|
| |
| |
| |
De stiefmoeder,
Naer het engelsch van Charlotte Norman.
Op eenen july morgen van het jaer 1852, kwamen Rudolf Lorring en zyn vriend Mortimer, van hunne nachlelyke vermaken in Londen, terug gereden naer een landgoed, hetwelk de familie Lorring gedurende den zomer plagt te bewoonen. Het was op het uer der grootste stilte, het eenigste uer in en rondom Londen, op hetwelk het gerucht van menschelyke werkzaemheid het oor niet duizelig maekt. De laetste nachtzwervers waren verdwenen, de eenen lot hunne weelderige bedden, om van rykdom, schoonheid en wellust te droomen, de anderen tot hunne ellendige wooningen des gebreks, der luiheid en der misdaed. Zelfs degenen, die by gebrek aen eene wooning rondgezworven waren, hadden thans een hol of eenen hoek gevonden, om zich te verschuilen, tot dat de zon hen weder deed te voorschyn komen, om aen den gevoelloozen ryken hunne jammerklagt te doen hooren.
Nog had de zon de nevelwolken niet verstrooid, dewelke als voorhangsels aen de uiteinden der straetjes hingen, wanneer Lorring en Mortimer de stad uitvoeren.
- Ik vind altyd, dat het krieken van den dag, het stilste en ook het koelste uer is, - sprak Rudolf, trok bibberend zynen mantel om zich, en dreef het peerd tot eenen snelleren draf aen.
- Het is inderdaed, hier in de opene lucht, in het geheel zoo behagelyk niet als in Crockfords, - antwoordde Mortimer. - De nachtmalen die aldaer opgedischt worden, mogen zich laten
| |
| |
zien. - Ofschoon het byna zonde is, van zulke prozaïsche genietingen te spreken, wanneer men den avond te voren door Malibran de goddelyke vertooning van Desdemona gezien en gehoord heeft. Hoe klassiek is zy in geheel hare verschyning,... hare wilde blikken,... de bleekheid van den doodangst op hare wangen!...
Hy hield op, want op het zelfde oogenblik weêrgalmde een door mark en been dringende schreeuw uit een bovenvenster van een huis, waer zy regt op toe voeren. - Moord! moord! hulp! hulp! - riep eene jonge vrouw, die zich uit het venster naer buiten buigde. Het oogenblik daerna verdween de verschyning, en het venster ging toe. Rudolf hield het rytuig stil. Mortimer sprong uit de gig, en beide zagen met sprakelooze verbaesdheid naer het venster op, toen dit weder opengetrokken werd, en nogmaels de vrouw in een wit gewaed, met zwarte vliegende hairen, zich naer buiten buigde en met grooter geweld uitriep: - Moord! moord! - En op nieuw werd zy naer binnen getrokken en het venster toegeslagen.
- Hier is geen oogenblik te verliezen! - riep Mortimer, snelde naer de deur des huizes, poogde ze open te doen en daerna te bellen. De deur scheen vast gesloten, en de bel was verroest. Hy zag naer Rudolf om en vond, tot zyne verwondering, dat deze onbewegelyk in de gig zat, de oogen styf op het venster gevestigd, en het aengezigt zoo bleek als de dood.
- Wat hebt gy? - vraegde hy zynen vriend.
- O Mortimer! - sprak Rudolf, - hebt gy dit wezen niet herkend? Ik ken haer.... en toch.... het is onmogelyk.... ik weet het, zy is dood!... Maer even omdat deze persoon haer zoo zeer gelykt, en ook uit menschlievendheid, moeten wy dit gruwzame geheimnis doorgronden.
- Halt! - riep Mortimer uit, - blyft gy hier, en zyt opmerkzaem; ik zal een en policiedienaer gaen halen.
- Zoo als gy wilt; maer spoed u, anders wordt zy misschien vermoord; wie weet, welk ongeluk een oogenblik vertraging kan te weeg brengen.
Terwyl Mortimer naer de naeste policiewacht snelde, had Rudolf tyd, om het huis te bezigtigen, waer zy reeds zoo dikwyls was voorby gereden, maer hetwelk hem nooit zoo somber en zoo onheilspellend was voorgekomen als thans. Het gebouw stond eenige
| |
| |
schreden van den weg af, in eenen kleinen hof. De deur was bouwvallig, de opschrift daer boven: Kellingham House, half verdwenen. De hof was aen de straet en met eenen muer afgescheiden, dewelke de onderste vensters bedekte; de bovenvensters waren gedeeltelyk met blindens gesloten, gedeeltelyk toonden zy vele gebrokene luiken. De grauwe bepleistering des huizes was op verscheidene plaetsen afgevallen. Dit alles had Rudolf in eenen oogenblik bemerkt, en de tyd verging hem zoo langzaem by eene nieuwe bezigtiging van het huis, dat hem de dry minuten, die zyn vriend weg bleef, als even zoo vele uren voorkwamen. Zoodra Mortimer met den policiedienaer verscheen, snelden zy alle dry naer de buitendeur toe.
Het gelukte hunnen vereenigden poogingen, dezelve te openen; zy was niet gesloten, maer ging slechts moeijelyk open. Dan snelden zy naer de huisdeur. Deze week echter noch voor stooten noch voor stampen met de voeten. Vyf minuten lang matten zy zich af, als zy eindelyk, gedurende eene pauze, een bovenvenster hoorden opengaen, en een oud wyf haer hoofd naer builen zagen steken.
- Wat beteekent het, dat gy zoo vroeg in den morgen vreedzame lieden komt stooren? - vraegde eene heesche stem.
- Wy verlangen ingelaten te worden! - antwoordde Rudolf. - Wy hebben eenen policiediener by ons. Doet open, of wy breken de deur in.
- Breekt zoo veel open als ge wilt; op myne kosten zal de deur niet gemaekt worden. Als ge wachten kunt, tot dat een mensch zich heeft gekleed, dan zal men u inlaten.
Het venster werd toegeslagen, en nogmaels vergingen er eenige minuten, eer dat de deur krakend op hare hengen draeide. Een vuil, knorrig oud wyf stond voor de intredenden.
- Wy komen met volmagt van de policie, - sprak Rudolf, - om te zien, wie er in dit huis mishandeld wordt en om hulp geroepen heeft.
- Ik weet niet wat gy zeggen wilt, - antwoordde het oude wyf zeer gerust. - Ik heb om geen hulp geroepen, en gy kunt het geheele huis van onder tot boven doorsnuffelen, of er buiten my nog eene ziel in is.
| |
| |
- Dan hebt gy ze vermoord! - riepen Rudolf en Mortimer. - Policiedienaer, neemt dit oude wanschepsel in hechtenis!
- De heeren zyn zot - antwoordde de oude. - Hier zyn de sleutels van al de vertrekken, van de bovenkamers af tot den kelder toe. Sedert weken is er buiten my geen levendig wezen in dit huis gekomen, hetwelk ik voor eenen heer, die op reis is, moet bewaren.
Daerop opende zy twee kamers aen weêrskanten van het voorhuis. Zy waren ledig, en de verduften reuk, die den intredenden tegenvloog, bewees, dat zy sedert langen tyd noch bewoond noch verlucht waren. Zy gingen de trappen op, en het oude wyf opende hun de eene deur na de andere, en liet hun al de hoeken doorzoeken.
- Dit is de kamer, uit de welke de noodkreet gekomen is - fluisterde Rudolf zynen begeleiders toe, wanneer zy aen de laetste deur van den gang gekomen waren. Zy traden binnen, en de kamer zag er uit als de overigen. In eenen hoek stond een ellendig bed, zonder spoor, dat men er sedert lang in geslapen had; verder een paer gebroken stoelen en eene kommode van donkerkleurig hout. De vloer was geplaveid, en men zoude er de geringste bloedvlekken hebben kunnen op zien.
- Nu hebt gy het geheele huis gezien, - sprak de oude, - uitgenomen den kelder, en dien kunt gy ook zien, als gy er lust toe hebt.
De dry mannen lieten zich ook in den kelder brengen, doorzochten hem zorgvuldig, maer vonden er ook niet het minste spoor.
- Ge zult er zeker niets tegen hebben, ons uwen naemen dien van uw' meester te noemen; zeide Rudolf.
- Ik heel Maria Thomas, en ben over drie maenden door den heer King, den bevolmagtigden des eigenaers, aengenomen geworden om het huis te bewaren. By den heer King kunt gy u verder naer my bevragen; hy kan u ook den naem van den eigenaer zeggen, die my onbekend is.
De twee vrienden verlieten neêrslagtig met den policiedienaer het huis, legden den policiedienaer op, een nauwkeurig verslag te doen, en zyne oversten te verzoeken, het verdachte huis in het oog te houden, en zy reden zwygend naer Roseville-House, om, volgens
| |
| |
den verkeerden engelschen levensregel, den geheelen voormiddag te verslapen.
Gedurende den namiddag werd er in het landhuis van niets anders gesproken, dan van het avontuer des morgens. Augusta Lorring, Rudolfs zuster, de bruid van Mortimer, verklaerde dat zy niet zou kunnen rusten, vooraleer het geheimnis van Kellingham-House opgeklaerd ware. Rudolf had van het begin af hetzelfde besluit genomen. Ter verklaring van dit besluit en van den indruk, dien de verschyning op hem gemaekt had, zal de volgende daerstelling der vroegere gebeurtenissen dienen.
