Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

De vrienden der eeuw.

'k Dacht vroeger in den schoot der onbekrompen weelde,

Dat ik al 't ware zoet der vriendschap smaken mocht:

Men zeî, mijn lach verrukte en ieder woordjen streelde,

Mijn tegenwoordigheid werd overal gezocht.

Met lieve egards en kleine zorgen,

Met komplimentjens, honigzoet,

Kwam elk, van d' avond tot den morgen.

Mijn minste wenschen te gemoet.

Ik deed millioenen harten blaken,

Geen Laura was zoo lief geweest.

Ik was zoo goed als schoon, ik kruidde de vermaken,

Ik enkel deed de kippen smaken,

Omdat ik tintelde van geest

En lachjens tooverde op de kaken....

Maar eensklaps, ach! wat ommekeer

Waar is die zoete droom gevlogen?

Wat lot heeft mij ontthroond?.. Die hingen aan mijn oogen,

Zij vinden mij noch lief, noch schoon, noch geestig meer.

Niet één bezoekt mij nu van heel die wufte menigt.

Die vlinders in mijn voorspoedstuin,

Die 'k vroegen vleiende aan mijn tafel zag vereenigd,

Wier trouw mij vaster scheen dan marmer en arduin

Geen die mijn tranen droogt, geen die mijn droefheid lenigt.

[p. 60]

 

En wat verloor ik dan? een weinigjen fortuin!

 

Helaas! ik gaf die honigtongen

 

Maar al te veel gehoor! - Maar 't liedje is uitgezongen

 

En, dacht ik, baart het al wat smart,

 

'k Wil, vrijgesproken door 't geweten,

 

De vuile ondankbaarheid vergeten,

 

De valschaarts bannen uit mijn hart.

 

'k Wil zwijgende alles overgeven,

 

En enkel voor mijn kindren leven.

 

Maar ziet, daar komt op eens, ver in Amerika,

 

Een lang vergeten oom te sterven,

 

En laat een kist ducaten na

 

Een stoomfabriek, een huis, et caetera,

 

En, of ik wil of niet, ik moet die schatten erven.

 

Dat was een nieuwtjen voor de stad!

 

Nu stroomen een, twee, drie, al de oude vrienden samen:

 

De ruggen worden slap en ieder bromt zoo wat,

 

Dat een exkuus verbeeldt, en geeft de liefste namen.

 

Wat toch een handvol gouds niet doet!

 

Het maakt de zwartste toekomst helder:

 

Ik wordt weêr overal als lief en schoon begroet,

 

En heel een waereld vraagt, gebogen aan mijn voet.

 

't Geheim mijns harten en de sleutel van mijn kelder.