De Broederhand. Jaargang 1
(1845-1846)– [tijdschrift] Broederhand, De–
AuteursrechtvrijVlaemsch-duitsch zangverbond.Het eerste zangfeest te keulen.Wanneer wy in onze chronyken lezen, hoe in het jaer 1561, onder het burgemeesterschap van den edelen Antonius van Straelen (acht jaren later als slachtoffer door de handen der beulen van den bloedhond Alba zinkende) op het groot landjuweel van Antwerpen, 1473 rederykers hunne intrede in deze stad hielden, dan staen wy verwonderd en de vertelling der chronyk | |
[pagina 468]
| |
treedt bykans in het schemerachtige halfduister der sage. Wie echter van ons de dagen van 14-18 juny in Keulen doorbragt, die zal voorzeker bekennen, dat die oude grootsche feesten by verre terug moeten staen by den luister van het eerste feest des vlaemsch-duitschen zangverbonds. Naby vyfen-twintig honderd zangers uit alle gouwen en gewesten, uit alle ryken en rykjes van het vaderland, zagen wy daer vereenigd. Aken en Augsburg en Antwerpen, Bonn en Brussel en Bremen, Leuven en Magdeburg, Gent en Gotha, Halberstadt en Heidelberg, Lubeck en Brugge en Aelst en Thienen en Mainz, het verre Stralsund en Stuttgart en Synghem en Würzburg en Dendermonde en Rendsburg (aen de grenzen van Denemarken) en nog veel andere steden hadden daer hunne vertegenwoordigers en knoopten daer den ouden broederband en begroetten zich als zonen eener moeder. Vyf-en-negentig zangmaetschappyen uit dry-en tachtig duitsche steden waren er tezamen met zeven-en-twintig maetschappyen uit negentien belgische steden, en aen het hoofd van dit reusachtig zangerenleger, waertoe zich nog acht-en-tachtig instrumenten en een groot orgel voegden, stond de koning der nu levende muzykmeesters, Dr Felix Mendelssohn-Bartholdy. Alleen het gezigt van dit heir en deszelfs voerder had iets almaglig overweldigends; maer toen het eerst zyne gezangen begon, die overheerlyke werken van zynen geleider, diens collegas, den koor-direktor Fischer en den muziek-direktor Weber, en andere groole meesters, toen bleef nauwelyks een hart koud, en de magt van den indruk, welken het maekte, ging zoo verre, dat een oude geestelyke nevens ons op de knieën zonk, toen de koor in Fischers Meerstille land! donderde. Gedurende den ganschen eersten avond hoorden wy het geheele koor; 's tweeden avonds zouden wy eenige van de maetschappyen, alleen zingende, hooren. Den zegekrans van dien dag behielden de genootschappen van Mainz en Crefeld, die zoo veel kunst aen den dag legden, dat zy hunne stukken gedeeltelyk herhalen moesten. Hoewel onze vlaemsche maetschappyen zeer talryk vertreden waren (Belgie zond naby vyf honderd zangers tot het feest), zoo vond toch slechts hun eerste koor ‘Vaderlandsche hymne’ van Mengal, by de toehoorders vollen en ongedeelden by valGa naar voetnoot1. Glansvol was bovenal ook de feeststoet van den tweeden dag. Alle zangers | |
[pagina 469]
| |
