De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 497]

Uit vroegere tijden

Herdenking

In 't stil herdenken van vervlogen dagen
Komt zacht een lief gelaat voor mij gerezen,
Weer hoor 'k Uw vingren op 't klavier droef klagen,
Uw lieve stem uitheemsche verzen lezen.

En in herinnering de droomen dragen
Veel trieste melodieën in mijn wezen;
En wat mijn oogen in het leven zagen,
Is vol mysterie in mijn ziel herrezen.

Gij kwaamt tot steun en troost, toen 'k niemand had
Bij wien ik kon mijn angstig leed uitschreien,
Toen ik slechts vloeken kon en nimmer bad,

Toen ik voor goed van alles wilde scheien.
Nu 'k vond mij zelf en zie mijn eigen pad,
Wil ik mijn schoonste zangen aan U wijen.

[p. 498]

Aan Joannes Reddingius.

De rozen.

O rozen met Uw zacht kwijnende kleuren,
Lieflijke leifdebloemen, die verbloeit,
Waarin het rood tot rose is vervloeid,
Die 't laatste leven laat in luwe geuren.

In 't kelkje van kristal hangt gij te treuren
In droomrig doodsverlangen, als vermoeid
Van 't geurend leven, dat nog in U gloeit
En wil, maar niet vermag, U op te beuren.

Zoo welken bloemen in der menschen zielen,
Wat rozen op een grafstêe neergezegen,
Waarin het allerliefste werd gelegen.

En waar de dichters biddende voor knielen.
Wanneer zij zingen van hun oud verlangen,
Zweeft mee de geur der rozen in hun zangen.

[p. 499]

Dood

Wij sterven niet alleen, wanneer de dood
Het raderwerk doet stilstaan van ons leven
Verleên is dood-zijn, iedre dag, die vlood,
Heeft met zijn vlieden reeds den dood gegeven.

De kussen, eens gedrukt op lippen rood
Zijn doode kussen, beelden, die er zweven
In ons herinn'ren, àl wat 't leven bood
Maar dat voorbij is, Dood heeft het verdreven.

En daarom is herinnering vol treuren,
Omdat wij slechts van doode dingen droomen;

De bloemen, die bedwelmden door haar geuren,
De beelden, die ons weer voor oogen komen.

Zoo bloem ais beeld, zij beiden zijn verscheien -
Den dichter blijven slechts wat woordenrijen.

Jules Schürmann.