Op zyn twintigste jaer, stond Rudolf Lorring als luitenant by een regiment in eene engelsche landstad. Op een bal maekte hy kennis met de achtienjarige Blanca Evelyn, eene wees, die by hare stiefmoeder woonde. De stiefmoeder had, uit een vroeger huwelyk, eenen zoon, aen wien zy met hert en ziel verkleefd was. Aen dezen zoon had zy de hand en het vermogen harer stiefdochter bestemd, en de gedweeheid van Blanca gaf haer te hopen, dat zy, by de uitvoering van haer plan, met geen hindernis zoude te kampen hebben. Zy had wel bemerkt, dat Blanca eerder afkeer dan neiging voor Herbert Sydney, den zoon harer stiefmoeder, gevoelde, daer deze jongeling niets minder dan innemend was, en reeds als knaep, door boosaerdige tergingen, den tegenzin des meisjes verwekt had, hetwelk zes jaer jonger was dan hy. Zy hoopte echter, dat deze afkeer metter tyd zoude te niet gaen, en om alle aenleiding tot het onderhoud deszelven weg te nemen, stuerde zy haren Herbert, in zyn negentiende jaer, op reis, met het voornemen, hem niet eerder te laten terug komen, dan wanneer Blanca zoude huwbaer wezen, en deze tot daer toe zoo veel mogelyk van alle gezelschappen verwyderd te houden, waer zy jonge mannen konde zien.
Deze afzondering liet zich echter niet ten vollen uitvoeren, daer er in de nabuerschap veel verwandten woonden, die door deze handelwyze zouden beleedigd geweestzyn; byzonder eene zekere mevrouw Pierrepont, die Blanca zeer beminde. Zoo gebeurde het, dat Blanca tegen het willen en weten harer stiefmoeder, met Rudolf Lorring kennis maekte, en by mevrouw Pierrepont werd deze kennis weldra tot eene vormelyke liefdeverkeering.
| |
| |
Mevrouw Pierrepont was namelyk ook aen Lorring vermaegsch apt, en daer Blanca deze goede vrouw dikwyls bezocht, zoo was het zeer natuerlyk, dat Rudolf eenen diepen indruk op haer gemaekt had, en nu zeer vlytig zyne pligt vervulde, om naer den toestand zyner waerde tante te komen vragen. Het vertrouwen hetwelk Blanca tot hare mishagelyke stiefmoeder niet koesteren kon, schenkte zy in volle maten aen deze verwandte. Zy gaf haer heure gevoelens voor Rudolf te kennen, en mevrouw Pierrepont zag met vergenoegen, hoe de beide jonge lieden in hunne wederzydsche genegenheid een geluk genoten, hetwelk zy verdienden.
Op eenen heeten julydag, wanneer de geheele natuer scheen te sluimeren, geen blad zich bewoog en slechts het geplas van eenen kleinen waterval in den bloementuin van mevrouw Pierrepontdestilte onderbrak, genoten Rudolf en Blanca de verfrischende koelte aen dezen waterval en aen den kleinen, met waterleliën omzoomden vyver. Hetgene zy tot hiertoe voor elkander gevoeld hadden, spraken zy nu in woorden uit, en nadat zy den onderlingen eed van eeuwige trouw hadden afgelegd, bleven zy in de gedachten eener gelukkige toekomst verzonken, wanneer mevrouw Pierrepont verscheen en Blanca's hand vatte, met de woorden: - Ik betreur het, lief kind, dat gy ons verlaten moet. Mevrouw Evelyn heeft haer rytuig gestuerd en laten zeggen, dat haer zoon onverwachts is terug gekomen, en dat zy wenscht, u oogenblikkelyk te zien naer huis komen.
Blanca verschoot. Rudolf begeleidde haer tot aen het rytuig en fluisterde haer ten afscheid toe: - Blanca, gy zult uwe belofte niet vergeten, en zouden wy ons ook in de eerste dagen niet wederzien, zoo zult gy toch steeds aen my en onze gelofte gedenken.
- Zeker! - antwoordde Blanca. - Wees gerust, zy kunnen onze wenschen niet afkeuren, en deden zy zulks, de tyd myner meerderjarigheid nadert, wanneer ik zelve over myne hand en vermogen zal kunnen beschikken.
- Spreek toch niet van uw vermogen, - zegde Rudolf; - ik wil slechls u, om het even of ge ook nog eenen penning bezit. Vaerwel, Blanca!
- Vaerwel! - antwoordde zy, en het rytuig rolde voort.
Den volgenden morgen ontving Rudolf het volgende schryven:
| |
| |
‘De heer Sidney is door jufvrouw Evelyn belast geworden, den heer Rudolf Lorring te laten weten, dat hare voogden, aen wie zy hare aen den heer Lorring gedane belofte heeft medegedeeld, voor het oogenblik zich verzetten tegen alle aenknooping van eene zulke betrekking. Zy neemt derhalve de vryheid, den wensch uit te drukken, dat alle verkeer tusschen haer en den heer Lorring afgebroken worde, en betreurt het, dat zy hem aenleiding gegeven heeft om zich te verbeelden, dat hy haer niet geheel onverschillig was. Alle brieven aen haer zullen ongeopend teruggestuerd worden.’
