De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 726]

Aan Karel van de Woestijne.

Hier pleegde de ontrouwe aarde een wrang verraad,
Aan 't water, dat zijn weg verloren weet,
En zich in vlugge angste en kolkend leed
Stort in de vréémde diepten daar 't voor staat. -

En 't breekt als 't aan de valsche rotsen slaat
Den brozen spiegel tot een pluimig-breed
Siddren van schuim... en een verbeten kreet
Dreunt duurzaam in vermoeid-gelijken maat.

Zoo wist de ziel zich eens den weg benomen
Die zij naar heerlijk doel te leiden dacht
En stortte kreunende in verlangens nacht...

Maar zooals gìnds de weer-geruste stroomen
Verloopen in een meir van effenheid
Zoo wordt der ziel een zeekre vrêe bereid.

Coo, 9-8-10.

Jan Greshoff.