Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 42]

Armand Kerkmeester
Een aardig beest

Ik haalde diep adem toen ik buitenkwam. Het ging niet goed met Bertus. Bertus ging dood. Stomme kutkoe. En daar kwam Waldo ook. Die weet wel wanneer hij ongelegen komt. Is toch niet te geloven.

‘Hoe gaat het met dat dier van je?’

Ik negeerde zijn uitgestoken hand en liep naar mijn fiets die tegen de stoppenkast bij het hek stond.

‘Hij is doodziek.’

‘Ja, dat zal wel.’

Waldo knikte. Schudde dan zijn hoofd.

‘Er horen hier ook geen koeien. Dat is gewoon onzin. Dat was geen goed idee van je. Echt niet.’ Hij graaide in de zakken van zijn versleten blauwe overall en vond een lucifer die hij met een grauwe duimnagel doormidden spleet. Toen zette hij de scherpste helft vast tussen zijn voortanden en hij keek me nieuwsgierig aan.

‘Wat ga je nou doen?’

‘Naar huis.’

‘En de koe dan?’

‘Die blijft hier.’

Waldo keek snel heen en weer alsof hij iets zocht om me tegen te houden. Een stok. Een aanleiding. Hij had er gewoon genoeg van, dat geduvel met die koe. En ik ook.

‘We gaan de reglementen aanpassen. Dit kan echt niet. Er mogen alleen nog kippen op het terrein. Verder niks.’

Bertus loeide. Akelig. Het eindigde in een snotterige ademstoot en Waldo keek me met schrikogen aan.

‘Wat is dat?’

‘Dat is...’ wilde ik antwoorden.

[p. 43]

We hoorden het klossen van de hoeven op de vloer en toen zagen we het schuurtje op zijn grondvesten schudden, terwijl daarbinnen iets massaals omverschoof. We wisten dat het gebeurd was met Bertus. Toen sloeg de deur open en een wolk van stro en stof zocht zich een weg naar buiten, terwijl de houten voerbak krakend versplinterde. Soms had je aan je oren genoeg om te zien.

Toen het weer rustig was, kwam een koperrode hen onder de ligusterhagen vandaan gedribbeld. Met onbedwingbare nieuwsgierigheid stapte ze door het gras en versnelde ineens om nog voor ons over de drempel naar binnen te gaan. Ze was zo gebiologeerd door wat ze zag dat Waldo haar zo op kon pakken. Hij wierp haar opzij alsof het een dooie tak was. Onverschillig.

We gingen bij Bertus zitten. Waldo gaf het beest een klopje op het lijf en ik keek naar de zwarte pupillen van Bertus waarin vlekkerige slierten eiwit dreven. Ik weet niet of Waldo iets speciaals voelde. Maar ik voelde me buitengewoon, zoals wanneer je met eten en drank in een bioscoop bent en de film begint. Alles klopte en er was niets wat aan je aandacht kon ontsnappen.

De hen keek ook weer naar binnen en maakte geluiden met haar keel.

Waldo had het melkkrukje gepakt en ik had me met mijn rug tegen de houten wand op mijn hurken laten zakken. Het zat goed zo. We keken naar Bertus en naar hoe enorm een dood beest ineens kan zijn. Eén oor hing slap naar binnen geklapt maar verder was er niets deerniswekkends. Ik bedacht opeens dat ik de kop van Bertus wilde hebben.

‘Wat moeten we nou? Zal ik de gemeentereiniging bellen?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Niet? Hij kan hier niet blijven,’ schrok Waldo. De rust in de stal was zoek. Allemaal angst.

‘Ik haal de kop eraf, zagen zal wel het beste zijn.’

Waldo lachte. Dat verbaasde me weer van hem. Ik had precies het omgekeerde verwacht.

‘Heb je een motorzaag?’

Waldo kwam van het krukje af en rekte zich uit. ‘Ga je het zelf doen? Al dat bloed. Hoe krijg je dat weer weg? Er zit een hoop bloed in.’

Ging ik het zelf doen? Ik wist het niet. Kon dat zomaar?

‘Ja,’ zei ik.

Waldo zei niet dat het niet kon. Hij schoof snel voorbij me langs de box en de vermorzelde hooibak en zei dat hij wel even een verlengsnoer ging

[p. 44]

halen, zijn motorzaag was net geslepen.

Ik moest lachen toen hij weg was. Zoals hij zich haastte. Alsof hij bang was dat ik er misschien toch van afzag, als hij een moment langer bleef.

En hij was snel terug. Ik had met mijn vingers aan de dode ogen zitten voelen en ze voelden inderdaad net als een gekookte eieren. Waldo schoof een bijl op Bertus' buik.

‘De nek kun je misschien beter kapothakken met dit hier.’