Eer Rudolf nog tyd had, om uit de verbaesdheid te bekomen, in dewelke de brief hem gebragt had, ontving hy het berigt, dat zyn regiment, ten gevolge van een zoo even aengekomen bevel, oogenblikkelyk moest aftrekken. De bezigheid ter voorbereiding tot den aftogt, maekte het hem onmogelyk, zich enkel aen zyne smert overtelaten. Hy wilde even te peerd stygen en aen het tooneel zyner eerste liefde een treurig vaerwel zeggen, wanneer een landmeisje hem een papier ter hand stelde, op hetwelk hy de volgende regels las:
‘Gy zult my zeker niet in staet gedacht hebben, den u vandaeg toegestuerden brief goedgekeurd te hebben. Ik ben en blyve, wie ik was; maer ongelukkig ben ik. Ik hoor dat gy weg gaet, en met u wordt my myne eenigste hoop onttrokken; want gy zoudt voorzeker niet gedoogen, dat men mynen neigingen geweld aendoet. Wat denkt gy? Ze willen my dwingen, eenen mensch te huwen, dien ik steeds verfoeid heb. Hy heeft zich veranderd; dit is, hy is tienmael erger geworden; beleefd, maer vol geveinsdheid. Ik mag een zeker getal kamers niet verlaten. Zy toonen zich vriendelyk jegens my, maer dit geschiedt slechts, opdat ik in hunne plannen zoude inwilligen. Een ding staet by my vast: nooit zal ik met Herbert Sidney trouwen. Wist gy maer eens, hoe zeer ik hem verfoei en vrees. Hy ziet er somberder en zwarter uit dan ooit. Als hy tot my spreekt, dwingt hy zich tot een grimlach, die nog mishagelyker is dan zyn morrige blik. God vergeve my, indien ik hem te streng beoordeel, en behoede u, mynen eenigsten vriend.
blanca evelyn.
P.S. Ik stuer u dit met schrik en schroom door myne meid; ik
| |
| |
hoop, dat ik op haer kan betrouwen, ofschoon ik alhier op geen mensch met zekerheid kan tellen.’
Rudolf schreef in korte woorden een antwoord, waerin hy zyne onwankelbare liefde bevestigde, haer bezwoer standvastig te blyven tegen al het aendringen van hare stiefmoeder en Herbert, en beloofde, haer in weinige maenden uit het geweld harer dwingelanden te bevryden.
Deze belofte bleef onvervuld. Ondanks zyn dringend verzoek, ontving hy niet eerder verlof, dan na verloop van een jaer, en hy als toen naer de wooning van Blanca snelde, vernam hy, dat het meisje ziek geworden was, en dat de familie daerom eene reis op het Vasteland ondernomen had. Maer in welk deel van Europa, en voor hoe lang; dit bleef onbekend. Weinige weken daerna verspreidde zich het narigt, dat Blanca gestorven en haer vermogen aen hare stiefmoeder ten deel geworden was. Rudolfs navorschingen over de plaets en nadere omstandigheden harer dood bleven zonder gevolg.
Zoo waren er verscheidene jaren, sedert Rudolfs scheiding van zyne beminde, verloopen, toen hy op gemelden morgen, by het uitryden uit Londen, dien hulpkreet hoorde, en in de ongelukkige, die hem toeriep, zyne Blanca meende te herkennen. Men kan zich ligt verbeelden, wat hy by dezen aenblik gevoelde, met welke vertwyfeling hem de vruchteloosheid zyner navorschingen vervulde, en hoe hy het onmogelyk aen de policie alleen konde overlaten, dit somber geheim te doorgronden. Nog den zelfden namiddag begaf hy zich met Mortimer op weg, om eene tweede beproeving ter ontdekking te ondernemen. Ingevolge den raed zyns voorzigtigen vriends, gingen zy met omzigtigheid te werk. Voor alles, zochten zy eene plaets te vinden, van waer men Kellinghamhouse in beschouwing nemen konde. Dit gelukte hun, en dadelyk huerden zy eene kamer, door welker venster men uitzigt had op het achterste gedeelte van dit gebouw, en op het gedeelte des tuins dat aen eene uitgestrekte begrafenisplaets grensde.
Den geheelen nacht door, hielden zy het raedselachtige huis in het oog; maer zy zagen noch hoorden niet het minste dat als verdacht voorkomen konde. Rudolfkeerde neêrslagtig naer huis terug, maer hy liet de hoop niet zinken. Den volgenden nacht vertoonde
| |
| |
zich even zoo weinig iets, tot tegen den morgen; toen bemerkte Rudolf, hoe een man langs den muer van den tuin sloop, naer het scheen, iets zwaers achter zich slepende. Beide vrienden namen deze verschyning nauwkeurig in acht. De onbekende bleef aen de deur staen en zy hoorden hem zachtjes fluiten. De huisdeur ging open, een man kwam er uit, opende de hofdeur, en hielp den aengekomenen eene kist of vollen zak in huis dragen.
- Hier valt iets voor,- sprak Rudolf. - Laet ons dadelyk naer beneden gaen en zien.
In volle stilheid, maer zeer snel, verlieten zy hunne posten, en vonden, zoowel de tuindeur als de huisdeur, nog half open. Zy slopen tot aen de laetste, en vonden verder, dat zy aldaer onopgemerkt konden waernemen, wat er in het voorhuis omging.
