Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 34]

Erik Coenen ~

Cyclus

Dit is wat rest van het naïeve voorjaar
waarmee de kleurencyclus ooit begon;
dit van de zomer die ooit onverstoorbaar
het spectrum opzoog van de felste zon;

dit van 't roodgele najaar, ooit bezield
met de herinneringen aan wat was:
wat veegjes bruin, nu nederig geknield
in het nog moeizaam ademende gras.

Ontdaan van het bedrog van loze franjes
die in de lente eeuwig leven veinzen,
stortten kastanjes uitgebluste oranjes.
De cyclus: weer een dichter overpeinzend,
bij 't zien van hun verstrooid verwaaid gebladert,
de winter nooit zo dicht te zijn genaderd.

[p. 35]

In den beginne

Er heerste ongetwijfeld recht en vrede
in dit heelal toen ik er nog niet was.
De lucht was hemelsblauw en groen het gras
en er was niemand om het te betreden.

Er was geen nu, geen morgen, geen verleden,
er was geen embryo en geen karkas.
Misschien draaide de aarde om haar as,
maar 't was nog richtingloos en zonder reden.

Nu heb ik een verhaal en een gezicht.
Nu heeft de geest dit hoopje stof bereikt:
geen keuze, ook geen straf, hooguit de plicht

niet wat er is te zien, maar wat het lijkt;
want al het zijnde is in evenwicht
maar lijkt ontwricht als iemand er naar kijkt.

[p. 36]

Capileira, mei 1989

Soms wilde ik de ondergang vermijden
die volgens rigoureuze wet mij wacht:
de na een herfstdag eindeloze nacht,
het oog van licht, het oor van klank gescheiden.

Ik zag mij al als zon aan 't eind der tijden
tot gloed, tot schim, tot niets teruggebracht,
en dacht dat ik nog nooit iets had gedacht
wat zich van die vervloeking kon bevrijden.

Aan die gedachten denkend, nu, gezeten
als aardkluit tussen hooggebergte en dal,
als druppel tussen sneeuw en waterval,

verzinkt mijn wezen in een groter weten,
verbleekt mijn zenit tot een vonk, gemeten
bij alles wat mij overleven zal.

[p. 37]

Brand!

Gekrijs op straat door dromen heen verstaan.
Obscene vlammen vlochten zich dooreen.
Verschroeid tot een karkas van kreunend steen
stierf een geheugen van cement en spaan.

Achter mijn huis weerspiegelde de maan
een grootser vuur. Daar was de nacht sereen,
alsof de maan een overkant bescheen
waar vlammen van verwoesting niet bestaan.

Aan één kant slaapt de kosmos nog secuur,
aan de andere heerst wrede, blinde kracht,
als was die kracht de zee en dit mijn uur.

Abrupt in de verstilde zomernacht
een huis te zien verrassen door het vuur
is als de laatste stuip die ik verwacht.