Historie van de borchgravinne van Vergi
(1988)–Anoniem Borchgravinne van Vergi, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[Folio b2r]
| |
datter was een borchgravinne, dye tot eenen man hadde den borchgrave van Vergy, welcke borchgravinne een dye schoonste vrouwe was dye in alle dat landt wesen mocht, die welcke om datse haer ghesichte qualijck bewaerde, so wertse bevanghen met onbehoorlijcke liefde buyten haren man op eenen ridder, daer namaels groot jammer af quam, als moort ende dootslach ende der sielen verlies, soomen hier nae claerlijcken ende wel verstaen ende lesen mach. Dye heere dye doe hertoghe van Bourgoendien was, dede een openbaer steeckspeel beroepen om prijs te winnen, daer al dye heeren des lants toe gheroepen waren; daer oock ten spele quam des hertogen neve, dye borchgrave van Vergy, met sijnder schoonder huysvrouwen. Ende als dye heeren nu versaemt waren ende den bescreven dach des steecspeels nu comen was, soo bereyde hem een yeghelijck om rijckelickste ter banen te comen, ende daer dede elck zijn beste met steken om prijs te winnen; daer werden die lancien ghebroken, de peerden int sandt ghevelt, ende der ghelijcken vromicheden ende groote couragien werden daer bedreven. Ende onder al soo was daer een ridder, seer vroom ende cloeck ter wapenen, schoon van lichame, amoreus van ghelate, dye hem so vromelijck hadde in dat steeckspel boven al dye daer waren, dat hy den prijs behaelde met steken ende tournoyen. Als nu dat steecspel ghedaen was, soe is een yeghelijck na sijn herberghe ghereden ende hebben hem ontwapent ende sijn tsavonts al ten hove comen bi den hertoghe, daer sy goet chier maecten ende waren vrolick; daer wert seer rijckelijck ter tafelen ghedient, spijse ende dranck was daer overvloedelijck ghestelt, so dat elck wel te vreden was. Doe die maeltijt ghehouden was, ende | |
[Folio b2v]
| |
die spijse ende tafelen wech gedaen waren, soe quamen daer speelieden met alderhande instrumenten van musiken spel ende men begonste daer te danssen, te springhen ende alderley hofdanssen te maken, elc om constelicxt. Die vrouwe van Vergi, aensiende den ridder die den prijs gewonnen hadde, heeft haer sinnen al gheheel totten ridder ghegheven, dat den strael der vierigher minnen heeft haer herte doorschoten en doorwont, soo datse haer selven al overgaf. Die vrouwe en heeft oock niet verloren arbeyt ghedaen, want de minne heeft aen dander side ymmer so seer ghewracht, ende si gaven malcanderen menich vriendelijck oogheopslach, so dat de ridder doorblaect van minnen ende doorschoten van binnen seyde: Al sie ic liefkens ooghe te miwaert blincken,
Die therte wincken, in een eewich ghedincken
Van trooste, tdunct mi een eewighe pijne.
Al hoore ick alle nachtegalen oft vincken
Haer keelken clincken, die droefheyt mincken
In vruechden mi teender medicinen,
Al sie ick damoreuse soete robijne
Als rancken van wijne, om blijde tsine
Met Venus kinderkens danssen en springhen,
Nochtans dool ick in Venus woestijne,
Tmisval is mijne, want in verdwijne
Sal mi tderven mijns liefs ten lesten brenghen.
Natuere en willes niet ghehinghen,
Want tvierich verlinghen wil my bedwinghen
Altijt met amoreusen dinghen
In absentie van deser bloemen reene,
Dus houdick tversuchten van haer te leene.
Dan claech ick tghebruycken der natueren
Vander liefster figueren, schoon van statueren.
| |
[Folio b3r]
| |
Dies mi vruecht gemengt is met regale.
Haer minlijck omhelsen tot allen hueren,
Haer vierich berueren
Doet mi besueren,
Tsmertelijc grief van Venus strale.
Haer roode mondeken ghelijck den corale,
Haer suete tale
Doet altemale
Mijn droefheyt verkeeren in vruecht terstont.
Al maect mi dese cuyssche smale
In Venus sale van alder quale
Bi confortatien therte ghesont,
Al aenschouwe ick die witte borstkens ront,
Haren rooden mont, therte blijft doorwont
Als die ghene die haer mijn vrientschap jont.
Belast van minnen blijf ick in weene,
Dus houde ick tversuchten van haer te leene.
Mocht liefde ghestadich sijn sonder ynde,
Al dat oyt minde oft redene kinde
Soude hanteren alle melodie,
Ende jaloursheyt vervloghen ware metten winde,
Daer ick in vinde druck ende allinde,
Cranck betrouwen, schimp ende hatije,
Want die vermaledijde jalosije
Die valt partije en comt te strije
Teghen tbetrouwen mijns liefs ter noot,
Als tghebruyck mijns liefs moet staen op dsije,
Tot besproken tije, hoe soude ick sijn blije.
Dat hakende derven is mi een doot,
Mijn vruecht versmelt int vier als loot,
Mijn aenschijn wert root van liefden groot.
Diet avontuerlijck slot ontsloot
| |
[Folio b3v]
| |
Mach mi verhueghen ende anders gheene,
Dus houdick tversuchten van haer te leene.
Princesse van minnen, dijn amoreusheyt
Is een joieusheyt,
Daer thert in vaten mach precieusheyt,
Sonder jaloursheyt groot oft cleene.
Ghi verdrijft mits uwer gracieusheyt
Alle melodieusheyt,
Melancoleusheyt maecty gheene,
Dus houdick tversuchten van u alleene.
Als die ridder aldus sijn clachten gedaen had, so heeft hy hem selven verstout ende is ghegaen byder borchgravinne, ende heeftse hueschelijcken gegruet ende met seer minnelijcken woorden aen ghesproken, ende hy heeft lanck ende breet veel lieflike amoreuse woorden ghehadt ende custese eens aen haren lieflijcken mont ende seyde: Na dien dat herte, siel ende lijf
U eyghen is, hoe mach ick min
Dan u eens cussen als dliefste wijf
Daer God eer sandt leven in.
O minlijc lief, mijnder vruechden beghin,
Mijnder sielen ruste, mijn sins confoort.
Der werelt weelde is mi bi u din,
Met recht blijf ick u eyghen voort.
Hoe groten ghenuechte mi mach gheschien,
Wat vruechden datmen erghent sticht,
Hoe constighen werck men mi laet sien,
Wat melodie men singt oft dicht,
Nochtans u soet minlijck aenghesicht
Is mi meer weelden met sueten accoort
Dan al dat beschijnt der sonnen licht.
Met recht blijf ick u eyghen voort.
| |
[Folio b4r]
| |
Duystwerf meer dant can beclijven
Soo is mijn jonste tot u gheneghen.
Ick bidde dat twijfel van u blijve,
Ghetrouwe blijf ick in al mijn pleghen.
Wilt doch mijn groot verlanghen weghen,
Bi wijlen mi jonnende een troostelijck woort.
Soo lieven en heb ick noyt ghecreghen,
Met recht blijf ick u eyghen voort.
Princersse boven alle princerssen schoone,
Mijn hope, mijn troost, mijn blijschap, mijn weelde,
Gheeft my confoort van trooste in loone,
Want door u liefde ick dickwil queelde.
O amoreus engien, wijflijck beelde,
U reen liefde mi therte gheheel duerboort.
Wat baet dat ick die waerheyt heelde,
Met recht blijf ick u eyghen voort.
|
|