De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 497]

Het afscheid
(vervolg)

III.

In de vestibule, opzij van de groene gang-planten, verwelkomde de oude Mevrouw Hada haar schoondochter.

‘Dag Sophie, een goeie reis gehad? Ben je niet moê? Je koffer heb ik al naar boven laten brengen. Misschien wil je eerst wel naar je kamer gaan om je wat te verfrisschen’.

Annie zag hoe haar moeder haar grootmoeder kuste: de groote mooie blonde moeder dat kleine grootmoedertje; 't was of grootmoeder verdween in moeder's omhelzing; ze was bang een oogenblik dat grootma gebroken zou worden.

‘Annie wil moeder misschien wel haar kamer

[p. 498]

wijzen, niet’, sprak de oude Mevrouw, ‘dan ga ik in dien tijd nog even met de juffrouw spreken’.

Boven, op de groote logeerkamer, trad Mevrouw Hada dadelijk op het open raam toe. Ritss, daar hing haar mantel open; hare handschoenen legde ze voor zich op de vensterbank.

Op 't groote grasveld voor het huis lagen bronzen zonneplekken; oranje, hier en daar nog groen doorspikkeld, stonden de roerlooze boommassa's in het laatste licht. In 't midden van 't gazon, om de witte til, klapwiekten duiven.

‘Hé... hier bekom je... Ja, 't is wel heerlijk buiten’, verzuchtte Mevrouw, haar beringde vingers tegen elkaâr buigend, dat de gewrichten knapten. Annie keek naar de ringen, keek naar haar moeder, zooals ze daar stond, groot in haar lila toilet, onder 't achteloos open geflodderde manteltje haar blouse van chineesche zij met écru kanten kraag; het blonde hoofd onder den grooten hoed wat koper beschenen. Annie keek, en: ‘O, moeder, wat ben je... mooi!’ had ze uitgeroepen, spontaan, toen dadelijk wat verlegen om wat ze gezegd had.

Mevrouw Hada lachte. - ‘Dwaas kind’ tikte ze Annie op de wang. ‘En jou - laat me jou nu eens goed bekijken. Dat groen staat je wel, zeker in Arnhem laten maken, niet? 't Gaat al schemeren zie je

[p. 499]

wel: de zon trekt van de boomen weg; jammer! Morgen vroeg opstaan; jammer dat 't al October is; goddelijk anders: vroeg op te staan: de dauw nog zoo op alles te zien liggen’.

‘Moeder! 'k heb u nooit vroeg op zien staan!’ schaterde Annie.

‘Ai kind, wat lach je hard, ça ne se fait pas. Mag ik vragen of je me overal gevolgd ben in Karlsbad, in Wiesbaden?...’

Annie was dadelijk vol vuur. ‘Hé ja moeder, straks aan tafel vertelt u nietwaar: van alles wat u gedaan hebt, wat voor menschen u hebt ontmoet? En nu zal ik u maar even alleen laten, niet; ik moet me nog voor 't eten verkleeden...’

Beneden, in de zijkamer, waar 't licht was aangestoken en het vlammend blok in den haard een behaaglijke warmte verspreidde, zat, op de canapé, in de rood-stille schaduw van een zijde-omkapte lamp, de oude Mevrouw Hada haar schoondochter op te wachten. Ze was wat beverig en kil, ondanks de warmte in 't vertrek: ze geloofde dat ze zenuwachtig was door de komst van Sophie. 't Was een goed kind, Sophie: zoo hartelijk als ze haar gekust had. Alleen... ze was wat bang voor Sophie, ja, liet zij oude vrouw 't zich maar eerlijk bekennen: ze was wat bang voor

[p. 500]

haar... Sophie was zoo groot - zij voelde er zich zoo nietig tegenover - en dààrom wat bruusk misschien, met zulk een harde stem en een lach die haar pijn deed.

En waarom je zoo kleeden als Sophie deed? 't Was wel niet bepaald opzichtig - Sophie was een gedistingeerde vrouw - maar toch... eenvoudig was anders. Ze vond het niet verstandig tegenover Annie...

De oude Mevrouw zat stil te staren in den haard, waar het groote blok door de loome vlammen lekkend beslopen werd. En in zich voelde zij een angst om wat ze zich voorgenomen had, 't zij nu, 't zij straks als Annie naar bed was: te spreken met Sophie... over Lou... te vragen aan Sophie waarom er toch... in hun verhouding... zoo iets vreemds was... waarom zij en Louis toch niet bleven in den Haag, of anders sámen reisden. Dat kon toch niet goed zijn en dat moesten de menschen toch vreemd vinden: een verhouding zooals zij...

De oude Mevrouw zag er erg tegen op: te moeten spreken; en heimelijk hoopte zij dat Annie, die zich was verkleeden, maar het eerst beneden zou zijn: dan was de mogelijkheid van zelf afgesneden, en zou zij tot van avond kunnen wachten.

