De Brakke Hond. Jaargang 9

[p. 114]

R. Theys
Als een man die zijn gezicht verbergt

Als een man die zijn gezicht verbergt,
komt de schemer aarzelend de tuin in.
Hij houdt zich lang op bij de achterste struiken.
Die verzwaren, worden donker.

Het licht boven de tuinen, een vaalwitte wolk
tussen daken en bomen, wordt langzaam duister.
De avond breekt de omgeving af.

Tot ver hoor je ons gelach, het getik van bestek.
Onze stemmen helder, tastbaar als katoen,
nachtdieren. De mensen op het terras lossen op

in de hoge avond, zoals de heesters
die na elkaar hun vorm verliezen, verdwijnen
in detailloos zwart.