markten er deel van en de tallooze vaendels der vlaemsche zoowel als der duitsche maetschappyen leverden een waerachtig verrukkend gezigt op. De eene was ryker als de andere; aen aller hoofd prykten de belgisch duitsche koleuren: het vlaemsch banier. Overal begroette men de genootschappen met luide toejuichingen, strooiden vrouwenhanden van uit de vensters roozenbladeren op hen neder, en zy antwoordden met vreugdenkreten. Nadat zy rond den dom waren getrokken, gingen zy naer den reuzenzael ‘Gürzenich’ toe, waer de zangen onmiddelyk begonnen; rond de zangers stonden de vaendels, tallooze lichten straelden in de rykversierde oud gothieke zael, en zy, die meenden, dat sedert de ryksvergadering onder keizer Max I, de Gürzenich zeker geen grootscher feest gezien hadde, mogen geen ongelyk hebben. 's Avonds hadden de zangers zich rond elf ure allen op de Rheinau (een eilandeken op den Rhyn) verzameld, om den grooten meester, die de kooren had bestuerd, een huldebewys te brengen. Elkeen voorzag zich daer van een lanteernken met de keulsche koleuren, dat op eenen langen stok was vastgehecht, en, voorafgegaen door een groot orkest, trokken zy naer de wooning van Mendelssohn-Bartholdy, aen wien zy eene serenade bragten. Wie dien stoet niet zag, die kan zich moeijelyk een begrip maken van het tooverachlig gezigt, wal hy opleverde, vooral aen den Rhyn, langs dien hy gelyk eene wentelende vuerslang, eenigen tyd voortdraeide. De derde dag zag de zangers op twee prachtig versierde stoomhooten naer den drakenrots varen. Onder den donder der kanonnen en het spelen der muziek werd de liederenvaert aengetreden, en zingen en juichen klonk neder tot de baren van den God des strooms, die eindelyk plotselings op een der schepen verscheen, een' riem in de hand, het hoofd bekransd met wyngaerdranken, een zeildoek om het lyf, en vroeg, wie zy waren, die hem zoo zeer in zyne rust stoorden, die een zoo geweldig getier maekten met kanonnen en muziek en gezang. Toen hy echter hoorde, dat het de vereenigde duitsch-vlaemsche zangers waren, legde zyn toorn zich en hy werd geruster en begroette hen vriendelyk als welkomen gasten en lieve vriendenGa naar voetnoot1. Ondertusschen was men de wooning van Arndt genaderd; vader Rhyn begroette den gryzen bard en alle zangers hieven het nationale lied aen: Was ist des Deulschen Vaterland?
Ist's Preussenland, ist's Schwabenland?
Ist's, wo am Rhein die Rebe blüht?
Ist's, wo am Belt die Möve ziehl?
O nein! Sein Vaterland muss grösser sein.
Wat is des Duitschers vaderland?
Is 't Pruissen, of is 't Zwabenland?
Waer aen den Rhyn de wynstok tiert?
Waer aen de Belt de zeemeeuw zwiert?
o Neen, o neen?
Dat vaderland waer veel te kleen.
| |
[pagina 470]
| |
Was ist des Deutschen Vaterland?
Ist's Baierland, ist's Steierland?
Gewiss es ist das Oesterreich,
An Siegen und an Ehren reich?
O nein! Sein Vaterland muss grösser sein.
Was ist des Deutschen Vaterland?
Ist's Pommerland, Westphalenland?
Ist's, wo der Sand der Dünen weht?
Ist's, wo die Donau brausend geht?
O nein! Sein Vaterland muss grösser sein.
Was ist des Deutschen Vaterland?
So nenne mir das grosse Land!
Ist's Land der Schweizer, ist's Tyrol?
Das Land und Volk gefiel mir wohl!
O nein! Sein Vaterland muss grösser sein.
Was ist des Deutschen Vaterland?
So nenne endlich mir das Land!
‘So weit die deutsche Zunge klingt
Und Gott im Himmel Lieder singt!
Das soll es sein! Das, wack'rer Deutscher nenne Dein,
Wat is des Duitschers vaderland?
Is 't Beijerland, of Steijerland?
Voorzeker is het Oostenryk,
Aen eer en zegeteekens ryk?
o Neen, o neen!
Dat vaderland waer nog te kleen.
Wat is des Duitschers vaderland?
Is 't Pommerland? Westfalenland?
Is 't waer het duinzand stuift en ruischt?
Is 't waer de Donau loeit en bruischt?
o Neen, o neen!
Dat vaderland ware ook te kleen.
Wat is des Duitschers vaderland?
Zoo noem my toch dat groote land!
