De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 39]

Emile Clemens
Uit het Vlaamse Sagenboek

Voor de derde maal rijd ik door het verwoeste bos en voor de derde maal kijk ik verbaasd en aangedaan naar de versplinterde stammen, doorgebroken als vulgaire tandenstokers, of met de hele wortelkluit uit de grond gelicht, omvergeblazen door stormwind met een kracht die men in dit land niet eerder gezien of gevoeld had. Fascinerend.

Ik heb tijd vrij en stuur de wagen de hoofdbaan af, over het stukje kassei naar de vijvers en parkeer met de snuit tegen de rand van de grootste van de grootste en diepste plas. Ik zet hem in versnelling en trek nog eens extra de handrem aan want de parkeerstrook helt sterk naar het water. Als kind kwam ik hier vaak met mijn vader wandelen die mij altijd waarschuwde dat de vijver op deze plek vier tot vijf meter diep was. Ik heb ontzag voor water.

Er staan geen andere auto's.

In de gaten van mijn tanden zitten restanten van de zoute pinda's die ik daarnet bij mijn bier gekregen heb. Op een barkruk, in de hoek, zat een volle vrouw, smakeloos gekleed in een hele korte jurk die haar dikke kont nauwelijks afdekte maar haar zware benen misselijk bloot liet. Ze was in gesprek met een oudere kerel met een grijze snor, waterige ogen en een kop als een herfstappel van het jaar voordien. De hele tijd lag haar hand op zijn dij, schoof een beetje weg en weer, hij nam ze eens vast, legde ze weer terug. Ze was te oud en te zwaar om haar charmes te etaleren. Ik vreesde dat ze haar hand ongegeneerd op zijn rits zou gaan leggen en om er niet mee geconfronteerd te worden, ben ik weggegaan.

Klasse vraagt afstand, zelfbeheersing. Langs het water loert een kat in het gras naar kikkers. Nooit geweten dat katten kikkers eten.

Het is al warm vandaag, abnormaal warm op de grens van winter en lente. Bomen en struiken zijn nog helemaal kaal. Dat is wel normaal. Bij een omgevallen boom blijf ik staan en bekijk

[p. 40]

de schade die hij met zijn val aangericht heeft: vier jonge stammen geknakt, een halfwassen beuk half ontschorst en van een grotere broer een zware zijtak afgescheurd. De wonde is zo groot dat hij de zomer zeker niet haalt. Verminkte bomen horen thuis in een natuurlijk bos, heb ik eens gelezen en dit is geen natuurlijk bos: er moet orde zijn.

De bomen hebben mensen gedood: twee keer een auto verpletterd. Vegetale horror.

De omgevallen boom heeft een opvallend vlakke wortelkluit. De put waar hij stond, is niet diep voor een stam die zestig, zeventig meter hoog gaat. 't Is net een schip met een buitenmaatse mast. De zeilen werden niet gereefd en hij is gekapseisd. Herstel is niet mogelijk.

Het bos heeft geen betekenis. Ik kan er niet verloren lopen. Het is een kerkhof. Waarom weet ik ook niet. Omdat een kerkhof mooi en vochtig is?

Ik heb zeker al een kwartier gelopen. Tijd maakt niets uit, afstand wel. Afstand maakt moe, tijd maakt oud maar vraagt niks. Het is er alleen maar.

In dit bos worden mensen gedood. De kranten zetten het al op de voorpagina. Hoeveel het er tot nu toe geweest zijn, weet ik niet meer, maar er moet een gestoorde geest dit bos als actieterrein uitgezocht hebben om zijn passie uit te leven. De bomen hebben een beetje geholpen maar het is niet zeker of hij het geapprecieerd heeft. Goed doden vraagt voorbereiding en vakmanschap en zo'n boom valt maar lukraak. Sex vraagt ook voorbereiding en vakmanschap maar planten moeten honderdduizend zaden doen ontkiemen, lukraak.

