De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 610]

Kakemono's.

voor Victor de Meyere.

I.
De kisaki.

De kisaki verdroomt
het malvig uur in 't maangesching.
De maan, een groote zilverling,
ligt op het staal waar stilte ving

het laatst geklater dat verdroomt...

De keizerin Mambi

langs de oevers sleept haar kreukend kleed,

grijs zilverig gelijk haar leed,

dat niemand gist, dat niemand weet

dan ik die in haar ziele zie...

Hare oogen, zijn ze zwart

of jaspis-groen? Dat weten - ik

en zal het nooit. - Maar vol gestik

van wrikkig winter-doorn-gestrik
haar kleed is zilver-grijs als smart.

[p. 611]

 

Ze laat haar hals geplooid;

 

- zoo plooit de yanagi 't getak

 

naar 't staag verwisslend watervlak...

 

Haar hart is binnen ijl en blak,

 

maar tranen weent ze nooit.

 

 

 

Zij, vrouwe bij den vloed,

 

ze ziet ten spiegel om de maan

 

het bloedig sterre-teeken staan

 

waardoor, voor haar, der dagen baan

 

geen passiebloem omlaaien moet.

II.
De guecha.

Dans, dans, - en spin den spot
en 't spijt van uw gedans om mijn dwaasheid,

speelpop van de menschen,

schoon schepsel van God.

Dans, dans nog, Honig-zoen.
Uw gulden gordelstrik is een vlinder

die om uwe heupen

zijn vleugels wil doen.

Dans, dans nog, minnekind.
Ik zoek uw voetjes, vluchtend muisvlugge,

al onder de lobben

van 't kleed in den wind.

[p. 612]

 

Dans, wit gelijk een lijk,

 

en dwaal gelijk een geeste, dwaal, dwerel,

 

dood blad in een welle,

 

en wankel, en wijk...

 

 

 

Maar rood, rood bloeit de verf

 

de zoenge zondezegel der lippen,

 

der pruilende lippen;

 

heet rood is de verf...

 

 

 

Dans, dans... Een solferval

 

van kroes-chrysanten langs uwe dijen

 

gloei-glijdend en zijgend

 

in 't zijde-geral...

 

 

 

Dans, dans nog, Hoenig-zoen,

 

omwind mijn schaamt van geuren van geeren

 

die ketenen zwaar me

 

in weeldefestoen.

 

 

 

Dans, alsof ge me boodt

 

de koortse van uw lijf en zijn boosheid,

 

de vrucht van uw lippen,

 

de bloem van uw schoot.

Edmond van Offel.