Tyrol? of 't heerlyk Zwitseroord,
Een land, een volk dat elk bekoort?
o Neen, o neen!
Dat vaderland waer' nog te kleen.
Wat is des Duitschers vaderland?
Zoo noem my eind'lyk toch dat land;
‘Zoo wyd de duitsche tonge klinkt
En God ter eere lied'ren zingt,
Dat moet het zyn,
Dat, Duitschers, moet het uwe zyn!
Arndt hoorde het in zyn wyngaerdomkransde huis en verscheen, de oogen vol tranen, en een donderende kreet groette hem en dieper nog uit het harte kwamen de laetste verzen van het lied. Das ganze Deutschland soll es sein!
O Gott vom Himmel sieh' darein,
Und gieb uns ächten deutschen Muth,
Dass wir es lieben, treu und gut.
Das soll es sein! Das ganze Deutschland soll es sein!
‘Heel Duitschland zy het vaderland!
En God behoede 't dierbaer pand,
En geve ons echten duitschen moed,
Dat wy 't waerderen, trouw en goed.
Zoo zal het zyn!
Het gansche Duitschland moet het zyn!’
Te Königswinter ontvingen tallooze zangers, die langs den yzeren weg reeds vroeger daer aengekomen waren, de stoombooten en de op hun naderende broeders. Dan vormden allen eenen stoet en trokken door de schoon versierde straten van het stedeken naer den Drachenfels. De boomen, welkeGa naar voetnoot1 | |
[pagina 471]
| |
de huizen smukten, behielden niet lang hunne plaets; weldra waren zy er van ontrukt en de stoet scheen een wandelende woud, over welks takken de vaendels hunne zwierige plooijen ontvouwden, dien muzyk en zang doorruischte. Hooger en hooger ging het nu, de eenen te voet, de anderen op ezels weêr anderen te peerd. Hier en daer hadden op het lange bergpad wynverkoopsters hunne tasels opgeslagen, of klonken de glazen uit eenen rotskelder; op die plaetsen hield menigeen aen, want de weg was verre en moeijelyk, en de dag was heet en aller kelen waren droog. Eindelyk bereikte men de herberg, die aen den voet der puinhoopen en nevens het gedenkteeken ligt, dat Napoleon daer eens oprigtle, maer dat de zegepralende duitschers later verbryzelden. Daer hield echter niemand meer aen, want al te na was men by de puinhoopen, welke de spits der rots bekrooneh, en weldra waeiden de vaendels van uit den ouden toren en galmde een kreet van verwondering langs alle kanten uit de oude muren. Hoe kon ook anders by het overheerlyk panorama, dat zich voor aller oogen uitbreidde. De breede Rhyn was, van hier af gezien, tot een smal zilveren band saemgekrompen, op hetwelk miniatuerscheepjes, groote schelpen gelyk, zwommen, langs welks oevers kleine, kleine dwergjes rondkropen. Recht tegenover, op den anderen oever, ontplooiden zich twee reuzenvaendels op den toren van de puinhoopen, welke zich op den oudheiligen Wodansberg (nu Godesberg) verheffen. Een weinig verder, op den Rhyn, lag in zoete vrede het eiland Nonnenwerth. Wo das Klosler aus der Mitte
Grüner Linden sah,
en op den berg, aen welks voet het eiland bloeit, het laelste overblyfsel van het slot van Roland, het venster waeraen de treurende ridder zat. Wie dacht daerby niet aen Schillers: Harrend von des Morgens Lichte
Bis zu Abends Schein,
Stille Hoffnung im Gesichte,
Sass er da allein,
Blickte nach dem Kloster drüben,
Blickte Stunden lang
Nach dem Fenster seiner Lieben,
Bis das Fenster klang,
Bis die Liebliche sich zeigte,
Bis das theure Bild
Sich in's Thal herunter neigte,
Ruhig, engelmild.
| |
[pagina 472]
| |
Und so sass er eine Leiche
Eines Morgens da,
Nach dem Fenster noch das bleiche
Stille Antlitz sah.
