De Brakke Hond. Jaargang 9

[p. 121]

Peter Verhelst
Gedichten

Onhandelbaar gezicht
op een sokkel op de schouders van een jongen
verdunnend tot een neus in een rare hoek.
De foto glanst onwezenlijk, een scherp been
in X-raykleuren met een streepje zwart
als een slechte zenuw. Alsof een meisje
in mijn hoofd eet tot ze me op heeft,
haar nagels over ijzer haalt en giechelt.

Jongetje op knalgeel schommelpaard
tegen de muur. (Mike Tyson-
Sint-Sebastiaan.)

[p. 122]

Honing en ik

 

Je heb Honing en ik

 

niet in omhelzing betrapt.

 

 

 

Je kwade lepel roerde ons voortijdig uit elkaar.

 

 

 

Stijf stond mijn haar als in een droom,

 

een cipres geknipt volgens een ontwarbaar patroon

 

(door een derde oog in de structuur van de wereld

 

aangebracht,): een knipperhoofd dat aandacht wilde;

 

je had een bekertje benzine en een lucifer.

 

 

 

Mijn haar bleek

 

door woede bezocht.

 

 

 

De vrouw had je op de grond uitgesmeerd.

 

 

 

Haar lach bliksemde als een zieke zenuw.

 

 

 

Zo werd mij verteld

 

dat zij amorf op de vloer lag, een homp besluiteloosheid

 

die mij groette door bijvoorbeeld te ademen. Of niet te ademen.

 

 

 

Ik groette terug door mijn tong in haar richting op te houden.

 

 

 

(Mondje open.

 

Zoetje.

 

Mondje dicht.)

[p. 123]

Viewmaster en lucifer

 

Met sneeuwlippen en ijsblauwe ogen

 

je cold song baby, (God heeft de kleur

 

van de rook van mijn sigaret, evenzo giftig)

 

in catsuit voor je heupwiegend. Uit de hemel

 

daal ik aan een koord. Als ik dan zing gaat mijn mond

 

dood denk is soms; ik stel me voor dat hij

 

als vacuüm het gezongene terug inhaleert

 

zodat hij tenslotte vol gestorven muziek

 

als een doosje zonder gestolen spiegeltjes nutteloos

 

tussen mijn vingers op vuur wacht. (God is warm

 

als de askegel in mijn handpalm afgetikt) Erboven

 

klikt de master; ik met het gezicht van de vrouw

 

die op mijn hand zit als een dier in hypnose,

 

ik en Angst in gesprek, ik en Brutaal in een tongkus,

 

ik en Christus, ik Doodsogig, ik Emanatie... -

 

tot een flakkerende tong de minuscule

 

foto's uit het kaartje weglikt.

 

(en de vuurpunt in mijn ogen doodduwt.)

 

 

 

Als niks.

Haren in de vorm van een kroontje liegen zoals kersen
op een hoed; toch kwam ze op ons af,
wurmde zich tusen onze vingers - de rug van een greyhound.
We hadden maar te snijden en ze lag als trijp over de stoel.
Haar zwaluwstemmetje weerhield ons; ‘Heer, (als hostie wit)
open mij voor u de mond,’ (Het melkblauw in haar hals
glansde over ons uit.) ‘en mijn lippen zingen u ter ere.’

We deden niets om haar te weerstaan.
we lieten ons tot haar toe.

[p. 124]

Honing

 

Het is een ader geopend

 

onder het neuriën van Alle Menschen werden Brüder.

 

 

 

Het zijn tranen of althans een oog uit kaarsvet boven de

 

vlam

 

dat sissend uiteenspat, stremt en de kleur van een dood oog

 

aanneemt. Balancerend in de lepel tussen mijn tanden.

 

 

 

Ik heb geroerd tot het terug vloeibaar werd.

 

(Langs mijn zijde liep het straaltje verdriet

 

traag als een tong op zoek naar een tong.)

 

 

 

In de mond van de lepel heeft ze zich vastgebeten.

 

 

 

Een wassen hoofd door mijn voorhoofd bezocht.

 

 

 

Die fragmentatie.

Als zwakke hielpezen in bottines met stalen neus;
zo verkeert ze met mij in de Violent Room,
vrouw gehurkt, met scharlaken hartjesmond
rond zwartmetalen penis: (Die tegen mijn been
oprijdt: Mevrouwtje Angst, met verkeerde vingers
naar mijn verkeerde buik; spartelende vis Genot
trekt ze als een zilverdraad uit mijn ruggewervels;
meisjesvinger rond de trekker dansend.) ‘Schoonheid is het
sublieme geweld alleen.’ Wat zich dan ook voltrekt.