De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 682]

De twee reizigers

I.
Aanspraak

Daar is een bron... 'k herken de veedren palmen
Die als een wuivend huisdak welven over
De oase ...daar is onder 't koele talmen
Van de aangesloten schaduw van het loover
De bodem weer begroeid met groenend kruid
Daar ruischt het eender-troostelijk geluid
Van 't levend water.

Zoo komt ineens na vlak-vervloeide dagen
Waardoor de ziel haar moeheid verder droeg,
Tè zeer gepijnd om overluid te klagen
En tè gedwee dan dat zij 't einden vroeg,
Een lieve naam die een verlossing is;
Wij zijn ons weer van een bezit gewis:
De tijd zal wenden...

Zoo komt na de angst-doorwoelde martelnacht
Die met zijn nijpende eindeloosheid sarde,

[p. 683]

 

Wanneer het hart geen redding meer verwacht

 

En koud in zijn verlatenheid verhardde,

 

De late morgen als een late droom,

 

Die traag en schuchter in haar blanke schroom

 

Daad is geworden.

 

 

 

En zoo komt ook een pad-verloren man

 

Wiens onrust gansch de waereld heeft gemeten

 

Die 't trouw geboorte dorp ontvlood en dan

 

Voor immer zich een zwerver heeft geweten,

 

Vermoeid en onverwacht in 't altijd open

 

Bereide en veilig ouderhuis geloopen

 

En is het Kind weer.

 

 

 

Wat is het alles klaar en wel-besteld.

 

De vreugde heeft de waereld mogen bouwen:

 

Een blinkend huis met ramen ongeteld

 

Dat immer Godes toezicht in kan schouwen.

 

De vreemdling wandelt door een donkre hal

 

Ontsluit een deur... en ziet den vollen val

 

Van licht naar binnen.

 

 

 

Hoor, vriend, het water fluisterend vervloeien

 

En hoor de boomen tot ons komen wuiven

 

En zie in 't groen die kleine kleuren bloeien

 

Ten bodem waar de schaduws langzaam schuiven...

 

Hoe kùnt gij zwijgend, met geloken oogen

 

En als een uitgestootene gebogen

 

Wondren gemoeten?

[p. 684]

II.
Antwoord

Waarom...? Hoe zou ik lot en leven prijzen
Dat mij verjoeg in deze woestenij
En dat mij uitzond op 't gevloekte reizen
In 't strak-verschroeiend zonnehelsch getij?
Ik voel de koale hoon van het geklater
Van dit nabije en verre en lokkend water
Als hééte pijnen.

Een die een gastmaal zich droomt aangericht
In wijde en hooge en eigen marmerzalen
Na 't zoet en aarzel-vleiend schemerslicht
Met eevne fonkelschijnen langs pokalen; -
En wien den Wijn behoort voor zijnen dorst
Versmaadt dit water - als een héér en korst
Hem toégeworpen...

Amersfoort, Nov. 1910.

J. Greshoff.