Drie kerels, zeer roekeloos van voorkomen, zaten aen eene tafel te rooken; eene brandewyn flesch stond voor hun. Achter hun in eenen hoek zat het oude wyf op hare hukken met eene pyp in den mond; haer knikken verried, dat de slaep haer overmagtigde. Nevens haer, tegen den muer, stond een zak, uit denwelken het naer gezigt van een vrouwen lyk te voorschyn kwam.
- William, - zeide een van de drie, - waert gy zoo geen dommerik geweest, dan hadden wy tien pond voor de vorige kunnen krygen. Deze geef ik niet zoo goedkoop.
- Ba! - antwoordde de ander, - ik neem wat ik kan krygen; zulke wezens zou de duivel zelf niet lang willen in zynen winkel hebben. Ik zal u wat zeggen, oude gek... - en nu sprak hy zoo stil, dat Rudolf en Mortimer slechts de laetste woorden hoorden: - Zet haer maer een beetje aen, - zei hy, - en ik wed dat zy het doet.
- Hm! - sprak de eerste, - jonkheer Sidney zou er zeker niet na vragen, waer van zy gestorven is. De oude Marie daer zegt, dat hy ze wel in stilte van kant zoude willen hebben, dan viel hem heel haer vermogen toe. Zy wil het hem niet afstaen, ofschoon hy haer in dit hol opgesloten heeft. Maer ik wil er niet mede te doen hebben. Wy zullen maer stillekens by onzen lykhandel blyven. Gy weet, William, ik ben geen haes; maer zoo koelbloedig te moorden spant my tegen. Maer, waer mag John blyven met de kar? Als hy niet gauw komt, wordt het dag.
| |
| |
Op het zelfde oogenblik hoorde men eenen wagen in de straet, en de spreker voer voort: - Daer komt hy! - De drie lykdieven stonden op, een vierde trad door de tegenovergestelde deur binnen; de zak werd toegebonden en met hun vieren droegen zy hem de deur uit.
- Willen wy nu gauw policiedienaers gaen halen, en de geheele bende gevangen nemen? Fluisterde - Mortimer.
- Wat gaen ons deze kerels aen? - antwoordde Rudolf. - Wy moeten hun dank wyten voor het berigt, dat degene die wy zoeken, hier is, en voor de mogelykheid, waerin zy ons door hunne verwydering stellen, de ongelukkige ongestoord op te zoeken.
Zy wachtten eenige oogenblikken. De deur ging weder open en een van de drie kwam terug en riep: - He! moeder! Gy laet de deur open! Als ge ze niet achter ons toesluit, zal uw vogel u nog ontvliegen. Toe, sluit de deur achter my!
- Ja, ja! - mompelde de oude heks en ze stond op. Maer zoo haest haer zoon weg was, zonk zy terug in den stoel en begon te snorken.
- Nu is het tyd, - fluisterde Rudolf. - Wy zullen het oude wyf wel noodzaken, om ons te toonen waer het slagtoffer opgesloten is.
Beide traden binnen, Mortimer vooraen. Daer sprong een buldog, dien zy tot dan toe niet gewaer geworden waren, met toornig geblaf op hen toe. De oude ontwaekte en hitste het dier tegen de inkomelingen aen. Mortimer had zynen mantel over zynen arm geworpen, en dien bood hy den hond toe, die er in beet zonder den arm te kwetsen. Rudolf greep spoedig een op den grond liggend hout, en sloeg er den hond zoo sterk meê over den rug, dat hy afhield en al huilende wegkroop. Beide vatten nu het oude wyf, en eischten met bedreigingen, om tot de opgeslotene gevoerd te worden. Het wanschepsel scheen het hardnekkig te willen laten tot het uiterste komen, en de twee vrienden waren bereid haer naer de naeste policiewacht te slepen, toen de voordeur op nieuw openging, en de zelfde kerel, die eenige minuten te voren de oude had aengemaend om goed te sluiten, met eenen knuppel in de handbinnen stortte. Rudolf had gelukkigerwyze het hout nog in de hand. Daermede weerde hy eenen slag van den spitsboef af, en bragthem een zoo duchtigen houw op den elleboog toe, dat de aenvaller zy- | |
| |
nen knuppel liet vallen en, als razend van de pyn, al kermende rondliep. Mortimer raepte spoedig den knuppel op en riep zynen vriend toe: - Die daer is voor de eerste oogenblikken onschadelyk gemaekt; maer de anderen zullen komen. Hy was by hun, hy heeft het blaffen gehoord, de anderen terug geroepen en is hun vooruit gesneld.
Nauwelyks waren deze woorden gesproken, of zy werden bevestigd. De twee andere schelmen kwamen binnen geloopen en vielen eerst Mortimer aen, wien zyn zwaren knuppel weinig had kunnen baten, als zyn vriend niet ter hand geweest ware. Rudolf maekte een spoedig einde aen het gevecht. De dieven van achter aenvallende, sloeg hy den eenen op het hoofd, dat hy nederstortte, den anderen, dat hy bedwelmd was, en snelde na den derden toe, die in eenen hoek stond en aen zynen elleboog wreef, maer die, by zyne nadering, met der haest de vlugt nam. Mortimer pakte den nedergeworpenen, Rudolf den bedwelmden by den kraeg, zy wierpen hen de deur uit en grendelden zoo wel de voor-als de achter deur toe.
