen gaan met een heleboel dingen, het is me een raadsel. Zoals dit: Debbies gezicht als we belanden op de meisjesafdeling van Penney's of Sears, als we zoeken naar een verjaardagscadeautje voor mijn dochter, ze krijgt een hongerige blik in haar ogen als ze tussen al dat roze kant loopt. Er is geen ander woord voor: honger. Ze wíl deze dingen. Een grote roze taart terwijl ik op haar wacht, ik zie haar vingers toen ze nog dik was, stiekem suikerglazuur snoepend wanneer ze dacht dat niemand keek. De handen van echt dikke mensen hebben iets vreemds: hoe die grote, hangende armen uitlopen in piepkleine handjes.

Hier ergens besluit ik dat ik net zo goed de vijfde Jim Beam kan gaan halen en ik steek ook nog een sigaar op. Wat zeg ik? Het is als met een auto op een bruggenhoofd inrijden en het overleven. Het wordt nooit zondagmorgen. Debbie is op weg ergens heen. Ze is geen 100 kilo afgevallen alleen om mij te krijgen, zoveel is zeker, hoe dan ook, en die zekerheid maakt me aan het trillen en zweten. Al die wegen, fm-country is hetzelfde in elke stad, een McDonalds op de hoek van elke straat, ik moet ervan over mijn nek. Mijn overgrootvader zou zich voor me schamen, en terecht. Weet je waaraan ik de pest heb? Ik heb overal de pest aan. Waaraan? Elke keer als ze langs de koelkast loopt, eet ze iets niet. Ik denk alleen aan wat er zich in haar verbeelding afspeelt, in haar dromen van een t-bonesteak met een centimeters dikke vetlaag, net van de barbecue, brood met boter en nog meer boter op de maïs, droomvlaaien en Royal Club-cola, varkenslapjes van de barbecue op een broodje, berenklauwen en puddingbroodjes, pepperoni pizza's, onbeperkt. Ik neem een slok

[p. 33]

direct uit de whiskyfles en ik zie dat mijn droom werkelijkheid is geworden. Ik moet lachen om die uitdrukking, maar het is waar: zo veel whisky als ik maar kan drinken, gewoon doorgaan, doorzetten: hebberig, graaiend, als Debbie verdwaald in de bakkerij van een supermarkt na sluitingstijd, het roze glazuur helemaal voor haar alleen, de droomwerkelijkheid, op haar knieën achter de vriezer, rekken vol taarten en koekjes, roomboter krakelingen, Franse stengels, aardbeienkwarktaart, ik neem een slok Jim Beam uit de fles en lach hard genoeg om een beetje op mijn hemd te morsen maar het geeft niet, mijn droom wordt werkelijkheid, er is nog genoeg over om dood aan te gaan.

‘Jim,’ zegt ze, ‘kom naar bed. Het is tijd om naar bed te komen.’

Ze staat op het gras in haar t-shirtje en slipje. Ik zou het haar kunnen uitleggen - dat we hetzelfde zijn, de droom die werkelijkheid wordt - maar dan zie ik in dat dat niet zo is. Ik heb iets vies gedaan en ze heeft me betrapt.

‘Sorry,’ zeg ik. De woorden komen onduidelijk uit mijn mond.

‘Eikel,’ zegt ze. ‘Doe die sigaar uit en kom naar bed.’

Ik ben vergeven, dat merk ik aan de manier waarop ze praat.

Ik vraag haar even hier te komen.

‘Het is bedtijd, Jim. Het is al een hele tijd bedtijd geweest.’

‘Kom even hier.’

Ik kan haar gezicht in het donker niet zien, maar ik ken die vuile blik. Ik heb gezondigd en ik ben vergeven en ik ben plotseling licht. Ze komt naar me toe en gaat op mijn schoot zitten (dit is een bonus, meer dan ik had kunnen hopen) en ze weegt niets, dit is de vliegdroom waarin we geen zwaartekracht meer kennen en alles mogelijk is. We kijken omhoog naar de sterren en ze draaien voor onze ogen, dronken. Ons kleine verhaaltje gaat nog een dag verder.