De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 37]

Monica van de Craen
Gedichten

De paarse kou in 't lijf
gebogen over de kasseien van
de kardinaal Mercierstraat
liepen wij naar de toekomst
door de kerk (één toren graag met slechts één bol vanille voor iedereen druipt naar beneden witgrijze duivestront op daken: de geest laat sporen na).

De oudste nonnen zaten 't dichtst
bij God, je zag hun zielen vliegen.
Gespreide vleugels op de rand
van 't graf, gemengde geuren.

Het was te vroeg, zo 's morgens vroeg
al oud te worden.
Genade maakt maar misselijk
rond die tijd.

De Demer dan. Wie kon vermijden
dat hij gaan stinken zou
van steeds in 't zelfde bed te liggen?

[p. 38]

 

Verdwijnen kan ze elke nacht en

 

hij zal slapen.

 

Hem steelt de dood niet in het donker want

 

sterven doet hij alle dagen.

 

 

 

En daar de ochtend ogenschijnlijk

 

wegen effent,

 

kan hij de wallen rond haar ogen

 

niet bestijgen.

[advertentie]