- Voor eenen nieuwen overval zyn wy in de eerstvolgende oogenblikken veilig, - sprak Rudolf Lorring. - Maer waer is het oude wangedrocht gebleven?
Op dit oogenblik klonk boven een doordringend geschreeuw. De beide vrienden snelden de trappen op, en bereikten welhaest het vertrek, uit hetwelk de jammertoonen weêrgalmden. Toen Rudolf den voet binnen zette, liep de oude hem voorby en op Mortimer toe, die op den bovensten trap stond.
Onwillekeurig boog hy zich regts, hief de linkerhand omhoog, en liet ze half in afschuwen, half in toorn, van achteren op het hoofd den ellendige vallen, zoo dat zy het onderste boven de trappen afstortte.
Eene lamp, die de oude in hare vlugt achter gelaten had, verschafte aen beide vrienden licht genoeg, om de persoon die om hulp geroepen had, te kunnen zien en erkennen. Zy lag met gebonden handen en voeten, en met verscheurde kleederen op eenen stroozak. Hare zwarte hairen hingen wild langs het bleeke aengezigt neder, hetwelk, ofschoon door zwaer lyden ontsteld, echter
| |
| |
dadelyk door Rudolf, als het gezigt van Blanca Evelyn, herkend werd.
- Neemt my! neemt my! - riep zy met eene zwakke stem uit, zonder de oogen op te slaen. - Maekt een einde aen dit jammervolle leven; maer laet dit verschrikkelyke schepsel my niet meer nader komen. O! brengt my toch maer in eens om het leven!
-Jufvrouw Evelyn!.... Blanca! - sprak Rudolf haer toe, zich over haer neêrbuigende, - wy zyn vrienden, wy zyn gekomen, om u uit dezen verschrikkelyken toestand te redden. - De ongelukkige ging voort, met wanhopig te jammeren, en viel alsdan in stuipen. Rudolf en Mortimer maekten hare banden los, besproeiden haer gezigt met water, en Mortimer hield haer een reukfleschken onder den neus. In eenige oogenblikken kwam zy weder tot zich.
- Ach! - sprak zy met eene zwakke stem, - zoude dit iemand zyn, die my in myne gelukkige dagen gekend heeft? Lang, lang, heb ik dezen naem niet meer gehoord. Ach! ware ik nog hetgene hy bediedt! - En nogmaels verviel zy in stuipen.
Rudolf dacht, dat hy mis gehandeld had, wanneer hy zich zoo plotselyk had doen kennen. Doch welhaest bevond hy, dat Blanca hem in het geheel niet erkend had.
- Zult gy my wezenlyk niets doen? - vraegde zy, als de stuipen voorby waren. - Zegt my, wie gy zyt. Wie weet, of gy niet tot de bende daer beneden toehoort.
- Gy kunt ons vertrouwen - antwoordde Rudolf. - Wy zyn goede vrienden; wy willen u uit deze afschuwelyke plaets verlossen.
- De Hemel zegene u daervoor! - stamelde de ongelukkige. - Gy zy het eerste menschelyke wezen, dat na lange jaren weder een vriendelyk woord tot my spreekt, en deze stem klinkt my zoo bekend, en is zoo gelyk aen de gene die ik sedert zoo langen tyd niet gehoord heb! - En daermede brak zy in tranen uit.
Terwyl Rudolf poogde, zyne liefste gerust te stellen, opende Mortimer een der geslotene blinden. Het begon dag te worden. De schelmen waren verdwenen. Mortimer riep eenen voorbygaende policiedienaer toe, dat hy spoedig eenige manschappen van de naeste policiewacht zoude gaenhalen. Eenige minuten daerna, verschenen de policiedienaers aen den voet van den trap en namen de in
| |
| |
onmagt liggende bewaerster des huizes in hechtenis. Op Mortimer's verzoek, bleven zy in het huis, terwyl hy een rytuig nam en naer Roseville-House reed. Na verloop van een uer, kwam hy terug in eene gemakkelyke koets met Augusta Lorring, die met der haest eenige kleedingstukken en versterkende middels medegenomen had. Augusta kleedde de ongelukkige aen; de beide vrienden droegen ze den trap af en hieven ze in de koets, alwaer Augusta nevens haer, en Rudolf en Mortimer tegen over haer, plaets namen.
