De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 605]

Uit de dagen van den dichter

I.

't Is òver middernacht;
Geen mensch schrijdt in de straat.
Door welke ik huiswaarts keer...
Een open venster schijnt
Ros uit... en aan de muur
Zie 'k prenten, die 'k herken.

Er wordt muziek gemaakt
In deze kamer, waar
Ik jonge menschen zie
Die heen en weder gaan;
Eén lacht zóó vrij en luid
Dat ik op straat het hoor....

Zoodat ik vreugd vermoed
Te leve' in 't vreemd vertrek
Waar 'k ook verlang te zijn,
En mede in vreugdigheid...
Ik ben een haastig mensch
Die eenzaam huiswaarts gaat.

[p. 606]

II.

Door 't hoog-geopend raam
Van mijne kamer die
Ik vrees omdat ik daar
Ben met de stilte alleen
Komt van heel ver 't geluid
Van een verdwaasde wijs.

't Is 't lied van een viool,
Die voor een eenzaam mensch,
Van ziel en aangezicht
Mij vreemd als deze wijs,
De late blijdschap zingt
Tot den getrouwen nacht...

Zoo peins ik 't alles mij:
Het leven lacht een lied
Dat door het open raam
De schaâuw-doorwaarde ziel
Vreemd indringt, waar het bang
Blijtt en vol verren angst.

III.

In 't kussen dat niet koelt
Is 't wankel hoofd gedrukt
Van wie den nachttijd vreest
En niet ontvluchten kan.
Er beeft een schamel licht
Totdat de morgen naakt.

[p. 607]

 

Elk ding ligt arm en moe

 

In de aarzelende schijn

 

Die deze kamer vult

 

Met trage triestigheid;

 

Gelijk den regen deed

 

Deze arm-verloren dag.

 

 

 

Dat ik het zèlf moet zijn

 

Die deze maatlooze angst

 

Ten einde leven zal...

 

En morgen brengt de dag

 

Het zoo-begeerde licht

 

En ... vrees voor nieuwen angst.

IV
Stil leven.

Hier onder 't weeldrig-gele schijnen
Der breed-omkapte schemerlamp
Heb ik een schotel mandarijnen
En apple' en druiven neergezet.
Als troostend-teedere avonddamp
De landen streelend dekt en met
Zijn ijlheid zorgzaam-zeker hoedt
Zoo ligt nog de ongerepte dauw
Op deze druiven, die, van zoet-
Voorzichtig, wazig-schromend blauw,
Geschikt zijn naast oranje-rood
Van zuidervruchten en 't gulle, groot-

[p. 608]

 

Gestaltige ooft van de appelboom,

 

Dat breed-vol rust in 't kalm en mat

 

Afwisselen van rood en geel...

 

En dit stilleven is den droom

 

Van een verfijnden geest, die dat

 

Herkende als het geringe deel

 

Dat vreugde aan zijn stil leven had...

 

Dit is nu al zijn vreugdigheid:

 

Wat kleurtjes naast elkaar gevleid

 

Met zachten hand en moeden zin...

 

Dit langzame en verdroefde spel

 

Hield nochtans ál zijn blijdschap in...

 

O, nu begrijp ik eindelijk wel

 

Waarom zoo zorgelijk die dauw

 

Gevangen houdt der druiven blauw,

 

En waarom de appel mij zoo mat

 

En moe zijn trage kleuren biedt:

 

Wijl al de vreugd, die hij bezat,

 

En die daar leefde in 't vruchten lied,

 

Zoo weinig was.... en 'k wist het niet.

Jan Greshoff.

[p. 609]

René Bosiers
HET STEEGSKEN