Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

[p. 16]

***

De groote Man kan in één polsslag van den tijd
Zijn roem verliezen en den lof hem toegewijd,

Zijn rijk en al zijn lauwerblaêren,

Ja, zelfs die stralenkroon, waarin zijn grootheid blonk,
En die zijn hoofd den glans eens starrenhemels schonk;...

Toch blijft hij zijn Genie bewaren!

Zóó, als de God des Krijgs een vendeldoek ontplooit,
Wordt al de gouden franje en zijde die het tooit,

De roode, witte en blaauwe kleuren,

Door 't plettrend schrootvuur in één oogmerk weg gemaaid,
Verschroeid verschrompeld en op 't walmend kruid verwaaid,

Als mocht een roofdier ze verscheuren!

Wat zegt het! dwars door 't staal, 't gebrul en 't hoefgestamp,
Het worstlen van den strijd, den bliksem en den damp

Van 't heemlenschokkend pulverbranden,

Hoog op de standaartspits, wiens aanblik 't heir bezielt,
Waar eens dat purper hing, tot tonder thands vernield,

Staat steeds de Leeuw te blikkertanden!

(Victor Hugo.)