Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 25]

Marion Vredeling
Wat er gaande is
een miniatuurtje

Een reiziger was hij, een reiziger zonder bagage. Blijkbaar had hij ergens inkomsten uit, want hij reisde per auto. Hij reed op een gracht, maar plotseling raakte zijn auto te water.

Hij had grote zorgen dat de auto zou zinken, wrong zich snel door het raampje naar buiten en zwom naar de kofferbak. Daarin zou een dik touw liggen, dat wist hij.

Het touw maakte hij vast aan een raamstijl van de auto. Vervolgens krabbelde hij snel op de kant en keek zoekend uit naar een punt waaraan hij het andere uiteinde van het touw kon vastbinden. Dáár; die glimmende, koperen deurknop van dat grachtenhuis bood een goed aanknopingspunt voor een paalsteek.

Hij liep erheen.

Terwijl hij het touw om de deurknop wikkelde, herhaalde hij een paar keer in zichzelf: paalsteek, paalsteek, paalsteek, en dacht toen aan zijn vader. Wat had zijn vader die grap niet vaak verteld. Van die man die ziet dat boven op een lange paal een bordje is bevestigd. Er staat wat op, maar de tekst is op afstand niet te lezen. Met moeite klimt de man in de paal om boven aangekomen op het bordje te lezen: einde paal.

‘Ha, ha!’

Het touw zat nu vast om de deurknop en hij haalde opgelucht adem. Grinnikend bedacht hij dat het nu maar de vraag was of er een huis aan een auto hing of een auto aan een huis. Was het eigenlijk wel een huis? Woonden hier mensen? Ach, dat moest toch eigenlijk wel met zo'n opgepoetste deurknop. Er was een klein bordje naast de deur bevestigd waarop een tekst stond: twee keer bellen. Geen naam erbij.

Naar welke kant ging de deur open?

[p. 26]

Nee, het zou onfatsoenlijk zijn om te bellen.

Toch zou hij de mensen op de hoogte moeten stellen. Ze moesten immers weten dat er iets gaande was?

Zou hij aan het raam kloppen?

Ja.

Hij tikte met zijn autosleutels op het raam. In het huis was geen beweging te zien.

Hé, maar daar stond een raam op een kier. Zou hij niet gewoon door het raam klimmen en een klein berichtje achterlaten?

Zonder nog acht te slaan op het touw dat strak tussen de auto en de deurknop over de straat stond gespannen, schoof hij voorzichtig op zijn buik door de spleet en liet zich binnen op de grond zakken.

Wat vreemd! De kamer was helemaal leeg. Misschien waren ze op de eerste verdieping gaan wonen vanwege het lawaai van de straat? Ja, dat zou werkelijk verstandig zijn.

Nu net was er, juist hier voor de deur, ook weer een getoeter van auto's begonnen.

Wat een lawaai, daar werd je toch gek van!

Hij ging nu naar het midden van de kamer en keek in de spiegel die boven op de schoorsteenmantel stond. Langzaam liep hij naar de zwartmarmeren haard en hij legde zijn hand op het koude steen.

Wat een stof lag hier!

Met zijn vlakke hand streek hij over de schoorsteenmantel om het stof weg te vegen.

Er klonk een geluid op de grond van iets wat was gevallen en wegrolde.

Hij keek naar de plek op de grond waar hij meende dat het rollen ophield.

Er lag... Ja, wat lag daar?

Hij liep naar de plek en raapte iets op. Met enige verbazing keek hij naar het voorwerp in zijn hand. Het was een glazen oog dat net over de grond rolde en ergens in de kamer tot stilstand was gekomen.

Hoe was die mop toch ook alweer van die man die in de kroeg steeds zijn glazen oog van het ene einde van de bar naar het andere einde liet rollen?

Hij was het vergeten.

‘Niet verder vertellen hoor,’ fluisterde hij tegen het oog, ‘gewoon doen alsof je niets hebt gezien,’ en hij legde het voorzichtig terug op de schoorsteenmantel.

Eerst het raam maar eens dichtdoen, want hij werd chagrijnig van die

[p. 27]

toeterende auto's daarbuiten. Met een klap schoof hij het houten raam naar beneden.

Zó, nu eens kijken waar hij heen moest.

