De Brakke Hond. Jaargang 7

[p. 158]

Monica van de Craen
Gedichten

Afstand houdt toeschouwers in stand
Hun medeleven anoniem, nooit plaats-
vervangend. Zo zijn zij eeuwig.

Wees dus maar gerust,
jij blijft reïncarneren.

Ik ben een sterveling, ik leef op bloed
en op verplaatsing. Want bloed kruipt
ook waar ik niet krabben kan.

Ik moet nu gaan, ik heb geen
keus, ik heb geen verrekijker.

[p. 159]

 

Op de kwetsbare plaats

 

met een stoot van het mes

 

breken wij de Schelpen open

 

en drinken oesters levend leeg

 

als de perverse blijk van levenskunst

 

 

 

Wij likken wulps

 

de dooie smaak

 

van onze lippen.

 

 

 

Versieren onze bruine lijven

 

met afgestorven amuletten,

 

de witte glitter rondom 't spiegelei

 

dat op zijn beurt, weldra doorprikt,

 

uiteen zal vloeien.

De schikgodin
had haar zorgvuldig uitgekozen
Zij was de beste van de klas
Kon naaien, stikken, zigzag dromen
zonder de hinder van patronen
Kortom, zij was een kraan
in 't lekken.

De schikgodin had haar verkoren
Kwam neder, nader nu en dan
Zag hoe zij stikte wijl zij zich schikte
en daarbij in haar vingers prikte
Kortom, zij was de draad verloren.

De schikgodin liet haar toen stikken.
De schikgodin is een zottin.