De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 564]

Vas occultum
- Poëmen in proza -

IV.
Het kind met grijze oogen.

voor André de Ridder.

Ik ben me-zelven nu lijk een bevreemdend kind, dat ik eens kende, lang-geleden, in 't huis mijns vaders - en dat schoon speelgoed had en eene schoone ziel en eenen schoonen God.

Ik ben de doolaar door deugdenlooze doolhoven; ik ben de droomer bij vermeende vijvers en de ververmoeide na lange kalvariëtochten. -

En het kind zit in het zand en ik beschouw het verwonderd omdat het mijne grijze oogen heeft en mijn gezicht.

Het kind beziet met wat angst en wat meêdoogen dien man, die zoo moêw is en die wellicht nog ver moet, naar de Stad van Rust, die altijd wijkt van hem.

[p. 565]

Het kind ziet met wat deernis naar den man, die zoo alléén is, en die geen schoon speelgoed heeft en geene schoone ziel wellicht en geenen schoonen God.....................

Ik ben me-zelven nu lijk een bevreemdend kind met grijze oogen, dat ik eens kende, lang-geleden, in het huis mijns vaders, waar lage vensters waren en diepe kamers vol rust.

V.
De beminde beul

voor H. de B.

Mijn langgedragen droefenis weegt op mijn schouderen als een kruis.

Mijn spitse pijn spant om mijn hart als eene doornenkroon.

Mijn wegen waren wijd naar Golgotha, mijn wegen wijd langs avondlanen peersch van passie en dagestraten grauw van rouw.

En 'k heb mijn beul bemind!

O! bleeke Vrouw, mijn zielsbeminde Beul, uw freele kinderhanden hebben tot een kruis gedweerscht de ruwe balken en gevlochten tot een kroon de zeeredoende doornen - zie mij, vrouw, en zeg of nog het uur niet daar is uwer deernis?

[p. 566]

O! Vrouw! ô bleeke Beul en zielsbeminde, leg niet het kruis van uwe passie op mijne schouderen zóó zwaar; dring niet de kroon van uwen hartstocht in mijn hart zóó diep.

O! bleeke, bleeke Vrouw!

VI.
De voorafgaande samenspraken.

De minnaar:

Uw goedheid is een gulden slot op

het geloken boek van mijne smarten,

Uw goede wil is zomerzon in

mijnen vruchteloozen tuin,

Uw mildheid is namiddagwind voor

mijn verschroeiden wijngerd,

Uw milde liefde is 't vuur van

d'heerd in mijn vereenzaamd huis.

De minnares:

Uw koningshanden mogen zijn lijk

eene kroon om mijn slavinneslapen,

[p. 567]

 

De kleerte van uw oogen zij eene

 

lichte lampe bij mijne donkre sponde,

 

De zoen van uwen mond zij op

 

mijn mond een eeuwige zegel.

De minnaar:

Gij zijt eene poort open op de Peersche Paradijzen,
En een outer waar de wijze den wierook

van zijn willen en zijn wenschen brandt,

En eene belofte geënt op den boom der Herinneringen.

De minnares:

Wees stil....

De minnaar:

Gij zijt de stille stad van Vrede,

en Vreugde na moêwe wegen.

De minnares:

Wees stil.... er naakt een nacht

waarin ik Vrouw zal zijn.

Leo van Goethem.