De Brakke Hond. Jaargang 7(1990)– [tijdschrift] Brakke Hond, De– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 61] [p. 61] Michael Tophoff Gedichten winter '45 die duitse winter die eerste sneeuw van mijn leven die grijze soldaat met mijn hoofd tussen zijn handen de aandoenlijke krullen opzij opdat ik de vizierlijn kan volgen de glanzende loop van verboden en opwindend speelgoed daar moet je op richten lacht hij en roept er de anderen bij plotseling rondom de hese mannengeur en vijfjarig mijn vinger aan de onoverkomelijke trekker die geur die stille sneeuwlucht dat voorzichtige woord horizon hij legt een harde vinger over de mijne kijk fluistert hij daar het salvo splijt de bewegende bosrand tovert vuurrood splintert die duitse winter die eerste sneeuw van mijn leven is het schreeuwen ginds of ben ik het zelf [pagina 62] [p. 62] Scheepsbericht draagt ze je werkelijk - de beschadigde zee die zich telkens en telkens onschuldig aandient bij elke golfslag als was niet ook zij geschonden door zware metalen en brandende zweren van olie - ooit liet ze je dromen ze schonk je de hemel wijd was het licht vol meeuwen hun wiekslag beloofde de verste opwindende verten draagt het je werkelijk - dit schip beladen met gister je eerste geschriften containers vol nesthaar tot de rand toe gevuld met het lood van jaar in jaar uit dwalen door landschap waarin slechts de loopgraaf redding beduidde uit aanhoudend spervuur van hen die je eertijds aanzag als je eigen soort aan wie je je naam had te danken niet die naam staat gekerfd in de scheepshuid niet dat hart vermeend doorboord met je pijl opdat haar bloed je zou drenken - schraal stond je in de wrekkige wind en de branding overschreeuwde de leegte tussen jou en haar onraakbaar gezicht - een mistbank maakt je onzichtbaar en op de tast vind je de riemen die je onhoorbaar laat gaan door wolken van schuim. Vorige Volgende