Langs eene andere zyde verhieven zich de koppen der Zeven Bergen, de eene hooger dan de andere, met wouden en wyngaerdplanten bedekt; aen den voet der rots lachten uit groene boomen ontelbare vriendelyke huizen en tuinen. Het duerde niet lang, of de gevoelens, die in aller harten opwelden, maekten zich lucht, en wel vooreerst door den mond eens mans, die van de grenzen van Denemarken tot het feest was gezonden. De heer Bauditz, muziek-direktor der liedertafel te Rendsburg aen de Eider, hield eene redevoering, die waerlyk uit den grond des harten kwam en waerin hy betoonde, hoe gelukkig hy en zyne medeleden waren, zich in eenen kring van zoo trouwe germaensche broeders te vinden en allen toeriep, getrouwelyk aen malkander vast te houden, en vast te staen tegen alle vyanden onzes volksdommelykheid, onzer tale. Tranen ontrolden aen de oogen van den braven gryzaerd, toen hy klaegde, hoe Denemark alles aenwendde, om aen de Duitschers, die onder zyn bewind staen, het duitsch te nemen en hun het deensch op te dwingen; hoe men hun verboden had, met een vaendel naer het feest te komen, vermits zy op dit vaendel hun Schleswig-Holsleinsch wapen wilden doen schilderen- en tranen ontstroomden te gelyken tyd aen de oogen aller, die hem hoorden. Toen hy ten einde was en toejuichingen zonder einde opstegen, toen trad eene jonkvrouw op hem toe en zette hem eenen krans van eikenloof op het hoofd, als een dank- en huldebewys der verzamelde duitsche vrouwen. 't Is onmogelyk te beschryven, welke ontroering zich op dit oogenblik in 's gryzaerds oogen kond gaf; het hart welde hem over, hy kon nauwelyks nog spreken.....Ga naar voetnoot1 De bazuinen riepen, allen verlieten de rots en dreven op lange bootjes naer het andere oever, waer hen te Godesberg de middagtafel verwachtte - eene tafel voor vyf-en-twingtig honderd gasten, mannen en vrouwen. Maer het eten en drinken hield niet menigeen bezig; weldra begonnen de toasten en onder hun was weer meer dan een diep ontroerende, meer dan een, die | |
[pagina 473]
| |
bewees, dat de woorden, welke Hermann Neumann van uit Torgau (aen de Elbe) den zangeren te Keulen toezong, waerheid behelsden: Wir breiten, wie die Eiche,
Viel mächt'ge Zweige aus,
Zu einem ein'gen Reiche,
Zu einem schatt'gen Haus.
Uns trennen keine Namen,
Uns trennt kein Wappenschild,
Wir sind in einem Rahmen
Ein farbenreiches Bild.
So habt ihr euch gefunden
Zweitausend an dem Rhein,
Verbüdert und verbunden
Ein Männerchor zu sein;
Zu Köln ist est gelungen,
Gott geb' euch guten Brauch!
Er segne eure Zungen,
Und eure Herzen auch!
Benevens dezen, werden nog eene menigte van andere ‘Festgrüsse’ voorgelezen, groetenissen van alle kanten des vaderlands, allen even hartelyk, even duitsch. Zoo zong Würzburg: Aus dem Herzen deutschen Lands
Zieht der Franke an den Rhein,
Aus dem Herzen Frankenland
Zieht in Köln heut Würzburg ein.
Sind wir unser auch nicht viel
Schlagen wir doch gutes Schwert,
Sey's zum Ernste, sey's zum Spiel,
Wacker allzeit, ahnenwerth.....
Dat zy zoo waren, dit zag men aen de krachtig edele, levensvolle gestalten der dertien mannen, die Frankenland gezonden had Bovenal schoon was ook de ‘Grufs vom Odenwalde.’ Erbach bracht hem en met hem eenen schoonen beker met symbolieke versiersels. Vom Odenwald, vom Odenwald,
Wo durch den traulich stillen Grund
Die Sage tönt, dat Lied erschallt,
Ein froher Gruss dem Sängerbund!