't Was haar een afleiding toen Juffrouw Verheide binnen kwam: haar iets vroeg over de tafel schikking.

[p. 501]

..................

Voor haar kleêrkast had Annie lang geaarzeld wat aan te trekken. Ze had veel lust zich mooi te maken, héél mooi; maar ze durfde niet. Wat zou grootmoeder zeggen. En ook mama zou het gek vinden en juffrouw Verheide en de knecht, o foei nee, ze durfde niet: ze zou zich dood schamen. Ze had toen maar een wit serge jurk genomen; zou beneden een theeroos in haar ceintuur steken. Wacht, dat vieze ding van van morgen kon in de mand; ze was er meê in 't duivenhok geweest en die vuile pooten van Castor en Pollux kreeg je er toch niet uit.

Voor te gaan naar beneden, bleef ze nog een oogenblik voor 't venster staan. 't Was nu schemerdonker buiten. Beneden op 't grint hoorde ze geknars van klompen; een oogenblik later zag ze Bertus in zijn blauwe jas naar den stal gaan. Ze dacht aan moeder. Hield ze van moeder? Ze wist het niet. 't Was haar eigen moeder niet en ze hoefde dus van moeder niet zooveel te houden als van papa en ook niet zooveel als van grootma... Toch geloofde ze wel dat ze van moeder hield en in elk geval vond ze moeder heel mooi. O, 't was leelijk, maar ze was jaloersch van moeder omdat ze zoo mooi was; ze voelde er zich zoo nietig en zoo dorpsch bij, al had moeder dan ook gezegd dat ze niet erg verboerscht was. Sommige

[p. 502]

menschen vonden moeder heelemaal niet mooi: Mevrouw van Dwingelo in den Haag wist ze zéker, en dan, ze geloofde ook niet dat grootma moeder mooi vond. Van grootma kon ze 't, als ze 't naging, ook wel begrijpen: grootma was zoo anders; ze hoorde zoo heelemaal bij de Groote Brink, terwijl moeder - neen, die hoorde er nu zoo in 't geheel niet bij...

Met die gedachte wipte zij de trap af naar beneden - voor 't diner.

..................

's Avonds, onder 't uitkleeden, was zij vol van Mama, zooals zij andere avonden vol was van De Groote Brink. Op haar kaptafel stond de doos likeurbonbons, die zij van moeder gekregen had; af en toe, onder 't borstelen van haar haar, snoepte zij er een met gretige vingers. Aan tafel was mama al dadelijk begonnen te vertellen van Wiesbaden, van Homburg en van haar reis... En hoe eenig, eenig, éénig toch, dat mama daar in Wiesbaden Henk de Pretere ontmoet en met 'm gedanst had! Moeder gedanst met dien stijven Henk; wie had dat ooit kunnen denken! En hij is zooveel jonger, nog zoo'n jongetje, net twintig, geloofde ze. Zooals mama verleden jaar op 't Kurhaus hem nog had nagedaan: ‘Daag mevrouw Hèèdèè, hoe mèèkt u het? De zee is maanjifiek van avond, vind u niet’. En nu had moeder met

[p. 503]

Henkie gedanst. Eenig leuk toch aan zoo'n badplaats: 'smorgens wakker te worden met muziek; 's middags weer concert en pantoffelparade, en 's avonds bal... Ze was dol op dansen; ze zou haast 'n moord doen voor een wals, geloofde ze; zalig gewoonweg. Daarom vond ze 't ook heerlijk weer naar den Haag terug te gaan, al moest ze er De Groote Brink dan ook voor achterlaten. Hààr Groote Brink!...

Ze lichtte het gordijn een weinig op en zag naar buiten. 't Was een donkere avond; geen maan. Als inkt-zwarte plakkaten stonden de boomen voor het huis; zacht ruizelend. Morgen zou ze vroeg opstaan: afscheid gaan nemen van al haar plekjes. Moeder had haar beloofd óók vroeg op te staan: ‘om de dauw nog zoo op alles te zien liggen!’ - maar moeder versliep zich toch - die was veel te lui! En eigenlijk ging ze ook liever alleen. Moeder begréép De Groote Brink niet; niet zooals zij; moeder kon voor al haar plekjes niets voelen. Gek, nu vond ze 't opeens weer naar, om overmorgen weg te gaan: als je wat lang keek in dat donker en luisterde naar 't boomengeruisch - dan was het net of al het andere van je wegviel, of er niets was dan die ouwe, trouwe, geheimzinnige Groote Brink... Gek dat ze nu een bonbon in haar mond had: een bonbon uit de Wiesbader

[p. 504]

doos van mama. De Brink en bonbons - dat hoorde nu zoo heelemaal niet bij mekaar...

Het raam sloeg koû af op haar blooten hals, en ze rilde. Nu gauw in bed; ze kreeg slaap ook, en 't zou haar spijten als ze morgen niet vroeg wakker werd...

(Wordt voortgezet).

Gerard van Eckeren.