De Boomgaard. Jaargang 1

(1909-1910)– [tijdschrift] Boomgaard, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 523]
Voor Gustaaf de Smet.
Liedjes van de heen - gegane. I. Ik ben de heengegane, die schrijft je deze liedjes, als nietjes, als dingen waarin klank van zingen het leed ombloemt en niet zoo doemt tot het pijnend zien van de naakte smart van je hart.
II. Ik ga nu weg van jou, je zijt zoo dood voor mij. Gil nu niet uit
[pagina 524]
je holle schrik, geef geen geluid, smoor je gesnik. Blijf roerloos aan je stoel, het licht om jou is koel. Maar je handen branden, je schendende handen, als schanden. Doe z'af van mij, ik wil nu vrij. 'k Ga henen nu, 'k ga weg van u. Mijn stappen van je weggaan. De deur achter me dichtslaan. En jij alleene en niet eene die je kreten zal weten. De klink der deur zoo vast, je wanhopig betast. Je kan me niet derven, Je zal nu wel sterven. En je word bang, het duurt zoo lang het lijden, het lijden, het lijden, om mij, zoo heel van je af. Het is je straf:
[pagina 525]
Je hebt zooveel bloed getapt, je hebt zooveel ziel vertrapt van mij, die heilig was en meisje was.
III. Ik zal 't begeeren verleeren, want liefde in mij was meelij en iets beters nog, dât toch geen liefde. Want wat me griefde, was 't eischen van een man, die dan weer bidde en kloeg en liefde vroeg met lage woorden. Dat kalm vermoorden van geluk, liefde als een juk, was wat ik haatte, want wat baatte mijn verzet, als jij ontzet je kracht tot wet me schreef,
[pagina 526]
wanend dat zulk geleef behouder bleef van 't hoogste schoon? Tot iets gewoon verlagen, liefde we zagen. Verveling kwam. Gewoonte als een dam sloot af mijn leven. Ik voel me beven als ik denk hoe jij mijn wenk niet zag, en mijn gelooven in jou, aan 't doven ging. De dood hing in het licht. Ik zag mijn aangezicht zoo moe, mijn ziel zoo toe. Wat zal ik klagen? Kon schragen nog één wil, als elke gril geluk moest heeten? Ik zal 't begeeren verleeren, wand liefde voor mij
[pagina 527]
is meelij en iets beters nog, dât toch geen liefde.
IV. Dat ik me gansch je gaf, dat miek je laf en overzat. Een stoel waarin je zat was je de liefde. Het bliefde je, lijk meester van een rijk, het recht te voeren, af te snoeren al wat ik wou. Want 't heette: jij zou 't leven leiden. Maar van al 't blijde dat je uit me zoog, een droog stuk werd mijn deel. Ik stond met mijn heel uitgereikte armen te verarmen. Van elke daad, was je verzaad,
[pagina 528]
je kwam gemakkelijk tot rust, je werd zoo zoeterig gesust. O, in die nachten dat mijn verwachten wakker bleef, de kamer vol dreef van licht, het licht uit mijne oogen. Hoe 'k dan de logen voelde, van elk woord dat ik had gehoord. Mijn ziel steeds riep. Jij lag en sliep, zoo vol voldaan. Ik zag het licht der maan, koel door de kamer gaan. Mij tergde 't aamen van je borst, je rust, je uitgedoofde lust, terwijl mijn dorst steeds open bleef en 't hopen op een koos, zoo vruchteloos. 'k Had meelij voor mezelf, geschrei
[pagina 529]
stond in mijn oogen. Ik wenschte je te mogen haten en verlaten.
V. Als 'k heb betracht de nieuwe kracht, het vroeger beminnen 't herwinnen en ik bezweek, dat leek je boos. Maar 'k kon 't gekoos aan mijne leden niet meer dragen. Je hart kloeg van 't verleden, 't was als mij plagen. De lucht was als water dat met geklater rond me vloog. Je kroop en sloop rond mij als een dier, je had je manlijk fier
[pagina 530]
verloren. De nieuwe hoop ging ook te loren. Ik wou je als een kerk, zoo hoog en sterk; je was zoo klein van smart, ik werd toen hard.
VI. Ik treur om kleur die niet meer is. 't Gemis aan 't oude licht verbleekt mijn aangezicht. En toch, 'k wou nooit weerom. Kom nooit weer als weleer met nieuwe woorden, die me doorboorden. Het klinkt zoo hol, 't doet als een rol die je mooi speelde eens, maar die verveelde door 't lang gebruik.
[pagina 531]
Ik ontluik niet weer voor jou. En 'k wou: je zweeg je vragen, je zachte klagen om wat gezoen; je onthield je doen als of je stierf zoo je me langer dierf. Hou op, hou op; dat alles brengt herinnerings-pijn, ontroerings-schijn in mij, maakt nooit meer blij.
VII 'k Verlang naar jou, ik wou dat ik je had. Maar 'k weet: dat in je stad je leven als een schijn, je vreugden kleurloos zijn; en ik zou beven in 't mij geven, bang voor je verlang; en ik weer meelij
[pagina 532]
hebben zou, en niet blij het moe vervelen zou bekleeden met vele valsch gelach, zooals ik plach. Maar voor een nacht toch, wou ik 't zacht gelief: Jij als een dief de hand aan mij, ik d'oogen dicht en zonder eenig licht in mij. Gust van Hecke

Vorige Volgende

Liedjes van de heen - gegane.

I.

II.

III.

IV.

V.

VI.

VII

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs