Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

[p. 31]

Vaarwel aan Mina.

Qui bene distinguit, bene docet.

Vaarwel, gij lief meisje,
Wier helderblaauwe oogen
Ons als in een spiegel

Een engel doen zien;

Men denkt aan iets hemelsch
Bij 't lieflijke ontmoeten
Dier vriendlijke blikken,

En leest in uw ziel.

Vaarwel in den vreemde,
En laat om uw lippen
't Aanminnige lachje,

Dat onschuld verkondt,

Steeds leven en zweven,
Gelijk om de rozen
Het dartele witje

Steeds zweeft in het rond.

Dat lachje nog zachter
Dan 't witje gevlogen,
Nog witter dan 't witje,

(Ook noem ik het wit,)

Dat lachje dat ge erfdet
Van 't zorgloos klein meisje
Dat Minatjen heette,

Zegt: Rein als een kind.

Vaarwel in den vreemde;
Hier hebt gij, voor immer,
Een plaatsje gevonden

In 't kloppende hart

Van allen, die hechten
Aan droomen der aarde,
Aan droomen en meisjes

Vol hemelschen zin.

Gij zult het niet weten
Hoe menigen boezem
Uw beeld zal bewaren, -

Toch zal het zoo zijn.

De glanzige lokken
Eenvoudig gescheiden
Langs de effene slapen,....

Zoo stel ik me u voor!

Zoo zag ik u eenmaal
Voor 't eerst in mijn leven,
Zoo zult ge mij blijven,

Zoo waart ge mij schoon;

O, blijf ze zoo dragen, --
En blijf in uw boezem
Uw vroomheid bewaren,

Zoo waart ge mij lief!

Vaarwel in den vreemde,
En geef ons geen tranen,
O, geef ons een lachje

Voor laatste vaarwel.

Men kan aan een meisje
Veel tranen vergunnen,
Maar vergt van een engel
Bij heengaan en scheiden

Een lagchenden groet.