|
| |
Hoe die hertoghinne openbaerde den riddere haer liefde die si op hem hadde.
Dese ridder voorseyt was soo loyael, so huesch van gelate, schoon van lichame, ende soo vroom in allen dinghen, soo dat hy van elcken bemint was die in shertoghen hof waren, ende die hertoge selve gaf hem lof ende prijs ende hy beminde hem seer. Dit horende de hertoginne, ende ooc selve bemerckende die loyaelheyt, edelheyt, huescheyt ende die liberaelheyt des rid\ders, soo wertse bevangen met quader liefden op desen ridder ende heeft hem menich vriendelijck ghelaet ghetoont, om hem daer mede te verwecken
| |
| |
ende te trecken tot haer; maer hi liet alle dingen onghemerct, want hy hadde sijn sinnen so vast geleyt op die borchgravinne van Vergi, dat hi op die hertoginne niet en achtede. Als si nu bemercte dat haer die ridder niet en achtede, soo isse seer qualijc te vreden gheweest ende is in haer camere ghegaen ende heeft seer bitterlijck gheweent, beclaghende haer selven dat si haer sinnen aen eenen gheleyt hadde die haer niet weder en beminde, ende si werde half dul en desperaet ende seyde, aenroepende dat sterven ende de doot:
Coemt wolven, leeuwen en wilde dieren,
Grijpende ghieren, serpenten woedich,
Coemt slanghen diemen niet en can bestieren,
Coemt sonder vieren, panthera seer moedich.
Coemt basiliscus die daer sijt ongoedich,
Coemt spoedich, lindtwormen ende draken vierich.
Coemt padden, spinnen, echelen bloedich,
Fenijn weest gloedich en blijft volduerich.
En acht niet al sidy mijnder herten stuerich,
Maer blijft natuerich; fenijnich bloet
Coemt haestich en maect mi slijfs besuerich,
Want sonder hem prijs ick die doot.
Napels fenijn, boven allen manslachtich,
U roep ick warachtich, coemt cort mijn pijn.
O swaer fenijn, sijt mi therte doorjachtich,
Sijt mi versmachtich macht anders sijn.
Thoont u aenschijn, want ick verdwijn
Alst blijct dus en wilt niet beyden,
Beraden wilt u in corten termijn
Gheen medecijn en laet u gheleyden.
Argentum sublimaticum coemt vermeyden,
Met holebrum coemt tot mijnen noot.
Coemt gheeft remedie tot onsen scheyden,
| |
| |
Want sonder hem soo prijs ick die doot.
Mijn oogen verdonckeren, mi faelt mijn cracht.
Tsi dach oft nacht, weenen is tbeghinsel
Duer blinsel, hi en coemt niet wat ick wacht.
O liefste lief, mijns herten minsel,
Die eewich prinsel blijft in mijn memorie,
Mijn glorie blijfdi sonder insel
Tsi verlies oft winsel, o schoone ciborie
Door u schoonheyt crijchdy alleen victorie.
Doet af mortorie cleen en groot
My gheeft exempel menich historie
Want sonder hem prijs ick die doot.
Dido coninghinne, vry sonder blameren,
Die door Venus leeren haer selven verdede,
Want daer van stede Eneas ginc laveren
Sonder haer te miseren, en Achilles mede,
Die edele van sede, Venus doorrede
Mits der minnen snede, en storven swaerlijck.
Openbaerlijck si hen verhinghen in onvrede,
En strecten haer lede door minne waerlijck
Horea metter liefden dede eenpaerlijck
Leandra onvervaerlijck verdrincken, dats bloot.
Met hen lieden spreeck ick dit woort, tis claerlijck,
Want sonder hem prijs ick die doot.
Adriana, Medea, die sijn verdroncken
Door Venus voncken, Ovidius schrivet.
Ontwijtet was Sigismonda in swaters troncken
Fenijnich gheschoncken haer selven ontlijvet.
Niemant en verwondert wat liefde drijvet,
Waer tleven blijvet als die sinnen dwalen.
Vrijlick ick mochte noch wel wesen verstijvet,
En blijven gherijvet als dese met qualen
| |
| |
Oft sonder falen mi quam verhalen
Sonder salen sijn mondelijn root.
Oft anders segge ick met waerder talen
Want sonder hem prijs ick die doot.
| |
Prince
Mijn leven dat is in dangier nu.
