Braga: dichterlijke mengelingen. 1844

Schilderij.
(Aan een Vriend.)

't Was pas een kind van negen jaar,
Toen zij reeds met haar Neefjen Jan
Fideeltjes speelde Vrouw en man;
Dan zeiden de ouders tot elkaar:
‘'t Wordt vast nog met der tijd een paar!’
In 't einde ging dat lief gevrij
Met Keetjens prille jeugd voorbij;
Zij groeide zusjen boven 't hoofd
En werd nu anderwerf verloofd,
Maar ditmaal op haar eigen hand
Aan zekren jongen schoolgalant,
Op zijn manier een heelen piet,
Die dikwijls, in een tusschenuur,
De naastgelegen school verliet
En, een, twee, drie, den ouden muur
Van Keetjens bloemtuin over was,
En met haar stoeide in 't lange gras.
Dat was een pret voor 't kleine ding
Dat menig kneep en zoen ontving,
En jong, onnoozel, vol gelach,
Niet op een wederkusjen zag!
Die tijd ging ook al spoedig heen,
En de opgeschorte jurk verdween, -
Zoodat ze een langen sleepjapon
Net als Mamalief dragen kon.
Dat was een groot, een extra-feest!
Is 't een verandering geweest?
Van vrijer, ja! van zeden, neen!
Das ist die Welt - daar ga je heen!
Van nu af droeg ze een blooten hals
En paraisseerde op Kinderbals,
Daar ze ook wel vroeger was geweest,
Maar niet geheel zoo naar den geest;
Want gaven eerst de jongelui
Van kleine Kee voor goed den brui,
Zij liepen nu Cornelia
Met heele hoopen achterna
Om wals, galop of cotilon.
Al spoedig had ze er dan ook een
Waarze idolaat van scheen. -
Maar 't waren niet die bals alleen
Waar 't lieve Keetje voortaan kwam,
En telkens beter lessen nam.
Soms was 't een jongelui-partij
Naar buiten, met een groot gerij,
Waar men elkaar met water goot
En uit moest wringen aan een sloot.
Dan weêr een prettige Soirée
Waar 't jonge goed niets beters deê
Dan pandverbeuren, zeî mama:
Maar dan in de andre kamer - ja!
Dat was almeê de beste kans
Vour Keetje en voor de jonge mans,
Haar oude zoentijd keerde weêr:
De leste was de beste keer.
Zoo was het altijd pret op pret.
Nu eens een meisjes-theesalet
Dat door de broêrs werd afgehaald, -
Dan - kortom pretjens onbepaald.
Intusschen groeide Keetjen steeds

[p. 8]

 

En was een huwbaar meisjen reeds, -

 

't Geen trouwens niets veranderd had

 

Dan dat het groote Bal der stad

 

Voor haar de kinderbals verving

 

Waar ze eertijds ging.

 

 

 

En hoe pousseert zich Keetjen daar?

 

Is thands een eerste vraag, niet waar?

 

Welnu dat spreekt: gladuit volleerd

 

In alles, wat uw hart begeert

 

Of niet begeert, - dat laat ik daar -

 

In alles is zij kant en klaar.

 

 

 

Ze schrijft de vlotste minnebriefjens;

 

Ze vouwt ze keurig, netjens, liefjens;

 

Ze kiest met oordeel een devies

 

Voor d' ouwel - altijd even kiesch!

 

Vervolgens zal zij 't u bezorgen

 

Des avonds laat, vroeg in den morgen,

 

't Zij door de werkster, door de meid,

 

Of zelv', met overgroot beleid.

 

Zij geeft geheime liefdelonkjens

 

In 't midden van de volle kerk;

 

Zij werpt de klaarste minnevonkjens

 

In 't zwartste duister, - daaglijksch werk!

 

En op een bal in een française! -

 

Drukt zij uw hand, - ne vous déplaise! -

 

Heel ongemerkt - ô 't is een meid

 

Vol vondjens en vrijgevigheid!

 

Vrijgevig - o ze zou u geven....

 

Maar halt! het blad is vol geschreven:

 

Dit enkle tot besluit:

 

Ik hoor, dat onze Keetje heden

 

(Die kuische maagd!) in d' echt zal treden,

 

En troost je, vrindlief! ze is - uw bruid.