De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 656]

Voor Mien Vermeulen-Duinker.

Verzen

I.
Gavotte.

Zie, Marquise, 't leven
Is het dan slechts even
Ernstig als een luchtig kinderspel?
Waarom het gezwegen,
Ook de rozen wegen
Soms zwaar op de slapen, ach Marquise, 'k weet het wel.

Hebt ge 't lot gekozen,
't Hoofd bekransd met rozen,
Lijk een kind door 't leven heen te gaan,
In hun rozig schijnen
Graaft de smart ook lijnen
Op 't gelaat, de doornen onder al de rozenblaan.

Uw diep-donker oogen
Zijn te brandend, mogen
Toch niet altijd uitzien naar een verder woon;
Uwe teere handen
Al te blank, de stranden
Waar gij leeft zijn ruw voor al wat tenger is en schoon.

[p. 657]

 

Geen geloken gaarde

 

Bleef nog hier op aarde

 

Voor wie 't leven helder lichtend zag.

 

Hoor de krekel zingen:

 

't Avendt. Al de dingen

 

Staan nu in de schaduw van den levensmoeden dag.

II.
Menuet.

Zie, daar uw lied mij zoo bekoord
Heeft, van zoo ver, het simpel woord

van liefde en leven,

Het lied van weemoed, en zoo zacht
Lijk of 't doorheen de tranen lacht
Wil ik u als een groet ook hier mijn liedje geven.

Een droom slechts: op uw aangezicht
Valt gouden schaduw van wat licht

door hooge boomen;

En vóór u breidt een park zich uit;
In de avend sterft hier elk geluid,
Ginds aan den muur van groen waar marmren goden droomen

Een kleed van schilfrend zinzolijn
Waarop vergeelde valencijn;

uw blanke handen

In 't licht der maan, een epinet
Waar een vergeten menuet
De zachte weemoed weent van vergedroomde landen.

[p. 658]

 

De dag sterft rozig in de lucht;

 

De wind trilt als een late zucht

 

door Watteau's parken.

 

Naar de einder nevelt blauw en stroom,

 

Op 't slapend water wiegelt loom

 

De sluimerende vloot van rank getooide barken.

 

 

 

De paren glijden zacht voorbij,

 

Frou-frou van bombazijn en zij.

 

La Cydalise

 

Leunt smachtend op Glitander; moe

 

Zoent hij haar donker oogen toe,

 

Het avendwindje rijst: ‘Embarquons nous, marquise’.

 

 

 

Door 't blauwe van den stroom omiijst,

 

In 't groen van donkre boomen rijst

 

Cythere ginder;

 

Een lach op menig blank gelaat,

 

Gezoen, gefluister en gepraat;

 

Een blanke waaier lijkt een moegevlogen vlinder.

 

 

 

Voorbij, voorbij! nog even licht

 

De vloot in 't neevlig vergezicht,

 

en stiller, droever,

 

Staar ik nog droomend, gansch alleen -

 

Een zwaluw scheert langs 't water heen,

 

Het laatste licht sterft uit op den verlaten oever.

Paul Kenis.