Hij keek de kamer nog eens rond, maar ontdekte nergens in de muren een deuropening. Wat een vreemd huis was dit, zeg!

En wat deed die ladder daar links achterin?

Hij liep op de ladder af en zag dat deze onder een gat in het plafond stond. ‘Houden zeker niet van open deuren, de mensen hier,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder.

Hij begon nu de trap te beklimmen en kwam in een hoge donkere ruimte vol dozen terecht. Overal stonden dozen op en naast elkaar gestapeld. Toen zijn ogen wat aan het donker waren gewend, zag hij dat sommige dozen half waren opengescheurd. Misschien lag er wel ergens een pen of een stukje krijt, dan kon hij op een stukje karton een berichtje schrijven en dat op de schoorsteenmantel achterlaten.

Wat zat er eigenlijk in al die dozen?

Hij keek in een opengescheurde doos en zag dat die vol gloeilampen zat. Ook in alle andere halfopen dozen zaten lampen.

‘Zoeken zeker het licht, ha, ha!’

Ineens, als om zichzelf te dwingen heel precies te luisteren, hief hij zijn vinger op.

Hoorde hij daar in de verte niet het geluid van een typemachine? Zeker, dat was het geluid dat een schrijfmachine in een stil huis maakt. Daar moest iemand zijn met pen en papier.

Waar schrijfmachines zijn, zijn ook pen en papier.

Hij begon de dozen te verplaatsen op zoek naar een deuropening.

Tjonge tjonge, zo leeg als het beneden was, zo vol was het hier.

Achter een hoge stapel dozen ontdekte hij nu een deur.

Hij schoof de dozen opzij en opende de deur. Hij kwam in een lange gang terecht met heel in de verte aan het einde een lichtpuntje, waarschijnlijk van een raam. Het geluid van de typemachine in de verte was vreemd genoeg zwakker geworden.

Hoe kon dat nou?

Misschien maar beter zo; wat zou hij ook moeten zeggen als hij hier iemand tegenkwam? Ze zouden vragen wat hij hier kwam doen. En wat moest hij er dan van maken?

Hij zou iets mysterieus en diepzinnigs kunnen zeggen, zoiets als: ‘Ik

[p. 28]

zoek de gevolgen van de oorzaken.’ Maar waarschijnlijk zouden ze daarmee geen genoegen nemen. De mensen namen zelden genoegen met de dingen.

Wellicht was het toch beter om zo snel mogelijk dit huis proberen te verlaten.

Als hij maar een opening zag...

Dáár, bij het lichte punt aan het einde van de gang, zou daar geen opening naar buiten zijn?

Voor zijn gevoel liep hij vele meters, maar het einde van de gang kwam niet dichterbij.

Vader zei vaak tegen hem: ‘Je bent de slechtste droom die ik ooit heb gehad.’ Nou, als het zoiets was als deze nachtmerrie dan had hij zijn vader wel wat aangedaan.

Maar in zijn eigen dromen vond hij toch altijd wel een opening naar buiten? Dan zat er bijvoorbeeld ineens ergens een deur.

Niet dat die zomaar openging.

Meestal zat er geen deurkruk aan.

Toch ontdekte hij dan wel ergens een kattenluikje in de deur. Hij hurkte op de grond, stak zijn arm door het kattenluikje en voelde op de tast of er aan de buitenkant een deurkruk te vinden was.

Steevast zat er een deurkruk.

Zo kon hij dan de deur openen.

Hij opende de deur en kwam op een plat dak terecht. Hij liep langs de hele dakrand en keek in de diepte.

Dat was nou ook wat! Er was vanaf dit dak geen trap die naar beneden voerde.

Hij ging op het dak zitten en begon na te denken. Hij zou zoiets als een touw nodig hebben om hier weg te komen. Had hij niet nog een touw in zijn kofferbak liggen?

Met veel moeite probeerde hij het zich te herinneren.

Misschien was het was het beste om gewoon even terug te gaan, dan wist hij het tenminste zeker.

En hij kende immers de weg?

Ja, dat was het beste, even gauw dat touw halen en dan maken dat hij van dit dak af kwam.

Terwijl hij terugliep naar de deur met het kattenluikje, kreeg hij plotseling het gevoel dat hij alles zo verschrikkelijk verkeerd deed.