Es sendet ihn der kühne Held,
Der Siegfried an den Rhein:
Hochherrlich stets vor aller Welt,
Mein Deutschland sollst Du seyn;
| |
[pagina 474]
| |
Vom Odenwald, vom Odenwald,
Der Eginhard und Emma barg,
Die Sage tönt, das Lied erschallt,
Ein leiser Gruss aus ihrem Sarg,
Der Gruss zieht, wie die Mimling rauscht,
Das holde Thai entlang:
O Treu', da Herz um Herz sich tauscht,
Dich künde der Gesang!
Vom Odenwald, vom Odenwald,
Wo Rodenstein aus Eichen schaut,
Die Sage tönt, das Lied erschallt.
Wo Schnellert seine Burg erbaut
In grüner trauter Einsamkeit
Stimmt froh der Mensch auch ein:
Gesegnet sei für alle Zeit
Der Sängerbund am Rhein!
Vom Odenwald, vom Odenwald,
Das Volk, den Brüderstämmen treu,
Ruft, dass der Gruss zum Rhein hin schallt:
Hoch Deutschlands Aar und Belgiens Leu!
Mit Adlerflug zum Licht hinan
Und Löwenstark fürs Recht!
Den Wahlspruch stimm' als Festlied an,
Germanisches Geschlecht!
Van d'Odenwald, van d'Odenwald,
Waer door aenminnig stillen grond
De sage klinkt, het feestlied schalt,
Ons blyde groet aen 't Zangverbond!
Dien zendt de held, de koene tolk,
Zendt Siegfried aen den Rhyn:
Hoogheerlyk steeds voor ieder volk,
Myn Duitschland zult gy zyn.
Van d'Odenwald, van d'Odenwald,
Eens Eginhards en Emmas lust,
De sage klinkt, het feestlied schalt,
Er lispt uit hunner graven rust
Een groet, die als de Mimling ruischt,
En volgt der dalen gang:
o Trouw, waer hart met harte tuischt,
U kondige onze zang!
Van d'Odenwald, van d'Odenwald,
Waer Rodenstein uit eiken schouwt,
De sage klinkt, het feestlied schalt,
Waer Schnellert heeft zyn burg gebouwd,
In de eenzaemheid zoo groen en blyd,
Daer zingt men kloek en fyn:
Het zangverbond bloeij' t'allen tyd
Geyegend aen den Rhyn.
Van d'Odenwald, van d'Odenwald,
Den broederstammen gul dees schreeuw,
Die als een groet den Rhyn toe schalt:
Leev' Duitschlands aed'laer, Belgies leeuw!
Des arends wiek breek' 't licht de baen,
Voor 't recht pleit 's leeuwen kracht!
Die zinspreuk heffe als feestlied aen,
Germania's geslacht!
Ook de Vlamingen bleven niet terug: Prudens van Duyse bragt eenen schoonen toast, die met ongemeene toejuichingen begroet werdGa naar voetnoot1. Ook werd er een dichtstukje van J.M. Dautzenberg uitgedeeld, dat ons zoo veel te merkweerdiger schynt, daar de dichter beide de teksten opstelde, den vlaemsche zoowel als den duitsche: | |
Deutsch und Vlämisch.Du Muttersprache bist mir lieb,
Mir lieb wie Geist und Blut,
Dir hang ich an mit frommem Trieb,
Mit reiner Jünglingsglut.
Des Vaterlandes hehrer Schooss -
Wie Arndt es sang - ist breit und gross,
Und wer die Grösse kann ermessen,
Wird er die Liebste je vergessen?
| |
[pagina 475]
| |
Dass Vlämisch mir die Mutter sang,
Und mich als Kind beglückt',
Das weiss ich, und ihr Seelenklang
Noch heute mich entzückt;
Doch Deutsch und Vlämisch sind verwandt
So nah' als recht und linke Hand,
Und Deutsch ist Deutsch, ob hoch ob nieder,
Das zeugen unsre Bundeslieder.
