Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

[p. 15]

Afscheid.

Nog één woord, dat bij het breken

Van mijn afgefolterd hart,

Toen ik 't afscheid uit zoû spreken,

Op mijn mond bevroren werd!

Nog één groet van uit de verte,

Die voor duizende volsta,

Groet van liefde, groet van smarte,

Tot een zaligend hierna.

Hadden wij bij 't eerst ontmoeten

(Paradijsdroom!) ooit verwacht,

Dat ik eens u zóó zoû groeten

Met een: eeuwig goeden nacht!

Weêr een stengel neêr geslagen,

Door den nachtvorst af gemaaid!

Weêr een hoop naar 't graf gedragen,

Weêr een toekomst weg gewaaid!

Weêr een plettrend onweêrblaken

In mijn halmen neêr gestort....

Weêr twee harten in 't ontwaken

Hunner zoete jeugd verdord!

Zoo dan leven wij gescheiden,

(Ach, geen sterven valt zoo zwaar!)

Maar geen stroomen tusschen beiden

Scheuren zielen van elkaêr!

Maar God schiep ons voor elkanderen,

Schoon ons de aarde scheiden mocht;

En geen Aarde kan veranderen

Wat de Hemel heeft gewrocht!

Dien heb ik voor u gebeden,

En die bede zwijgt niet stil,

Zoo lang Hij me in 't dor beneden

Kracht tot bidden schenken wil!

Vaar dan wel! - In zoete stralen

Rijze u soms mijn beeld omhoog,

Als gestorven idealen

Zweven voor uw mijmrend oog!

Moogtge u troostende op zien doemen

Wat u zoetst en zaligst heugt:

Mij de dorens, u de bloemen!

Mij de droefheid, u de vreugd!

Iedre morgen brenge U zegen

Met de weêrkeer van het licht,

Iedre voetstap op uw wegen

Eenig Englenaangezicht!

En omwoeden mij de winden,

In de barning van den druk,

Dan moge ik mijn baken vinden

In den glans van uw geluk!