Bunker Hill. Jaargang 1 (nrs. 0-3)

[p. 18]

Erik Lindner ~

Pastille de menthe

Ik ben te smal voor een mens.
Een poort tussen wil en ernst
die maar deels beschut.
Ren vlug, mijn lief.
Er zit vorst onder de grond.
De fundamenten zijn uitgegraven.
Het roet van verkeer onder de boog
vlekt je huid en je kleding.
Ik zie dat niet zo gaaf.

Je wassen in de neerslag.
Het huis met mannen voor het raam.
Je hebt hun dromen uitgekleed.
Je tekent ze op het televisiescherm.

Ik ben te smal een mens
voor het bezit dat je versleept.
De spade die boven je uitsteekt
snijdt lijnen in mijn lies.
De deur van de machine
ligt als fruitschaal op het trottoir.
Het witte hondje dat daar plast
behoort de vreemdeling
die je iets aanbiedt in de nacht.
Je stappen en hun korte weerkaatsing.

De straat is laf van de tocht.
De nacht is purper en van staal.
De mannen sluiten hun gordijnen.
Ik ben van niemand en van taal.

[p. 19]

Pastille de menthe II

Het is de taal die liegt, niet ik.

We zijn allemaal even ongelijk.
We zijn allemaal even beperkt en gesterkt.
We zijn op dezelfde schoot genomen.

Onze botten gebed in behoeften.
Onze huid verschilfert bij het licht.
Ons uniform bont, onze ogen blauw.

We dragen een uitgegumd kruis.
We hebben onze ideeën opgehangen.
We zijn aan later waan ontsprongen.

Onze oren zijn klein in het veld.
Onze tanden staan recht in het gareel.
Onze degens zijn bot, ons speeksel is lauw.

We zijn noch enkel noch een meervoud.
We zijn laakbaar in ons verschil.
We zijn ontvankelijk en volkomen.

Er is geen ander we zijn de taal.

[p. 20]

Weer mist

Vitrages en tl. Wit is maar een vierkant.
De kok in het vlak van een doorgeefluik
voert niets uit, schort tegen de tegelmuur.

Jij verstaat niemand meer.
Je draagt een mes op zak.

Ik heb het veel en ver van je weg zijn nodig
om je meer eigen te zijn.
De geheimtaal waarin de vreemdeling schuilt.

Vertrek om in te wonen.
Vertoog om je te kleden.

Strikt en zorgvuldig pas je
in de schil van een hard accent.
Je langzame lopen komt nauwelijks aan.

Eenmaal binnen
lost het op.

De laatste wijn en een karaf water.
Een plank waarop de borden klaar staan.

[p. 21]

 

Hier stond hij ooit

 

- spant de kracht

 

in zijn vuist.

 

 

 

Hij heeft een volkswijk

 

zien branden

 

en een stad belopen

 

waar het licht uitviel.

 

Zijn roken

 

een kwestie van stijl.

 

 

 

Hij schrijft

 

het dictaat van de vrije pers

 

over de beide zijden

 

van een stuk karton.

 

Er is een wit hondje

 

dat opspringt en het bijt.

 

 

 

Hij wijst de leemten aan

 

met zijn sigaret.

 

Zijn ogen glinsteren.

 

 

 

Hier stond hij ooit.

 

Hij is hier net

 

vandaan gekomen.