Na een eind wandelen kom ik aan de kapel. Een man in het groen, met laarzen, een geweer over de schouder, loert door de draad die de glazen deuren tegen vandalisme moeten beschermen. De zijmuren van de kapel hangen vol ex-voto's en dankbetuigingen voor bewezen diensten, voor mirakels en genezingen maar nergens staat de aard van de kwaal aangegeven. Er branden kaarsen.

De jager weet ook niet wie ze aansteekt. De bloemen zijn

[p. 41]

plastic, in een heilige kapel, in een onnatuurlijk bos.

‘Is het seizoen niet voorbij?’ vraag ik de jager, op zijn geweer wijzend.

‘Jawel’, zegt hij. ‘Natuurlijk.’ We lopen samen een pad af. ‘Het is ook niet om op dieren te schieten, maar voor het geval. Er werden zes moorden gepleegd in het bos. Je weet nooit.’

‘Ga je hem doodschieten als je hem tegenkomt?’

‘Hoe zou ik hem kunnen herkennen?’

De jager is een kenner. Hij wijst vogels aan en noemt hun namen, breekt takken, fluit een liedje. De jager is arrogant.

‘Vroeger was het bos een schuiloord voor bendes en anarchisten.’ Plots houdt hij me met zijn arm tegen omdat hij iets gehoord heeft. Ik luister scherp en hoor het nu ook.

We lopen traag en voorzichtig gebukt weg van het pad, de berm op. Beneden ons liggen twee lichamen te kronkelen, twee naaktslakken. Op handen en voeten kruipen we naar een plek waar we goed zicht hebben en zelfs hun stemmen horen.

In gedachten neem ik het geweer van zijn schouder. Ze hebben geen enkele kans, hun losgemaakte kleren verhinderen hen snel weg te lopen. Als ze gevonden worden zal men direkt aan de moordenaar van het woud denken. Het is een ander wapen. De bosman doodt met een priem om geen grote wonden te maken en niet teveel schade aan te richten. In een cultuurbos moet alles netjes gebeuren.

De jager heeft er een rode kleur van gekregen; misschien is hij bang, of impotent of hij heeft alleen plezier in geheime spelletjes van anderen. We kunnen ze overmeesteren, een spelletje doen met de vrouw. Ze hebben geen verhaal want wat ze doen is verboden.

‘Elk één?’ fluistert de jager.

Ik kijk hem ongelovig aan.

‘Het zijn twee vrouwen. Kijk maar.’ Hij lacht. Nu zie ik het ook.

De jager staat plots recht, in volle lengte en roept hen toe of ze het niet te koud hebben.

De vrouwen staken hun spel en kijken hem vrank aan.

[p. 42]

Bemoei je met je eigen zaken. Opzittend in de bladeren beginnen ze hun kleren te schikken. Wij lopen door zonder iets te zeggen. De vrouwen zijn ontgoocheld.

Of:

We stappen op de vrouwen toe. Ze zitten op de grond en beginnen zich meer uit te kleden.

‘Wij hebben het zo niet voor mannen maar de everzwijnen liepen vandaag te snel,’ zegt de oudste, en spreidt zich obsceen uit in de rotte bladeren. De jager duwt de loop van zijn geweer tegen haar geslacht.

‘Geen man is ooit sneller bij je klaar gekomen, schat.’ Hij doet of hij echt wil schieten.

De vrouw bloost van angst, haar adamsappel trilt. Haar vriendin zit mij aan te staren. Ik raap een dunne tak op. Ze wendt zich af om haar gezicht te beschermen. Ik zwiep de twijg hard over haar blote billen. Er verschijnt een rode striem op. De jager schrikt en richt het geweer op mij, wat ik interpreteer als een afwijzen van mijn handeling. De eerste vrouw kruipt op handen en voeten naar de jager, gaat op haar knieën vóór hem zitten en begint zijn wapen te strelen. Ik wend mij af en ga aan de rand van de weg op een boomstronk zitten. Wat een chaos. Che casino! Iemand moet orde scheppen.