Und Deutsch sei Deutsch! kern einz'ger Ast
Verdorr' am Eichenbaum,
Dann findet auch der ferne Gast
In seinem Schatten Raum.
Ja Deutsch sei Deutsch! Die Sprache nur
Zeigt uns des Wissens grade Spur,
Nur sie mit ihrem Glanzesstrahle
Erhellt des Forschens Nebelthale.
Wohl kennet seines Denkens Bild
Der stolze Bettler nicht,Ga naar voetnoot1
Drum tölpelt cr auch wirr und wild,
Drum wird es ihm nie licht:
Gefesselt lieget fort und fort
Des Bettlers Geist am fremden Wort;
Nicht Rom kann seinen Mangel enden,
Nicht Hellas mit den reichsten Spenden.
Nur wo der Sprachquell rein und klar
Dem Volksgeist offen steht,
Nur dort gedeiht was recht und wahr.
Was göttlich uns umweht.
Das ruf' ich hoch vom Kolner Dom
Dem Rheine wie dem Scheldestrom.
O möcht' es jeder Bruder fassen,
Und nic vom Heiligthume lassen.
J.-M. Dautzenberg.
Duitsch en Vlaemsch.
o Moederspraek, gy zyt my waerd
En lief als geest en goed.
U hang ik aen met trouwen aerd,
Met zuiver jonglingsbloed;
Des vaderlands eerwaerde schoot,
Dien Arndt bezong, is breed en groot,
En wie 's lands grootheid af kan melen,
Zal u, myn wellust, nooit vergeten.
In 't vlaemsch klonk myner moeder zang,
By 't teder wiegelied,
En zulk een dierbre zieleklank
Vergeet myn harte niet.
Doch duitsch en vlaemsch zyn nauw verwant,
Zoo nauw als regte en linker hand,
En duitsch is duitsch, 't zy hoog- of neder-
Dat klinke in onze zangen weder.
En duitsch zy duitsch! Verdorr' geen telg
Aen Duitschland's eikenboom,
By zyne schaduw ruste elk Belg
Van Maes en Scheldezoom.
Ja, duitsch zy duitsch! die tael alleen
Zegt ons van waer, zegt ons waerheên;
Der wetenschappen neveldalen
Verlicht zy met haer zonnestralen.
Wie offer voor den Frank verstomm'
Die woordenbedelaer,
Hy duizelt in het donker om,
En nimmer ziet hy klaer,
Gebonden ligt in zuider oord
Des beedlaers geest aen 't vreemde woord;
Athene, trots zyn wondergaven,
Noch Rome kan zyn ziele laven.
Slechts waer de spraekbron rein en klaer
Ter volksgeestlaving vloeit,
Slechts daer gedyt, wat regt en waer,
Wat godlyk ons doorgloeit.
Des roep ik van den Keulschen dom,
Waerop ik vol begeestring klom:
Verbindt u, Rhyn- en Scheldebroeders,
Blyft eeuwig uwer tale hoeders.
J.-F. Dautzenberg.
