De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 148]

[Guido de Bruyn]
Van een varken dat rechtop kan lopen

Er was eens een varken dat rechtop kon lopen. Het was het lievelinsgsvarken van de boer, die besloten had het pas te slachten op de bruiloft van zijn enige zoon, Bor. Maar Bor was nog jong en nog niet ontwaakt als man. Van een bruiloft was nog lang geen sprake.

Het varken kon ook dansen, maar dat gebeurde alleen op vrijdagavond, als iedereen na de werkweek uitrustte op het erf. Bor floot dan het liedje van de dronken zeemeermin en het varken walste rond de mesthoop. Het eindigde altijd met een pirouette op één poot. Mooi was dat, en zo ontroerend dat de boerin steevast een traan wegpinken moest.

Na afloop werd het werkvolk uitbetaald. Het geroezemoes van de knechten die het erf verlieten vermengde zich met het ranzige geknor van het varken dat zich alweer in de modder wentelde, samen met zijn soortgenoten. Boer en boerin genoten nog wat na, tot de zon onderging. Bor, de zoon, ging vroeg naar bed en lag te staren naar de zoldering.

Op een dag kwam er een nieuwe meid op de boerderij. ‘Billeke Twee’ werd ze genoemd, omdat de vorige meid en de meid daarvóór ook ‘Billeke Twee’ werden genoemd. Deze Billeke Twee onderscheidde zich in niets van de andere, behalve dat ze kon fluiten als een man. Ras floot ze dan ook mee met Bor op vrijdagavond. Tweestemmig klonk nu het liedje van de dronken zeemeermin en het varken dat rechtop kon lopen walste voor twee.

Het werd lente. Pasen was in aantocht. De jonge Bor ontwaakte stilaan als man. Billeke Twee was hem in de nacht van goede vrijdag ter wille, en weldra was zij in verwachting van een kind. Een huwelijk drong zich op. Daar wilde de boer echter niets van weten. Een meid vond hij veel te min voor zijn zoon en hij joeg ze allebei van het erf. Bor en Billeke Twee

[p. 149]

vluchtten naar het verre Ouzbekistan, om er arm te worden en gelukkig. En het varken?

Dat hoorde nooit meer het liedje van de dronken zeemeermin en danste ook niet meer. Toch liep het fier rechtop tussen de andere dieren op het erf, overtuigd dat het nog lang het lievelingsvarken van de boer zou blijven. Maar daar vergiste het zich in. De boer kreeg na verloop van tijd wroeging. Op een nacht slachtte hij het varken, hakte de vier poten af en wikkelde ze in prikkeldraad. Met deze boetekrans van varkenspoten om zijn hals verliet hij in de vroege ochtend het erf, richting Ouzbekistan. Voor de boerin liet hij een briefje achter op de keukentafel:

‘Martha.
Ik moet onze Bor gaan halen.
Vergeet de luiken niet 's avonds.
En het kistje!
P.S. Roep Xavier als de koe moet kalven.’

Xavier was de dove knecht van de buurman, en dove knechten - dat is bekend - zijn de beste kalvers, want ze horen niet het gekoe van de loei.

De boetetocht van de boer duurde zevenenzeventig dagen. Hij at wat men hem toewierp, want hij kroop door het slijk naar Ouzbekistan, met de krans van varkenspoten om zijn hals. Toen hij eindelijk in het dorpje Tashkent aankwam, hoorde hij uit één van de lemen hutten het liedje van de dronken zeemeermin. Tweestemmig. Als bij toverslag veranderde op dat moment de roestige prikkeldraad in goud. De zon scheen echter zo fel op het edele metaal dat de uitgemergelde boer verblind ter aarde zeeg. Dood. Een voorbijganger stal de gouden prikkeldraad, maar liet de varkenspoten liggen.

Bor en Billeke Twee begroeven de boer op de plek waar ze hem vonden. De vier varkenspoten bewaarden ze als een relikwie onder een stolp op de schoorsteen.

[p. 150]

Jaren later gebruikte Bor-junior stukjes bot van de poten bij het bikkelspel. Wonderlijk genoeg vielen de botjes steeds keurig op zijn hand. Altijd won Bor-junior het van zijn vriendje, die jaloers was op de manier waarop Bor-junior de varkensbotjes liet wippen en dansen op zijn hand. Maar met bikkelen valt geen geld te verdienen, zodat ook Bor-junior arm en gelukkig bleef in Ouzbekistan.

En Martha, de boerin?

Zeven jaar lang bleef ze wachten op haar man en trouwde toen met Xavier, de dove knecht. Ze leefden nog lang en gelukkig met een grote veestapel en een kroostrijk gezin, want dove mannen - dat is bekend - zijn de beste minnaars, want ze horen niet het gekoe van de loei.