Na een poos sta ik op en loop zonder omkijken weg. Ik hoor de jager achterna komen. Hij loopt en haalt mij in. Als ik zou gaan rennen ben ik zeker sneller dan hij. Het bos praat en zegt dat ik hem moet laten komen, orde op zaken stellen. De bomen zijn onderuit gehaald door windsnelheden van 160 km per uur. En dan nog eens. Ze konden er niets aan doen.

‘Is je geweer echt geladen?’

‘Dit hier nog wel.’ De jager steekt het wapen voor zich uit en lacht vettig. ‘Je had gelijk. Zulke vrouwen moeten afgeranseld worden.’

‘Zijn het echte kogels?’

‘Natuurlijk man. Helemaal volgens de voorschriften.’

‘Gebruik je het soms?’

‘Soms. Nu, ja. Af en toe. Om te oefenen. In de herfst ga ik

[p. 43]

in de Ardennen jagen. Op everzwijnen.’

We lopen verder. Het bos in. Misschien is het bos niet eens groot en zijn we zo aan de rand, ineens tussen huizen en oude loodsen van de stad. De jager volgt, of we op weg zijn naar iets, naar een station, naar een voorstelling, naar huis, vóór het begint te regenen. De jager zegt niets. Overal liggen er geknakte bomen.

De jager heeft geen vrouw en geen vrienden, geen geloof, geen visie, hij beheerst de techniek van lezen en schrijven. Dat alles leer ik uit zijn manier van stappen. Er staat geen wind en er zullen geen bomen vallen. Drie keer heeft het bos geleden en de opruiming kan beginnen.

[p. 44]

We hebben in een grote boog gelopen. Op een brugje over een beek blijven we even staan. Aan de looprichting van het water merk ik dat we teruggaan naar de vijver.

Ik maak er een eind aan.

‘Jager, ik wil je littekens zien.’

‘Ik ben eens geraakt geweest door een hert. In het wildpark. We hadden het tegen de draad klem gezet en gingen het opladen om naar een ander domein over te brengen.’

Hij is net zo dom als ik verwacht had.

‘Ik had een touw dat ik rond zijn nek wou doen maar hij haalde in één keer krachtig uit met dat zware gewei. Ik dacht dat mijn hart uit mijn lijf gescheurd werd.’

Hij trekt zijn jas uit en knoopt zijn hemd los. Op zijn borst zit een breed litteken. Ik doe net of ik het van dichtbij wil bekijken en geef hem niet eens de kans om de priem te zien. Er is geen enkele weerstand. Na een paar keer oefenen gaat het probleemloos. In het begin heb ik eens een priem gebroken. De tweede keer geloof ik. Een hele rotzooi gaf dat. Nu weet ik direkt exact de juiste plaats te bepalen, bij mannen en bij vrouwen. Dat is niet hetzelfde.

De jager heeft niet eens zijn ogen kunnen sluiten. Ik duw hem over de rand het water in en zorg dat hij onder de brug in de schaduw blijft liggen. Ik ontlaad het geweer, gooi het bij hem in het water, maar steek de kogels op zak.

Tevreden en vol energie stap ik naar de vijver. Naast mijn auto staat een andere wagen. Ik kijk naar binnen en zie het paar uit het café. Ze slapen, half uitgekleed en dronken. Een lege fles sterke drank is het enige wat de schoot van de vrouw bedekt. De man snurkt. Ik maak stilletjes het portier open - het stinkt in de auto - controleer of hij in vrij staat, vergrendel de deuren, maak de handrem los en druk het portier dicht. Een flinke duw en de auto rijdt voldoende snel de vijver in om helemaal onder water te verdwijnen. Het was maar een oude kar. Er moet orde zijn.