De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 688]

Verzen

De dorscher

Sla ik mijn vlegel op mijn koren
Het is naar vaadren wijs;
Zaaide ik mijn zaaisel in de voren,
Nu dorsch ik godenspijs.

Wat greep ik eens met sikk'l en handen
In 't overvallend graan,
Nadat het in de weeïge landen,
Deez' zomer had gestaan.

Toen lei de zon haar warmste glansen,
In tastbre stralen vast. -
Hoor, hoe mijn vlegelrytmen dansen,
Waar 't al ligt neergetast.

Mijn akker gaf mij honderdvoud
Het toevertrouwde weder.
Nu spreidt zich 't glanzend garvengoud
Onder mijn slagen neder.

[p. 689]

 

Zie hoe de zonnevonken spatten

 

Onder mijn smijdig slaan;

 

Geen hand kan lichter 'n vlegel vatten

 

Voor schooner hemelgraan.

 

 

 

En daalt mijn vlegel op mijn koren,

 

Het is naar vaadren wijs;

 

Zaaide ik mijn zaaisel in de voren,

 

Nû dorsch ik godenspijs.

Romantisch

Ik sla een donkre mantel om met diepe kap,
Die mij in deze nacht het lijf en hoofd omhult
En ga daarheen, waar gij reeds zijt of komen zult.
Ik draag mijn gulden sporen niet en demp mijn stap.

En door den tuin, waar bloemengeur de lucht vervult,
Sluip ik en nader 't huis. Dan hoor 'k opeens het rap
Beweeg van uwe voeten en het zacht geknap
Van schulpen op het pad: ‘Hadt gij reeds lang geduld’?

En heimlijk leidt gij mij langs donkre kronkelpaden,
Door diepere bosschages, waar een vijver droomt
En roerloos om de bochten de cypressen staan
Met ranke populieren, die zichzelf verraden.

Daar hebt gij mij van kap en hullend kleed ontdaan...
En 'k ben alleen met ú, de nacht en 't vreemd geboomt.

J.J. de Stoppelaar.