In Roseville-House werd eene aengename kamer voor haer gereed gemaekt. Augusta nam het op zich, de door lang lyden verzwakte op te passen. Den geheelen eersten dag bragt Blanca in eenen verkwikkenden slaep door. Toen zy ontwaekte, verguldde de avondzon het venster harer kamer, en de digt met loover beladene boomen voor het huis, wierpen lange schaduwen op de groene zode neder. By het zien dezer voor haer vreemde onderwerpen en van een haer onbekend gezigt, trok zy zich achteruit. Weldra echter vatte zy zich, en scheen zich met degene die haer omringden te bevrienden. Augusta Lorring knoopte een gesprek met haer aen, en berigtte haer, dat zy hare bevryding aen hem verschuldigd was, dien zy in gelukkigere dagen bemind had. Blanca, instede hare vreugd over deze tyding te uiten, nam dezelve met een somber zwygen op - uit welk gedrag Augusta besloot, dat alle levens en zielkrachten geheel verzwakt waren, en zorgvuldig en behoedzaem moesten gepleegd worden.
In weinige dagen echter, was het slagtoffer der onmenschelyke behandeling zoo verre weder tot zich zelven gekomen, dat zy in staet was, het volgende berigt van haer langdurig lyden te geven:
‘Nauwelyks was ik van myn bezoek by mevrouw Pierrepont terug gekomen, of myne stiefmoeder vraegde my, of het waer was, dat ik aldaer verscheidene mael met luitenant Lorring was te zamen geweest? Ik antwoordde bevestigend, en voegde er by, dat Rudolf myn minnaer was. Myne stiefmoeder gaf my in harde woorden te kennen, dat ik hem niet meer zien mogt, en dat ik binnen kort met Herbert moest trouwen. Myne vertoogen, tranen en gebeden waren vergeefs; maer even zoo gevolgeloos waren, aen den anderen kant, de woorden myner stiefmoeder en hares zoons. Daer zy by my een onverwachten tegenstand ontmoetten, beproef- | |
| |
den zy het met harde maetregels. Zy sloten my in myne slaepkamer op, gaven my slecht eten, en behandelden my ten volle als een kind. Toen dit ook niet hielp, bragten zy my in het huis, waer myne bevryders my eerst over eenige dagen ontdekt hebben. Toenmaels was hetzelve op eene bewoonbare wyze ingerigt. De behandeling was in den beginne iets verdraegzamer. Herbert en zyne moeder bezochten my vlytig, en trachtten my tot het huwelyk te bewegen. Ik hoorde ze zwygend aen. Eens, op eenen nacht, vernam ik een groot gewoel in huis; myne deur ging open, myne stiefmoeder, als voor een feest opgetooid, trad met twee meiden binnen, en liet my door deze, trots mynen tegenstand, bruidkleèren aentrekken. Zoo haest dit gedaen was, trad Herbert Sidney met een man in geestelyke kleeding binnen, en liet zich door deze met my trouwen. Daerna werd ik naer beneden gebragt en in eene koets geplaetst; Herbert zette zich nevens my, en zoo reden wy dag en nacht, tot dat wy eene zeehaven bereikten. Uit den wagen werd ik op een schip gebragt. Wy landden in Rotterdam aen, doorsnelden Holland en een gedeelte van Duitschland ter vlugt, en kwamen eindelyk in de omstreken eener kleine duitsche landstad aen. Hier zette zich Herbert met der woon neder. Hy zwierf byna alle dagen in de omstreken rond, en als hy van tyd tot tyd eenen oogenblik by my kwam, was zyn
gedrag stuer en somber.
Op eenen dag, nadat hy eenigen tyd zwygend tegenover my gezeten had, begon hy: - Gy moet weten Blanca, dat uw vermogen, door ons huwelyk, in myn bezit gekomen is. In de haest, met dewelke ons trouwen heeft plaets gehad, konde een vormelyk huwelyksverdrag niet onderteekend worden. Dit moet nog gedaen worden, zoodra gy meerderjarig zult wezen.
- Ik hoop, dat ik het verdrag zal mogen doorlezen, dat ik moet onderteekenen? - vroeg ik.
- Gy hebt niets te doen, dan my te gehoorzamen, - antwoordde hy op een barschen toon.
De dag myner meerderjarigheid verscheen, en Herbert legde my de papieren voor, om te onderteekenen. Ik verlangde ze te lezen; Herbert tierde en dreigde; ik onderteekende niet. Na een herhaeld vruchteloos beproeven, voer hy my naer Engeland terug in Kellingham-House, en gaf my aen de bewaring van een goddeloos
| |
| |
oud wyf over, dat in verbinding was met een bende lykdieven. Verscheiden mael vermeende ik te hooren, hoe deze schelmen voor myne deur spraken van hetgene zy wel voor myn lyk zouden bekomen; en het was in het geheel niet zelden, dat, wanneer ik voorde oude, die my te eten bracht, de deur opende, er een versch uitgegraven lyk, dat men tegen de deur gezet had, voor myne voeten nederviel. Nu en dan vond ik fleskens in myne kamer, waerop geschreven stond: Vergif.
Op eenen morgen, zag ik Herbert, met een pistool in zyne hand, voor myn bed staen. Ontsteld sprong ik op. Hy legde koelbloedig de papieren voor my neder en sprak: - Blanca, onderteeken dit, en ik vergeef u uwe vroegere ongehoorzaemheid; anders kunt gy u tot het ergste gereed maken.
