De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 568]

Bekentenis

Gij weet dat ik u lief heb, schoon mijn hart geen woorden
Vond om u toe te fluistren dat het u bemint;
Uw kinderzieltje ruischt van de eerste liefde-akkoorden,
Uw reine ziel van tot een vrouwtje rijpend kind.

Half onbewust nog, en reeds onder 't stil bekoren
Van 't zwijgend liefde-biên, begrijpt gij toch de taal
Die streelend u omzweeft met rozig liefdegloren
En biedt, gelijk een bloem, uw hart den zonnestraal.

En o! zoo wonder zacht is 't zich bemind te weten
Wijl toch geen ijdel woord de stille wijding breekt,
Wanneer de lippen 't wachtend liefdewoord vergeten
Maar iedre blik ons streelend slechts van liefde spreekt.

Tot eindelijk wat eens toch moet en zal gebeuren,
Gelijk de beursche vrucht valt, door veel zon gerijpt,
't Bekennend woordje rozig uwe wang zal kleuren,
Al zijt gij nog een kindje dat maar half begrijpt.

Ofschoon de zekerheid te weten van dien vromen
En reinen liefdestond, rilt door mijn hart een schroom

[p. 569]

 

Voor 't al te groot geluk dat mij van u zal komen,

 

Gelijk men vreest te ontwaken uit een schoonen droom.

 

 

 

Maar het zal avend zijn. Ik kan u toch niet in de oogen

 

Niet kijken, noch uw blik zien, noch uw aangezicht,

 

Wanneer ik onbeholpen, zelf een kind, zal pogen

 

Het zoet geheim te staamlen dat me in 't harte ligt:

 

 

 

‘Ik heb u toch zoo lief!’ Dan zal ik 't àl vergeten

 

En slechts uw blank gelaat zien in den avendmist,

 

Maar met uw zwijgen zal ik ook uw antwoord weten,

 

En in uw glimlach lezen dat ge 't lang reeds wist.

Paul Kenis.