De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 15]

Piëdestal

Eddy van Vliet

Voor het eerst in zesenveertig jaar
zie ik een straat zonder tekort.
Het einde van een verborgen bestaan.
Als van as en lava ontdaan.

Vele eeuwen liggen verzameld in de winkelramen.
Tussen manshoge adelaars en een borstbeeld,
anoniemer dan het marmer waaruit het gekapt
werd, ligt het geheim van de Japanse kast.

Gehurkt, geknield en reikhalzend
wordt zij afgetast. Een legering
van strelingen uit een vorige nacht.

Alvorens terug te keren naar zijn ets
gaf een luchtballon zijn kleuren weg.
De kat die ons volgt, verklaart de lege schoot
van de geportretteerde dame met...

Als dorpelingen leunen de balkons
met hun rug tegen de gevels
en kijken toe hoe de straat waarin
wij afdalen mijn blik moeiteloos uitvindt.

[p. 16]

De kastanjeboom

 

Er viel veel groen onder onze ogen te verdelen,

 

als wij niet uitsluitend naar hem hadden gekeken.

 

Aan de rand van de weide. Een valkuil voor dichters

 

die graag bloemen met brandende kaarsen vergelijken.

 

 

 

Het was zijn schaduw die ons aantrok.

 

De onderzijde van zijn omsloten gebied dat wij

 

als kinderen met stokken en stenen teisterden.

 

Boven het gras dat hij van koelte voorzag,

 

 

 

vormden zijn bladeren een tafelblad,

 

gepolitoerd door de ruggen van runderen

 

waaraan hij bescherming bood en telkens als

 

bliksem donder aankondigde, een mogelijke dood.

Het café was gevuld met kletsende weduwen
en een kerstman die geld kwam bedelen.
Met velen had het jaar gemeen dat het niet
lang meer zou leven. Overal stond geschreven
dat er een opstand woedde in Roemenië.

Temidden van deze inleidende woorden
kwam je binnen, stond even stil als poseerde
je in een negentiende eeuws schildersatelier,
keek verbaasd in je-zelf, leunde voorover
en vroeg beleefd, als een kind aan de meester,
of je onder mij bewegen mocht.

[p. 17]

Voor Remco Campert

 

Je kwam toen ik de reis niet aankon.

 

Niet wegens een gebroken been of

 

een huis dat op instorten stond.

 

Geen tijdelijk ongemak bracht je hier.

 

 

 

Het was om wat je aan liefde zag in

 

de stad die ik niet meer bezoeken kon.

 

Toen mijn jeugd, nu de resten

 

die jenever uit het geheugen perst.

 

 

 

Eens wat alles toekomst. Eens was er

 

garen dat droomde dat weefgetouw bestond.

Vanaf het dakterras filmden mijn ogen
de stad. God had op vele koepels geplast.
Het goudkleurig vocht zocht de zon op
en vond op pleinen, straathoeken en bruggen

dixieland en bebop en als was het nooit genoeg,
na driemaal met de voet op de van bloed
gereinigde stenen te hebben gestampt, de koperen
schittering van trompetten, trombones en klarinetten.

[p. 18]

God

 

God, wat een ellende dat je niet bestaat,

 

dat ik niet een dagje met je kan rondwandelen

 

en tonen wat je zoal geschapen hebt.

 

 

 

Wees gerust, ik haal geen oude koeien uit de gracht,

 

dat bergje lijken in Verdun, Austerlitz of Stalingrad

 

wil ik moeiteloos vergeven en de inquisitie,

 

ach het is alweer zo lang geleden.

 

Om wat radbraken, pest en guillotineren

 

wil ik niet zeuren. Wat telt is het heden.

 

 

 

Meer hoef ik niet om mijn gemis te verklaren.

 

Hand in hand, als geliefden op pad, zouden wij

 

de doodstrijd van je dierbare schepselen kunnen

 

bestuderen, hun wonden catalogiseren, het bloed in hun plas

 

ontleden, hun kreten en laatste gebeden om je hulp

 

registreren, wat rot en stinkt de absolutie geven.

 

 

 

God, wat een ellende dat je niet bestaat.

 

Wat hunker ik naar zo'n dag met zijn tweeën.

 

Eindelijk de kans je uitdagend te vragen mij te straffen

 

om mijn wrok tegen het zaad dat je je veroorloofde

 

uit te storten over deze aarde als een emmer stront

 

waaruit je zonen moskeeën, tempels en kathedralen maakten.