Ik haalde mijn schouders op. ‘We zullen zien hoe het gaat.’ Ik antwoordde lager dan normaal, terwijl ik probeerde te denken als een jager, als een boer, als een slager voor wie de omgang met dode dieren net zo vanzelfsprekend is als piesen, poepen en ademhalen. Maar het gevoel van totale vrijheid dat ik sinds het omvallen van Bertus ervoer, sloeg om in een beverige bal die achter mijn navel sidderde. Ik haalde onopvallend diep adem en stond op. Waldo wikkelde het verlengsnoer af en ging het in mijn tuinhuisje op het stopcontact aansluiten. Hij kwam terug en deed me voor hoe ik de motorzaag moest vasthouden.

‘Ja ja ja.’

We keken omlaag naar Bertus.

‘Hoeveel bloed loopt eruit?’

Waldo schatte iets van tien liter.

Ik pakte de schep en begon voor de kop van Bertus een gat in de grond te graven. De aarde die ik ophaalde uit het gat, legde Waldo als een ringdijk om de koeienkop. Het werd een flink gat langwerpig als een kleine greppel door de stal en ik deed het zo dat ik er schrijlings overheen kon staan als ik met de motorzaag bezig zou gaan.

‘Dat is wel genoeg,’ zei Waldo, die een aardig dijkje had geschapen. Hij wreef zijn aardehanden schoon. ‘Klaar?’

‘Ja.’

Waldo pakte zijn motorzaag, stak de stekker in het contact en gaf hem toen voorzichtig aan mij. ‘Rustig beginnen,’ zei hij. ‘We hebben alle tijd.’

Het was zwaarder dan ik dacht. En het lawaai in het schuurtje was oorverdovend.

‘Gooi die deur even open! Zet maar vast!’ schreeuwde ik. Ik zag de figuur van Waldo zich naast mij verwijderen en toen hoorde ik door alles heen het kraken van het scharnier, en het licht viel naar binnen. Zo kon ik ook wat zien.

[p. 45]

Het was makkelijker dan ik dacht. Ik dacht even dat ik gek werd toen ik het schreeuwende zaagblad zo respectloos in mijn goeie trouwe koe zag wegzinken, maar de adrenaline maakte dat ik het karwei keurig volbracht. Het bloed rolde via het zaagblad over het ringdijkje dat Waldo had aangelegd. Maar het was veel minder en misschien was het bloed binnenin aan het afkoelen. Maar het was in ieder geval geen tien liter. Alleen de lucht was walgelijk. Waldo legde waarschuwend zijn hand op mijn arm toen ik bij de nekwervels was. Ik stopte en hij ging, met een laars zich schrapzettend op de koeienbuik, met de bijl aan het hakken. Hij maakte er een zootje van. Eerst met het scherp van de snede, en daarna zat hij eigenlijk voor niets nog met de botte kant erop te beuken. Maar de kop van Bertus lag nu nagenoeg los, en terwijl Waldo de vleesslierten die kop en romp nog verbonden losmaakte, haalde ik de stekker eruit en ik schoof de motorzaag, die helemaal rood zag van het bloed, in het stro. Buiten ging ik een sigaret zitten roken en ik voelde me geweldig. Jagen wil ik ook, dacht ik.

De hen liep voor mijn schoenen langs. Ik wilde haar de nek omdraaien maar kreeg haar met één hand niet te pakken. Ze verdween vanwaar ze was gekomen. Maar anders, ik had het gedaan. Een oerkracht.

Waldo was ook opgetogen. Met glinsterende ogen kwam hij naar buiten lopen en hij wreef zijn handen schoon met wat stro.

‘Er wordt je veel duidelijk ineens,’ zei hij toen hij naast me in het gras kwam zitten. ‘Wauw. Wat een belevenis.’ Hij gromde, zoals je ook gromt als je bij een vrouw ligt. Bijna seksueel en ik wist dat het daar heel dichtbij kwam. Maar het was ook een thrill achter je borstbeen, zoals wanneer je een ongelooflijke prestatie hebt geleverd.

We verkeerden in een overwinningsroes. We hadden dan wel niet de dood veroorzaakt, maar we hadden bloed, veel bloed vergoten, en een Hollandse koe was het daarbinnen die door ons toedoen doormidden lag.

Waldo hoefde niks uit te leggen. Ik dacht dat hij het wel begreep. Ik zag hem ineens met heel andere ogen. Deze toezichthouder van dit tuinhuisjescomplex in Amsterdam-Noord. Onder de rook van de Akzo-fabrieken. We hadden dit samen tot stand gebracht. We hadden voor het eerst samen iets ondernomen en nu was er een band. Van hem zou ik geen last meer hebben. Geen gezeik over de regeltjes die ik niet zou hebben nageleefd bij de opbouw van m'n stal. Zijn weerstand toen ik enkel gras zaaide en de rest van het terrein met pallets geschikt maakte voor een terras.

