Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 38]

Jan Baeke ~

Ode aan de veroveringen

Troepenbewegingen luiden de dag uit.
Een taxi brengt de avond thuis.
De buurtbewoners trekken zich terug
omsingeld door het vaderland.

Hun dochters zwerven over straat.
Hun schaduw heeft de vorm van honger.

's Nachts drinken ze goedkope wijn
en hangen als lood, als vaandels
om de schouders van hun vrienden
in de kantine van het vuurpeloton.

De dochters blozen van de warmte
kleuren, door het wit van hun vingers
de ovens van hun gezichten.

Ze zingen vaderlandse liederen.
Ze haasten zich naar de volgende triomf.

Troepen naderen de slaapkamers van de stad.
Hun schaduw vult
de ontbrekende hoofdstukken
conclusies
waartegen de slaap zich verdedigt.

De dochters verdringen elkaar
in hun slaap.
De toekomst zal hun lasten doen vervagen.

[p. 39]

Verklaring

Niemand kent de eigenaar van ruzies.
Wij kennen alleen degenen die ze hebben geleend.

Wij zijn het niet.
Ons worden ze in de schoot geworpen.

Wij weten niet waar ze vandaan komen.
Wij weten niet waartoe ze dienen.
Buitenstaanders hebben verklaringen
maar zijn bezitten die niet.

Zij wijten hun ruzies aan andermans fouten.

Wij maken geen fouten.
Wij maken plaats voor fouten.
Anderen komen er wonen
al wil niemand toegeven
dat zoiets bestaat.

Dat is waar buitenstaanders goed in zijn
op die manier niemands wil vertolken.

[p. 40]

Mathematisch

De eerste man kan niet falen.
Hij heeft aan twee kogels genoeg.

De tweede man begrijpt het evenwicht.
Nu niets meer beweegt en die beweging
zonder dat men er iets van ziet.

De derde man. Het is zijn getal.
Even toevallig als de dood
die zich in een ander opricht

en niets wil zeggen.
Dat wil zeggen, hij
die op dezelfde lijkt

met bevende vuisten
naar jou op weg, op weg
naar de volgende man

hij kan het zijn.
Hij raapt de hulzen op
schikt de gezichten.

Hij schikt de raadsels
en maakt ze, de verkeerde vragen
tot de zijne, de getuigenissen.

[p. 41]

Zover de maan

De lampen branden. Het is altijd avond.
Ze tekent in de lucht een zon en knikt.
Het is de maan maar.
Haar man hoort aan de wind
langs welke kant de seizoenen naderen.

Hij zet de ramen open.
De sneeuw bedekt het meubilair met zand.

Zingend in de breedte van de kamer
haar naam die op de luiken beukt
zijn ingehouden adem.

Hij slaat zijn armen om haar heen.
Om hem sluit zich
de vliegtuigloze stilte.

Zover.

Een man die in een vreemd land opstaat
het zand van zijn schouders klopt
en naar de maan staart.

Ze ziet hem staan, ze wacht
op een zekere hand
verbrand door de zon
een oor in de wind.