De Brakke Hond. Jaargang 9

[p. 24]

Erik Spinoy
Fratsen

Als tocht, die om de vingers strijkt.
Waar je met handen reikt
wijkt het terug.

Geen plek, waar ratten knagen of
een poolvos zwerft, de grens bevoelt.
Waar sodawater slenken vult
in het verre Afrika.

Des nachts leeft de savanne
en al wat sluipt en sist
(hyena's, slangen, gras, de apebroodboom,
een zwart vleesetend dier zonder gezicht)
omgeeft de mens die weerloos
overnacht.

Wat is de ratio hier?
Tegen een oud, roetzwart gewelf
staan sterren stil
te flikkeren. En in de hemel klimt
een bleke gil, de schil geheten
angst.

[p. 25]

Kommiesbrood

 

De zin gezegd:

 

Een mens heeft recht op meer.

 

 

 

Ontstaat het vrije, ongemerkte

 

niets

 

 

 

tot wat gebeuren moest

 

gebeurt:

 

 

 

De ziekte tast mij aan

 

 

 

Of Ik wil naakt zijn en

 

beginnen.

 

 

 

Of Sla dit zondig vlees.

 

 

 

Daarna valt weer

 

een opening.

[p. 26]

Mysterieus Eleusis

 

Onzichtbaar gaapt

 

de aardkorstdiepe put

 

waar Hades in de grond verdween, de bruine arm

 

om Proserpina's blanke leest.

 

 

 

De ruïne, laaiend in de zon.

 

Snap jij hier nou iets van?

 

Zij vindt geen taal voor

 

het zwijgend heiligdom.

 

 

 

Door licht vermorzeld is

 

de zaal die vensterloos

 

de eeuwigheid omsloot.

 

 

 

Daarop verschijnt uit niets

 

een hond (gevlekt en harig beest)

 

en drukt zijn neus op

 

het geliefde,

 

zonverbrande

 

rechterbeen.

[p. 27]

Zwart spiegelbeeld

 

Hoog aan een muur de lijst

 

diep in de grond het gat

 

waarin jijzelf,

 

verdonkeremaand.

 

 

 

Jouw arm beweegt, zo ook zijn

 

zwart gemaakte arm. Soms wordt er

 

simultaan gegeeuwd. Of spreekt hij mompelend

 

homonieme woorden uit.

 

 

 

De groene bolster vindt jouw bloed

 

als hij een kleurloze kastanje eet.

 

Zijn mond beroert, terwijl jij zoent,

 

een zwarte kersemond.

 

 

 

En met hem naar de boomgaard gaan,

 

waar peer en kruisbes staan

 

de pruim in bloei,

 

de dode noteboom.

[p. 28]

Elegische onzin

 

Geen kennis geeft het gras.

 

De zavel zingt.

 

Hier is geen plek

 

waar het bewogen heeft.

 

 

 

Men vindt een steen

 

met gaten, zwarter

 

dan een damschijf.

 

Haar dat onstuitbaar lijkt

 

in wit, electrisch licht.

 

 

 

Waar het ontglipt, gaapt vaag

 

de opening, maar is

 

als men het ziet

 

alweer gedicht.

[p. 29]

Hoe ik filosoof werd

 

De dag hangt ingevroren

 

aan het kalenderblad

 

 

 

terwijl de boomgaard klauwt, zwartvingerig

 

in de lucht.

 

 

 

De lamp bewaart de schemering.

 

Het bed staat klaar,

 

het vuur gedoofd, de tijd

 

 

 

kolkt doodstil weg en weer

 

staart u, roetzwart, het gat

 

in woorden aan.

 

 

 

De lach vergaat. Een grap,

 

door niemand ooit bedacht.