De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 685]

Vier liederen

I
Zomernacht

Zomernacht ademt als een mensch

In eindelijke rust;

Aan verre land-en-hemelgrens

Is 't laatste licht gebluscht.

De gouden sterren duizelen

In 't duistrend luchtegrijs.

De boomen gaan zacht suizelen:

Nachtwind begint zijn reis.

En donkre koelte drinkt het hart

Van wie verlangt zijn jeugd.

Hij ruilt nabije dagesmart

Voor ouder tijden vreugd.

Een glimlach glijdt hem langs 't gelaat,

Zijn oog wordt stil en vroom.

Een klok, die luide uren slaat.

Wekt op hem uit zijn droom.

[p. 686]

II
Ubi terrarum

Wat zouden wij gelukkig wezen,

Als maar het leven ons niet bond!

In dwang en dwangs nog wreeder vreezen

Blijft uwe mond ver van mijn mond.

Hoe kunnen wij nog blijven hopen?

Toch, hopen is ons eenig heil:

Dat doet der droomen deuren open

En doet ons zalig zijn, een wijl.

Ergens toch achter verre zeëen

Moer er wel een licht eiland zijn,

Waar 't lachen openbloeit uit weëen,

En 't dronken leven laaft als wijn.

O, laten wij dan blijden wezen.

Totdat wij slaken wat ons bond,

Als goden werpen af dit vreezen:
In droom gewordt uw mond mijn mond.

III
Oogstliedje

Koren, dat bij zonbeminden

Zomer streels de winden

Vinden, -

[p. 687]

 

Vooze oogst van grijze granen

 

Kruivende als de kranke manen

 

Tanen, -

 

 

 

't Een als 't ander evenzeere

 

Zullen sikkels die verheeren

 

Deeren.

 

 

 

En van oogst tot oogst gewonden

 

Gaat de rei der nooit-hervonden

 

Stonden.

IV
Nachtelijke angst

De nacht beklimt me en werpt mij neer
In 't schemerwit opspokend bed.
De maan nam achter 't dak haar keer;
Het duister vangt me in zijn sluiksch net.

Daar is in mij deze eene angst,
Nu ik hier lig als in den dood:
Te sterven, voordat mijn verlangst
In der vervulling rust vervlood.

J.C. Bloem.