De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 109]

Bart Janssen
Gedichten

Zij ontkomt als een ogenblik de tijd
voor men slaat. Hij spaart haar
uit de omtrek die hem ontgaat -

lengte en breedte waaraan zij ontbreekt.

Hij raakt haar met een streep die
haar niet omgeeft maar een gat laat
dat zich in haar huid beweegt.

Bij ‘Louise O' Murphy’ van François Boucher

Zij staat.

Een daad
zet zich om in haar
opdat zij wordt begaan -

een pas
die men maakt
in het spoor dat men verlaat.

[p. 110]

Boussole

 

Madame Moitessier zit. Hij

 

stelt dit vast bij het middenrif.

 

Zij is een hoek, een onbepaalde

 

ruimte tussen twee zomerstruiken.

 

 

 

Zij bloeit, Madame Moitessier,

 

binnen de boorden van het kleed.

 

Zij weet wel dat zijn zinnen

 

aan haar oppervlak trillen.

 

 

 

Hij meet haar van vel tot schil.

 

Haar omtrek is warm vanbinnen.

Bij ‘Madame Moitessier’ van Ingres.

voor Antoni Tàpies

Hier hoort men
de hand -

een vod wordt het vlak,
een kartel de kant -

de vinger kraakt -

een rafel de rand,
een schilfer de schaduw -

elke scheur is een gebaar

dat zich verbeurd verklaart.