Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

De nacht.

Hoe schoon, hoe statig is de nacht,
Hoe heerlijk blinkt der sterren pracht

Ginds aan 't gewelfd azuur, geliefde!

Ik hoor slechts 't ruischen van mijn schreên...
't Zwijgt alles plegtig om mij heen,
De toon der dorpsklok trilt alleen;

Thans sluimert heel natuur, geliefde.

Hier, waar het zilvren licht der maan
Zoo lieflijk schijnt door de eikenblaên

Zet ik mij eenzaam neer, geliefde,

Hier staar ik naar den hemelboog,
Hier zwelt de boezem mij omhoog,
Hier blinkt me een droeve traan in 't oog,

En 'k peins aan u, mijn teergeliefde!

Dan wensch ik, dat ge uw hand mij boodt
En dat mijn arm u zacht omsloot

En - ver ben 'k van u af, geliefde.

Ach, wat is mij het levenslicht,
Wanneer 't niet straalt van uw gezigt
Op 't pad, waar ik mijn schreden rigt? -

De duisternis van 't graf, geliefde.

[p. 32]

 

Doch straks heft weer de nacht haar kleed

 

En 't lieflijk morgenblozen treedt

 

Langs 't oost met teedren schijn, geliefde, -

 

Zoo breekt ook door des afzijns nacht

 

Eens 't morgenrood wanneer zóó zacht,

 

Uw vriendlijk oog mij tegenlacht...

 

Dan zal 'k weer zalig zijn, geliefde!