De Brakke Hond. Jaargang 9

[p. 101]

Lieve Vandermeulen
Gedichten

De Cyborg houdt haar kopje scheef:
hoort zij iets onder het geruis
van chips en oliezacht bewegen?
De ene stilte is de andere niet.
De Cyborg houdt haar acid-adem in.

Zij raadt bijna een rimpeling
als kon ooit iets uit haar geboren:
herinnering aan een geliefd gezicht,
de slaap, de groei van vleugels in de dromen,
een sprong tussen de data en de sporen...

Iets vochtigs als een opgerold verdriet
doet haar een beetje scheef bewegen.
Wat ooit misschien een zucht was, een gedicht,
wordt nu een nieuw programma om te overleven.

[p. 102]

Pomo-grapje

 

Met kale glans van arrogante schedel

 

en zonder eigenschappen

 

lacht hij in zijn baard,

 

de pomo-prof, die, zeker van niet-weten

 

op zeven bankakkoorden spaart.

 

 

 

Minimalistisch wit is zijn geweten,

 

in zwart design zijn

 

hardware opgesteld:

 

gespleten subject, rationeel bekeken

 

niet falsifieerbaar, dus niet echt.