Eerst laet spoedde men zich om op de stoombooten te komen, of naer Bonn, van waer de yzeren weg naer Keulen leidt. De vierde dag bragt nieuwe vermaken. Reeds 's morgens vroeg vergaderde men in den botanieken hof, en trok van daer met de vaendels, rond tien ure, naar de Frankenplaets, aen den voet van het overheerlyke koor des doms, waer nog een concert plaets had. Dan verdeelde men zich om de merkweer- | |
[pagina 476]
| |
digheden der stad te zien, den dom en de acht-en-twintig andere tempels uit alle tyden, van de vroegsten af tot in de laetsten toe, het schoone stadhuis, het oudeerweerdig tempelhuis, het museum en honderd andere dingen. Maer dat alles moest slechts ter vlugt gebeuren, want 's achternoens, rond twee en half ure, zoude de yzeren weg de zangers naer het nabygelegene koninglyke paleis Brühl en deszelfs prachtige park brengen. Daer maekte de vreugde zich nog eens recht lucht; 't was ja ook voor de laetste keer. Vele liederen werden daer nog sub Jove gezongen, wy hoorden er nog treffelyke redevoeringen en eerst laet scheidden allen van Brühl en te Keulen ook van malkander. - 't Naeste jaer te Brussel! dit was de leus by den laetsten handdruk, den herhaelden broederkus. Zie hier, hoe een deelnemer aen het feest een artikel sluit, dien de gentsche Merkurius over eenige dagen mededeelde: ‘Alle de genoodigden zyn het eens om hunne erkentelykheid te betuigen over het onthael dat zy te Keulen genoten hebben, alsook om het Moenner-Gesang-Verein eer te spreken wegens de wyze waerop de feest ingerigt geworden is. Inderdaed, het ware onmogelyk gulhertiger gastvryheid en vriendelyker betuigenissen van toegenegendheid te vinden. De eerste feest van het duitsch-vlaemsch zangverbond zal nimmer uit het geheugen gaen van degene die er deelachtig aen waren, en allen zullen dankbaer wezen jegens de ingezetenen van Keulen en voornamelyk jegens de zangmaetschappy, die steeds zoo veel bezorgdheid heeft getoond ten opzigte der Duitschers en Vlamingen die hare oproeping beantwoord hebben..... Tot slot volge het lied: Gebet fùr das Vaterland, hetwelk, gekomponeerd door den koninglyken muziekdirektor Frans Weber te Keulen, de inleiding tot de twee groote concerten uitmaekte: | |
Gebed voor het vaderland.Zegen het Vaderland!
Zegen 't, o Heer! o laet het den vrede,
Dien ook geniete uw gezallefde mede,
Stale der eendragt magtig verband,
Zegen myn vaderland!
Zeegn het vaderland!
Waer ook het Noord en het Zuid fier op schouwe,
Ons toch is, ons blyft toch de trouwe,
De regte zin en de krachtige hand,
Zegen myn vaderland!
Gebet für das Vaterland.
Segne das Vaterland!
Segn'es, o Herr, und lass ihm den Frieden,
Den dein Gesalbter ihm gnädig beschieden,
Stähl'ihm der Eintracht mächtiges Band,
Segne mein Vaterland!
Segne das Vaterland!
Wess auch der Nord und der Stüden sich freue,
Unser ist und bleibt doch die Treue,
Der grade Sinn und die kräftige Hand!
Segne mein Vaterland!
| |
[pagina 477]
| |
Zegen het vaderland!
Laet op zyn heuv'len het druivengoud beven,
Het graen smukk' het dal, de steden het leven,
De zeilende schepen groeten 't strand,
Zegen myn vaderland!
Zegen het Vaderland!
Mogt het der kunst als t'huis hier bevallen,
Mogten er hartlyk de liederen schallen,
Lach ons der kunde kostelyk pand,
Zegen myn vaderland!
Zegen het vaderland!
Geef dat nog lang op des vorsten hoofde
Groene de krans! Volksliefde verdoofde
Nimmer der koningen diamant!
Zegen myn vaderland!
Vertaeld door J.-M. DAUTZEINBERG.
Aaken 24 juny, 1846.
Segne das Vaterland!
Lass seinen Hügeln-die goldenen Reben,
Den Thälern die Saat, den Städten das Leben,
Die segelnden Sechiffe seinem Strand!
Segne mein Vaterland!
Segne das Vaterland!
Gib dass noch lang auf des Fürsten Haupte
Grüne der Kranz, der üppig belaubte,
Den ihm die Liebe des Volkes wand!
Segne mein Vaterland!
Segne das Vaterland!
Lass es der Kunst als Heimath gefallen,
Lass es von herzlichen Liedern erschallen,
Schütz ihm des Wissens köstliches Pfand.
Segne mein Vaterland!
JOH.-GABR. SEIDL.
|
|