Mengelingen.
*** De beroemde engelsche tooneelspeler Garriek en de geniale schilder Hogarth zaten eens te zamen in een koffyhuis, en betreurden dat er geen portret van Fielding, den schryver van Tom-Jones, bestond. ‘Ik geloof echter, zegde eindelyk Garriek, - dat ik zyn gezigt zou kunnen namaken.’ En inderdaed, hy gaf dadelyk aen zyne gelaetstrekken eene zulke plooi, dat Hogarth uitriep: ‘Om 's Hemels wil, David, blyft toch een paer minuten zoo!’ Garriek deed het, en Hogarth. schetste het gezigt, hetwelk later, naer het geheugen van beide, voltooid werd; en deze teekening is het origineel van al de later bekend geworden portretten van den beroemden roman- schryver.
*** Fransch-Duitsch. Eene duitsche vrouw stond onlangs te Parys voor het geregt, en werd tot eeriige maenden gevangenisstraf veroordeeld. Wanneer men haer het vonnis had voorgelezen, - verhaelt een fransch dagblad, - heeft zy uitgeroepen: ‘Ich bin conschuld!’ (Je suis innocente). - De fransche gazetschryvers zullen nog uit het Fransch en het Duitsch eene derde tael aeneenstooten; voor hun is alles mogelyk. ‘Wy Duitschers, zegt de Humorist, zyn er zelven groolendeels de schuld van, dat vreemdelingen, en vooral Franschen en Engelschen, ons hunne spraek opdringen. Wy leeren dezelve zonder dit toch vlytig genoeg. Hoe dikwyls valt het niet voor, dat een Franschman of een Engelschman in een duitsch gezelschap komt, en sans peine zyne tael doet gebruiken! Dit gaet zoo verre, dat by voorbeeld een Brit, die van den beroemden Tieck in Dresde had hooren spreken, by hem een bezoek aflegde, om hem zyn novelle Shakespere te hooren lezen, zonder een woord Duitsch te verstaen. Tieck moet by deze gelegenheid met een ironisch lachen den Engelander kostelyk afgeleid hebben, zonder een woord Engelsch te spreken. Göthe legde het even zoo aen. Hy sprak in zyne kamer met vreemden Duitsch. Een duitsche dichter heeft daertoe het beste recht. Maer wy overige Duitschers moesten ook zoo handelen. Zeer eigendommelyk gaet een handelshuis in Magdeburg te dezen opzigte te werk; dit huis heeft veePmet fransche handelshuizen te doen. Brieven, die in het Fransch geschreven worden, zendt het, zonder uitzondering en zonder aenzien van de mogelyke geldelyke schade die er uit voortspruiten kan, aen den zender terug. Daerentegen schryft het ook geenen brief, die naer Frankryk gaet, in het Duitsch. De zaek schynt minder beduidend dan zy wezenlyk is. Wy Duitschen kunnen ons niet genoeg hy onzen naem noemen, dat is aen malkander zeggen, dat wy Duitschen zyn. De naburen winnen ons anders altyd meer en meer voordeelen af. Wy zyn te goedmoedig. Ik hoorde eens, hoe een eerlyk grondeigenaer zich alle moeite gaf, om zich door eenen franschen wynverkooper, met wien hy in gesprek was, te doen verstaen. Die wynverkooper woonde reeds sedert twintig jaren in Duitschland, had zyn Fransch vergeten en kost nog geen Duitsch.’
Auteursrechtvrij