[p. 46]

Maar nu hadden we een koe doormidden. De jager in ons, de prehistorische mens die met vlees wilde thuiskomen. Lillende bloederige lappen waar nog bijna leven in zat. Ja, de wilde aapman was ontwaakt.

We rookten en daar was de hen ook weer.

‘We zijn heel tegennatuurlijk geworden,’ zei Waldo en hij keek naar de kip en ik wist dat wat hij dacht hetzelfde was.

‘Er is niks aan,’ zei ik. ‘Je houdt hem strak tegen je benen en dan draai je zijn nek om.’

Het kon ook anders.

‘Het kan ook met de bijl.’

Ik knikte.

‘Een hakblok en een paaltje in de grond. En een touwtje om zijn nek en poten. En dan trekt de een de zaak goed strak terwijl de ander de kop afhakt.’

En de kip scharrelde maar bij onze voeten rond alsof het zo moest zijn. Alsof er iemand boven aan de touwtjes trok en het nodig vond dat wij dit deden.

‘Ik vind het best.’

‘Wordt het niet te gek?’ vroeg Waldo die begon te lachen.

‘Nee. Juist niet,’ zei ik. ‘Beter nu ineens alles, anders komt het er nooit van. Wie weet zijn we straks allebei vegetarisch. Dan is het toch ergens goed voor geweest.’

‘Ikke niet,’ zei Waldo. ‘Nooit van z'n leven.’

‘Ik ook niet, maar laten we het gewoon doen. Maar niet met de bijl, met de blote handen.’

De kip begon in de richting van de ligusterhaag te bewegen alsof ze iets voorvoelde. We voelden de spanning weer. Terwijl de koe als gevolg van ons hak- en snijwerk nog bezig was haar bloed te vergieten in het schuurtje, zonnen wij alweer op een nieuw bloederig avontuur. Maar dit was echt.

Ik keek ingespannen naar de kip die even onder de takken wegdook en weer terug op het veldje kwam. Ze draaide haar magere kopje beurtelings met de ene kant en dan met de andere naar ons toe en hield ons goed in de gaten. Of misschien was het alleen verbazing over het feit dat de slagers pauze hielden en in volle rust bijeen zaten in het groene gras. Ze liep voorzichtig en geconcentreerd en als ze een poot optrok en invouwde en na een kort moment van verstilling weer neerliet, dan bewoog haar kopje mee en ging gelijktijdig overstag. Er moest een goed moment zijn

[p. 47]

om het te doen. En ik wist dat ik met Waldo van het ene op het andere moment in een strijd was verwikkeld. Zonder dat we het hadden uitgesproken, ging het er nu om er als eerste bij te zijn en ik dacht zelfs dat ik de kop er gewoon af ging rukken. Ik zou hem wel even versteld laten staan.

Opletten, opletten.

Waldo, naast me, drukte zijn sigaret in het gras uit en ging iets omhoog. Nu had hij een beetje de positie ingenomen van een renner die zich opmaakt voor de vijfhonderd meter. Ik kon niet op mijn gat blijven zitten en ging staan.

‘Voorzichtig nou,’ siste Waldo, en we moesten wachten totdat het mateloos nieuwsgierige kippetje weer uit het groen kwam kruipen en vóór ons over het gras liep. Waldo schoof heel langzaam zijn gespierde handen naar voren en zijn linkerknie ging omhoog en zijn hoofd naar voren. Godverdomme, niks, niks daarvan, dacht ik en ik stortte me ineens naar voren en dook boven op de kip.

‘Shit!’ vloekte Waldo achter me, terwijl ik keihard lachte en met de kip in mijn handen opstond. De kip verweerde zich uit alle macht en ik moest met mijn vingers én zijn poten én zijn vleugels in toom zien te houden. Maar toen ik een krab kreeg over de binnenkant van mijn pols en schreeuwde, verstarde de kip, die zich verder rustig hield.

Alleen er klopte helemaal niks van. Het had in één beweging gemoeten. Schreeuwen, rennen, graaien en dan de kop eraf schroeven voordat je de tijd hebt om op adem te komen. Het heet niet voor niets jagen, de jacht. En lachen is ook verkeerd. Dat gaf maar betrokkenheid en kip lag lekker in mijn armen, en plotseling bedacht ik dat het grote flauwekul was. Kip was een aardig beest. Ik hield haar tegen mijn borst geklemd en Waldo kwam erbij staan. Hij kroelde met zijn vingers door de veren en ik zag dat hij er net zo over dacht.

‘Het is gebeurd met je,’ brak zijn vervelde mond open in een harteloze grijns, en ik kon alleen maar schreeuwen toen hij de kop eraf trok.