Ik antwoordde: - Ombrengen kunt gy my, maer dit papier onderteeken ik niet. - Het gedacht, dat er redding uit de handen dezer duivels mogelyk was, vloog als een bliksemstrael door myne ziel. Ik sprong op, trok het venster open, en schreeuwde uit al myne magt om hulp. Hy sleurde my achter uit, en wierp my op het bed; maer eer hy het kon beletten, was ik weder aen het venster en herhaelde myn geroep met des te meerder hoop, daer ik voor de eerste mael tegen het huis een rytuig zag aenkomen. Nogmaels trok hy my terug, riep zyne medepligtige, liet zich eenige stukken lynwaed brengen, en gebood de oude, terwyl hy my vast hield, my handen en voeten te binden. Dan sleepte hy my onder het dak, waer zich eene bergplaets bevond, in dewelke men slechts by middel van eene leer en door eene valdeur geraken kon, en die niemand gemakkelyk vermoeden, laet staen bemerken konde, vooral wanneer de leer, zoo als hy deed, in de bergplaets getrokken was. Ik hoorde wel, dat er beneden ons opzoekingen gedaen werden, maer verroeren kon ik my niet, en van schreeuwen was ik verhinderd door eene prop die Herbert my in den mond gesteken had. Op een teeken van de oude, bragt hy my uit de bergplaets naer het achterste gedeelte des huizes, tegen het kerkhof, en hier bleef ik twee dagen en twee nachten.
In den laetsten nacht, hoorde ik het oude wyf voor myne deur roepen: - Nu, William, wil ik, of wil ik niet? Ge weet dat Tom dezen nacht een lyk brengt, en John komt met de kar om het
| |
| |
te halen; dit zal dan in eenmael doorgaen. Ze slaept nu; ik kan haerin stilte het kussen over het aengezigt werpen. - Eene stemme beneden antwoordde: - Ik wil niets met die zaek te doen hebben; wacht tot dat Tom komt. - Omtrent eene halve uer later, hoorde ik beneden in huis een gewoel, en een oogenblik daerna kwam myne pynigster binnen, knielde op myne borst neder en bond my handen en voeten, vermoedelyk om my weder in eene bergplaets te dragen. Toen verschenen myne bevryders.’
Het was te denken, dat Blanca dubbel verheugd zou geweest zyn, dat juist Rudolf haer redder was, en dat zy onder zyn dak een toevlugt gevonden had. Maer dit scheen in het geheel het geval niet te zyn; want zy drukte stellig den wensch uit, haren vroegeren minnaer niet te zien. Hoe smartelyker dit voor Rudolf was, met des te rusteloozeren yver spoorde hy den verstoorder zyns levensgeluks na, om hem der verdiende straffe over te leveren. Eindelyk ontdekte hy hem in eenen afgelegen hoek van Londen. Herbert Sidney werd in de gevangenis geworpen, en zyn proces nam een aenvang. Hy scheen met de grootste gerustheid zyn lot te gemoet te zien. Zelfs aen zyne attorneys of pleitbezorgers, weigerde hy de noodige inlichtingen ter zyner verdediging te geven; - ‘want, - zegde hy, - daer ik het eenigste doel, hetwelk ik de moeite genomen had te bereiken, gemist heb, is my het leven onverschillig.’ Den avond voor den dag op denwelken zyne zaek voor het ge[r]egtshof moest verschynen, knoopte hy zich in zyne gevangenis op. Op een door hem zelve geschreven papier, vond men de verklaring, dat zyne moeder de opstookster was van al de op Blanca uitgeoefende gewelddadigheden en gruwzaemheden. Men zocht haer in hechtenis te nemen, maer zy was verdwenen.
Dadelyk na Herberts vastzetting, was Blanca op haer landgoed, in de nabuerschap van mevrouw Pierrepont, teruggekeerd, en werd door deze en alle hare andere vrienden, als eene van de dood verrezene, vreugdig begroet. Door Herberts dood, was de vraeg, of hare echt geldig was, overtollig gemaekt, en Rudolf kon onbezorgd zyn aenzoek hernieuwen. Dat dit het beste gevolg had, hoeft men niet te doen opmerken. Een vrolyker huwelyk dan hetgene drie jaren te voren in Kellingham-House plaets had, werd in den herfst van 1832 te Evelyn-Hall gevierd, en Blanca, gelukkig gemaekt door de liefde
| |
| |
van Rudolf en de zynen, vond de opgeruimdheid harer vroegere jeugd terug.
Zy had der stichtster van haer lyden vergeven, en voorgenomen, in geval de geregtigheid haer in handen kreeg, niet als getuigen tegen haer op te treden. De stiefmoeder ontkwam wel is waer eene vormelyke veroordeeling, maer niet de verdiende straf. Met weinig geld was zy naer Holland gevlugt, alwaer zy welhaest in de bitterste armoede verzonk, en na eene smartelyke ziekte in een gasthuis stierf. De bewaerster van Kellingham-House eindigde haer leven in het tuchthuis te Bridewell.
L.V.
|
|
Auteursrechtvrij