Bestier nu heeft over mi een die leeft.
Hi heeft mi so vaste onder sijn bannier nu,
Sijn vier nu mi alleen door therte cleeft.
Hi is die ghene daert al duer sneeft,
Die blijschap gheeft oft wederstoot,
Diet altijt riep selve si dreeft.
Want sonder hem prijs ick die doot.
Als dye hertoginne aldus gheclaecht had, soe gafse haer selven wederom goeden moet. So gebuerdet op een tijt dat si den ridder sach staen in die sale, ende si verstoute haer ende ghinck hem suetelijck aenspreken, thonende hem een vriendelijck ghelaet ende seyde. O edel ridder, God gheve u voorspoet, met eere ende ghesondicheyt. Ghy sijt een schoon ende een vroom heere, ghy moecht wel draghen dye croon ende prijs boven alle ridderen, want u duecht ende vromicheyt is verre vermaert ende ten veel steden ende plaetsen is uwen name bekant, daer om soo betaemde u wel dat ghy oock yewaers u liefde hadt ende u minne leydt ter plaetsen daert goet ende profitelijck ware ende daer u eere ende u hoocheyt af comen mochte, want liefde doet verstouten ende cloeck ter wapenen sijn, ende alle dinck der minnen most heymelijck, secreet ende bedect blijven tusschen u ende u lief, want het waer schade dat sulcken vromen heere als ghy sonder yemants minne leven soude. Als die ridder dese woor\den
| |
| |
ghehoort had, soo antwoorde hy ende seyde. Ghenadighe vrouwe, van tgheen dat ghy my segt daer en heb ick noyt op ghepeyst, noch ick en peyse nyemant mijn minne te gheven, ic wil noch wat beyden eer ickse yemant gheve. Die hertoghinne seyde. O edel ridder, dit beyden is te lanck, ghi sijt nu in die bloeme uwer jonckheyt, daer in die minne meest bloeyt ende meest in cracht is. Hier om laet u herte een stede grijpen daer ghy minnen muecht tot eender hogher stede, daer u alle eere ende hoocheyt af comen mach, want ghi sijt een edel, schoon, vroom man. Die ridder dese woorden aenhoorende, wert in hem selven verwondert ende seyde. Ghenadighe vrouwe. Ic en weet nyet waer om ghy dese woorden segt; ick en ben grave noch coninck, aldus so en weet ick niet van waer my soude ghebueren alsulcken vriendinne soo hooge, soo edel, soo wel ghedaen, als die ghene is daer ghi af spreect. Doe seyde die hertoginne. O edele, loyael, schoon duechdelijck ghenaemt ende wel ghemaecte riddere, laet dese woorden varen; tot alsulcken minne suldy wel comen, mer om dat ick kenne u soo eerbaer, soo secreet, niet u beroemende van yemant, wat soudy daer toe segghen oft ick u mijn minne gave metter herten ende met alle mijn sinnen, want ick hebse u langhe tijt wel ghejont, want ick laet my oock duncken dat ghijse wel weert sijt, daer omme segt wat ghy van my begheerende sijt. Als dit die ridder hoorde soo wert hy seer beschaemt ende seyde. Ghenadighe vrouwe, ick hoore wel dat ghy met my spottet; niet te min o mijn ghenadige vrouwe, u eerwaerdicheyt sal believen te weten dat ick tot alder tijt ende tot allen plaetsen wil wesen u schamel dienaer ende uwe vrient daer ick can ende mach, soo verre alst duechdelijck ende tot uwer eeren is. Mer teghen die eere ende weerdicheit
| |
| |
mijns ghenadighen heere den hertoghe, die my so veel duechden en liefden bewijst so en wil ick in gheender manieren een verrader sijn, noch ick en sal hem gheen onghetrouwicheyt doen, noch aen sijn lijf, goet, noch eere. Als dit dye hertoghinne hoorde was si beschaemt ende ontstack in haer aensicht ghelijck een vier van gramscappen om dat hi haer ontseyde die vrientschap die si hem boodt ende si seyde. Wie heeft u ghebeden. Die ridder antwoorde. Ghenadige vrouwe, niemant, maer oft ict qualijc verstaen heb, wilt daer om niet gram werden, maer vergheeft mi mijn onwetenheyt; maer al soudt mi mijn leven costen soo en sal ick nemmermeer mijnen heer ontrouwe doen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd