Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

[p. 66]

Een Vertelseltjen.

(Uit een goede bron.)

Parva magnis saepe rectissime conferuntur.
Cicero.

Een klein, klein aapjen

Zat op een stokjen.

Hij had een broekjen

En een rood rokjen,

Dat aan zijn bastjen

Niet zat gegoten -

Nooit had een rokjen

Zóó slecht gesloten! -

Het arme beestjen

Had, met veel slagen,

Zich als een aapjen

Leeren gedragen,

Dat voor zijn Meester

En voor zijn eigen

Uit kale beurzen

Een cent moest krijgen.

Hij had een klein geweertjen
Waarmeê hij exerceerde;
Een dito aardig sabeltjen,
Waarmeê hij spadronneerde.
Hij maakte complimentjes

Publiek

En impudiek. -

Hij laadde een zakpistooltjen

En deed den prop

Er op,

En schoot met kruid in 't honderd
Dat ieder stond verwonderd.
O, 't was een aapje uit duizend -
En was hij mensch geweest,
Hij had gewis geschreven, -
‘Altoos in d' eigen geest.’

Hoort het, gij allen,

Die naar de streeken

Van 't kleine beestjen,

Vaak hebt gekeken,

Hoe bitter treurig,

't Hem is gevaren, -

Of woudt ge uw tranen

Soms liever sparen?

't Was op een middag -

Maar vóór den eten -

Dat hij een kunstjen

Glad was vergeten.

Zijn Meester sloeg hem,

(Hij had een slokje op)

En 't nuchtre beestjen

Sprong wild zijn stokje op....

Krak! zeit zijn broekjen!

En scheurt van achter --

Het aapjen bloosde -

Geen sterfling lachte er!...

Wie kan het niet begrijpen,
Dat, nimmer na dien dag meer,
Ons aapjen is gekomen
Op zijnen ouden slag weêr?
Hij deed wel de oude kunsten -

Maar, ach!

Zijn schande lag

Zóó zwaar hem op 't geweten,

Dat hij, helaas!

Zijn baas

Van honger deed verkwijnen,
En na een maand van mijmerij,

Werd hij

Verzameld tot de zijnen.

O Dichters in 't sameet

Gekleed

En rijk aan de eêlste kunstjens,
Al wordt je door het lastig gild
Der recensenten wat gedrild,
Zijt kalm toeh en bezitje!
Springt niet te hoog en niet te krom,

Maar denkt er om:

Het aapjen en zijn splitje.